ΔΙΣΤΟΜΟ - ΚΑΝΤΑΤΑ
Ο.Ι...Ν.Ε.Κ.Ρ.Ο.Ι...

Και τούτο τον χειμώνα λογαριάζαμε
της άνοιξης την ανθοφορία και λέγαμε,η νύχτα θα φύγει.
Ήταν τότε που μετρούσαμε το ψωμί με ιδρώτα
και με δάκρυ ασκούπιστο της καρδιάς τον πόνο.Τότε κουβαλούσαμε
φέτες του ουρανού στα παιδιά μας
και ποιήματα της χόβολης στα μάτια μας.
Ανάμεσα σε νυφοστόλιστες ελιές και γελαστούς αμπελώνες,
με το τραπέζι γεμάτο ψωμί και φως
και με τον ήλιο κατάματα καλωσορίζαμε την άνοιξη
με τον πουλιών τα διάπλατα φτερά
και την κόκκινη φορεσιά της παπαρούνας.
Από νωρίς οι πελαργοί κατέβαιναν από τα καμπαναριά
με τα φτερά τους φορτωμένα άνθια από λεμονιές
για να ράνουν τα κορίτσια τα ανύπαντρα
που ανυπόμονα περίμεναν να ζευγαρώσουν.
Παιάνες δεν σαλπίσαμε σε έμπεδα,
την πλάτη μας δεν βάρυνε όπλο κανένα,
μόνο το άροτρο ήταν η αγάπη μας,με το υνί ξυπόλυτο,
βαθειά να χώνεται στου κάμπου το πετσί.
Και προσδοκούσαμε χρόνια ειρηνικά,
ένα όνειρο με αγριοδάφνης μυρουδιά,
στοχαστικά γεράματα και αδάκρυτους θανάτους.
Πριν του αυλούς να πάρουν απ΄τα χέρια μας ,
γελούσαμε και ο ήλιος τρελό χορό έστηνε
στα ασύμμετρα στεφάνια των βουνών.
Όταν ξημέρωνε,ανοίγαμε τις πόρτες του ορίζοντα
για να ξεκρεμάσουμε από τον ουρανό,ένα κομμάτι ευτυχίας
που θα γλυκάνει τα βάσανα της ζωής μας
από το αμπάρι της καρδιάς,να τα σεργιανίσουμε
στην ανοιχτή ποδιά του φεγγαριού.
Πριν τη σφαγή ερωτευόμασταν και ο ουρανός γέμιζε
φεγγάρια τόσα,όσα και οι αγάπες μας.
Κάθε ζευγάρι-φεγγάρια δυο.
Ώσπου ξημέρωσε η μέρα του δαυλού και της λόγχης.
Η Πυθία ντυμένη με χλαμύδα απόγνωσης
κραυγή έβγαλε αντί χρησμό,
οι Μούσες τον θάνατο μυρίστηκαν
και μοιρολογίστρες έγιναν των βράχων.

[..Εδώ κοιμάται ο Διστομίτης που σκότωσες.
Αυτά που δεν πρόλαβες να σκοτώσεις είναι τ΄αηδόνια,
τα περιστέρια και οι αετοί που φωλιάζουν στα στήθια του.
Είναι η Ελλάδα. ]

Βασίλης Τσακίρογλου "Δίστομο-Καντάτα", Εκδόσεις Βεργίνα

Φωτο Dmitri Kessel. Παιδια του Διστόμου ποζάρουν σε εικονοστάσι λίγους μήνες μετά τη σφαγή (Οκτώβ ρης 1944)
Η εικόνα ίσως περιέχει: 14 άτομα, άτομα στέκονται, ουρανός και υπαίθριες δραστηριότητες