Κ. Π. Καβάφης -Πλησίον παραθύρου ανοικτού

Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,πλησίον παραθύρου ανοικτού,εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,ηδονική κάθημαι ησυχία. Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή. Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτούεν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.Ανοίγει το παράθυρόν μου κόσμον άγνωστον. Αναμνήσεων ευόσμων,αρρήτων μοι προσφέρεται πηγή.Επί του παραθύρου μου πτεράκτυπώσι — φθινοπωρινά πνεύματα δροσεράεισέρχονται και με περικυκλούσι κι εν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι. Ελπίδας αορίστους και ευρείαςαισθάνομαι· κι εν τη σεπτή σιγήτης πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν εκ του χορού των άστρων μουσικήν. [1896*]