Max Jacob - Ποίημα σε μια αίσθηση που δεν είναι δική μου

 Κοντά σ’ ένα πουρνάρι, που απ’ τις φυλλωσιές του έβλεπες μια πόλη, ο Δον Ζουάν, ο Ρότσιλντ, ο Φάουστ κι ένας ζωγράφος κουβεντιάζανε.

 ‒ Έχω μαζέψει μι’ απέραντη περιουσία, είπε ο Ρότσιλντ, μα όπως δεν μου έδωσε καμιά ηδονή, συνεχίζω να κερδίζω, ελπίζοντας να ξαναβρώ τη χαρά που πήρα από το πρώτο εκατομμύριο.

 ‒Συνεχίζω να ψάχνω για την αγάπη μέσα στις δυστυχίες, είπε ο Δον Ζουάν. Ν’ αγαπιέσαι και να μην αγαπάς είναι οδύνη∙ κι όμως συνεχίζω αναζητώντας την αγάπη, με την ελπίδα να ξαναβρώ τη συγκίνηση μιας πρώτης αγάπης.

 ‒ Όταν βρήκα το μυστικό που μου έδωσε τη δόξα, είπε ο ζωγράφος, ζήτησα (για ν’ απασχολήσω τη σκέψη μου) άλλα μυστικά∙ μα κείνα μου αρνήθηκαν τη δόξα που κέρδισα απ’ το πρώτο, και τώρα ξαναγυρνώ στο καλούπι μου, αψηφώντας την αηδία που μου φέρνει.

 ‒ Παράτησα τη γνώση για την ευτυχία, είπε ο Φάουστ, όμως ξαναγυρνώ στη γνώση παρ’ όλες τις αναχρονιστικές μεθόδους μου, μια κι άλλη ευτυχία δεν υπάρχει από την έρευνα.

 Κοντά σ’ αυτούς υπήρχε μια γυναίκα στεφανωμένη με κισούς, που είπε:

 ‒ Είμαι όμορφη πάρα πολύ, πλήττω!

 Κι ο Θεός πίσω απ’ το πουρνάρι:

 ‒Γνώρισα όλο τον κόσμο, πλήττω, είπε.

ΜΑΞ ΖΑΚΟΜΠ, Ποίημα σε μια αίσθηση που δεν είναι δική μου, μετ. Τάσος Κόρφης

Max Jacob - Αγάπη του πλησίον

Ποιος είδε το βάτραχο να διασχίζει ένα δρόμο; Είναι ένας πολύ μικρός ανθρωπάκος: μια κούκλα δεν είναι πιο μικροσκοπική. Σέρνεται στα γόνατά του: ντρέπεται, θα 'λεγες...; Όχι! Πάσχει από ρευματισμούς. Μια κνήμη μένει πίσω, την σέρνει! Πού πάει έτσι; Βγαίνει από τον υπόνομο, δυστυχισμένος κλόουν. Κανένας δεν πρόσεξε αυτόν τον βάτραχο στο δρόμο. Άλλοτε, κανένας δεν με πρόσεχε στο δρόμο• τώρα, τα παιδιά κοροϊδεύουν το κίτρινο άστρο μου. Ευτυχισμένε βάτραχε! Εσύ δεν έχεις το κίτρινο άστρο.

μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης

Max Jacob - Η οδός Ραβινιά

Κανένας δεν κολυμπά δυο φορές στο ίδιο ποτάμι”, έλεγε ο φιλόσοφος
Ηράκλειτος. ΚΙ όμως είναι πάντα οι ίδιοι που ανεβαίνουν πάλι! Στις
ίδιες ώρες περνάνε χαρούμενοι ή λυπημένοι. Εσείς όλοι οι διαβάτες της
οδού Ραβινιά, σας έχω δώσει ονόματα πεθαμένων της Ιστορίας! Να ο
Αγαμέμνων! Να η Δις Χάνσκα! Ο Οδυσσέας είναι γαλατάς! Ο Πάτροκλος
είναι κάτω στο δρόμο, ενώ κάποιος Φαραώ βρίσκεται δίπλα του. Ο Κά-
στωρ και ο Πολυδεύκης είναι οι κυρίες του πέμπτου πατώματος. Αλλά
εσένα, γέροντα ρακοσυλλέκτη, εσένα που, στο μαγικό πρωινό, έρχεσαι
να πάρεις τα συντρίμμια: ακόμα ζωντανά, όταν σβήνω τη βαριά καλή
μου λάμπα, εσένα που δε σε ξέρω, φτωχέ κι όλο μυστήριο ρακοσυλλέκτη,
εσένα, ρακοσυλλέκτη, σε ονομάζω μ’ ένα όνομα ένδοξο κι ευγενικό, σε
λέω Ντοστογιέφσκι.

μετάφραση Τάσος Κόρφης

Ανθολογία Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, Μαρία Λαϊνά (επιμ.), Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σ.53.

Max Jacob-Ποίημα αισθηματικό

Ω του ποταμού λιμάνι και των σύσκιων χόρτων. Από τον λίθινο μώλο επέρασε η βαρκούλα φορτωμένη τους φίλους μου, κι ένας μόνο μού έτεινε αφοσιώσεως χείρα. Έχω φίλους που θα μπορούσαν –όντας μυρμηκιές– να σκεπάσουν όλο τούτο ’δώ το όρος, να καλύψουν ωκεανό ολόκληρο με κωπηλάτες, με τριήρεις. Ω του ποταμού λιμάνι και των σύσκιων χόρτων! μες στη βαρκούλα ήταν μόλις δέκα, και είχανε κρυφτεί κάτω απ’ το πανί που προστατεύει τους πλέον ντελικάτους, τους πιο λεπτοφυείς, και τους προστάτευε εναντίον μου. Ένας μόνο μού έτεινε αφοσιώσεως χείρα και μάλιστα δεν ήταν αυτός που συμπαθούσα, αλλά εκείνος που με άκρα μου ευχαρίστηση εγώ απολησμονάω.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Max Jacob-Μέσα στο σιωπηλό βάθος

Μέσα στο σιωπηλό δάσος, δεν ήρθε ακόμα η νύχτα και η θύελλα της θλίψης δεν έχει προσβάλει ακόμα τα φύλλα. Μέσα στο σιωπηλό δάσος όπου οι Δρυάδες έχουνε φύγει, οι Δρυάδες δε θα ξανάρθουνε πια.

Μέσα στο σιωπηλό δάσος, το ρυάκι δεν έχει πια κύματα, μια κι ο χείμαρρος κυλάει χωρίς νερό σχεδόν και γυρίζει.

Μέσα στο σιωπηλό δάσος, υπάρχει ένα δέντρο μαύρο σαν το μαύρο, και πίσω από το δέντρο υπάρχει ένας θάμνος που έχει τη μορφή κεφαλιού και που φλέγεται, και που φλέγεται από αιμάτινες και χρυσές φλόγες.

Μέσα στο σιωπηλό δάσος όπου οι Δρυάδες δε θα ξανάρθουνε πια, υπάρχουν τρία μαύρα άλογα, που είναι τ' άλογα των μάγων βασιλιάδων, κι οι μάγοι βασιλείς δεν είναι πια επάνω στ' άλογά τους ούτε αλλού, κι αυτά μιλάνε σαν άνθρωποι.

[Μαξ Ζακόμπ, "Μέσα στο σιωπηλό δάσος", Μτφρ. Τάσος Κόρφης]