Κ. Π. Καβάφης -Πλησίον παραθύρου ανοικτού

  Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,        πλησίον παραθύρου ανοικτού,        εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,        ηδονική κάθημαι ησυχία.        Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή.
        Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού        εν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.        Aνοίγει το παράθυρόν μου κόσμον        άγνωστον. Aναμνήσεων ευόσμων,        αρρήτων μοι προσφέρεται πηγή.        Επί του παραθύρου μου πτεράκτυπώσι — φθινοπωρινά πνεύματα δροσερά        εισέρχονται και με περικυκλούσι        κ’ εν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι.
        Ελπίδας αορίστους και ευρείας        αισθάνομαι· κ’ εν τη σεπτή σιγήτης πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,        ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν        εκ του χορού των άστρων μουσικήν.


[1896*]
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)

Τάκης Παυλοστάθης - Το παράθυρο

Ανοίγω το παράθυρο

και προχωράω με το βλέμμα ώς το σύννεφο.

Ανομολόγητα βουνά

γύρω.

Μια κοπέλα στην ταράτσα

κλείνοντας το φετεινό τετράδιο του θετικού φροντιστηρίου

προχωράει προς τη στέρνα.

Βουνά οδηγητές.

Κατακόρυφος πολυόροφος νους

και στο δάπεδο τέσσερα πέντε παιδιά

κυττάζουν προς την κορυφή χαμένα.

Ο Γιάννης άφησε μουστάκι

και τα δικά μου τα μαλλιά σχεδόν μακρύνανε.

Αλλά κύττα ο Γιάννης Γκούρας

με τα ωραία στους ώμους μαλλιά

με το τραχύ το μέτωπο

λάμπει κάτω απ' τις σφαίρες

καθώς γυρίζει, μόνος, να πάρει την κάπα του

λάμπει

στη Γραβιά.

Κύττα το Θανάση Διάκο μ' ένα του κύτταγμα ευθύ

ρίχνει φως και ουρανούς

σε γέφυρες και σε φαράγγια.

Ανομολόγητα βουνά

το παράθυρο έχουν τώρα φράξει με το σίδερο

δυστυχισμένοι και ελάχιστοι βουλιάζουμε.

Αν τύχει και μας βλέπετε μέσ' από το φως σας

μιλήστε εσείς

μιλήστε μας

Ακούμε ακόμα.

περ. Νήσος, τ. 3, Ιούνιος 1984

Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη