Ζήσης Οικονόμου -Τα στάχυα μαδώ

Δεν έφυγα.
Προς τι να φύγεις; Είν’ αργά.
Το λύχνο άναψα εδώ, προσμένοντας έμεινα
στην άδεια κι’ άκοσμη σκηνή μου.

Έπεσε το βράδυ, έπεσε η θύελλα,

έπεσαν όλα:

οι ιδέες, το θάρρος, το σώμα,

τα βλέφαρα έκλεισαν

πίσω απ’ όλα, μακρυά

προς τι να τρέξεις τέτοιαν ώρα;

Όταν άνοιξαν την πόρτα ήξερες:

δεν είδες να ‘ρθεί

εν μέσω τρικυμίας ο Επισκέπτης.

Κυλιέται το Εγώ σε σπαθιές ανάμεσα.

Τυλίγεται η μάζα ως πολτός.

Το λύχνο έσβησα εδώ.

Σ’ άγια σιγή τα στάχυα μαδώ

κι ό,τι έχτιζα φθείρω.

(Ζήσης Οικονόμου, «Ζήσης Οικονόμου, Μια παρουσίαση από τον Γιάννη Δάλλα», Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2002)