Max Jacob - Ποίημα σε μια αίσθηση που δεν είναι δική μου

 Κοντά σ’ ένα πουρνάρι, που απ’ τις φυλλωσιές του έβλεπες μια πόλη, ο Δον Ζουάν, ο Ρότσιλντ, ο Φάουστ κι ένας ζωγράφος κουβεντιάζανε.

 ‒ Έχω μαζέψει μι’ απέραντη περιουσία, είπε ο Ρότσιλντ, μα όπως δεν μου έδωσε καμιά ηδονή, συνεχίζω να κερδίζω, ελπίζοντας να ξαναβρώ τη χαρά που πήρα από το πρώτο εκατομμύριο.

 ‒Συνεχίζω να ψάχνω για την αγάπη μέσα στις δυστυχίες, είπε ο Δον Ζουάν. Ν’ αγαπιέσαι και να μην αγαπάς είναι οδύνη∙ κι όμως συνεχίζω αναζητώντας την αγάπη, με την ελπίδα να ξαναβρώ τη συγκίνηση μιας πρώτης αγάπης.

 ‒ Όταν βρήκα το μυστικό που μου έδωσε τη δόξα, είπε ο ζωγράφος, ζήτησα (για ν’ απασχολήσω τη σκέψη μου) άλλα μυστικά∙ μα κείνα μου αρνήθηκαν τη δόξα που κέρδισα απ’ το πρώτο, και τώρα ξαναγυρνώ στο καλούπι μου, αψηφώντας την αηδία που μου φέρνει.

 ‒ Παράτησα τη γνώση για την ευτυχία, είπε ο Φάουστ, όμως ξαναγυρνώ στη γνώση παρ’ όλες τις αναχρονιστικές μεθόδους μου, μια κι άλλη ευτυχία δεν υπάρχει από την έρευνα.

 Κοντά σ’ αυτούς υπήρχε μια γυναίκα στεφανωμένη με κισούς, που είπε:

 ‒ Είμαι όμορφη πάρα πολύ, πλήττω!

 Κι ο Θεός πίσω απ’ το πουρνάρι:

 ‒Γνώρισα όλο τον κόσμο, πλήττω, είπε.

ΜΑΞ ΖΑΚΟΜΠ, Ποίημα σε μια αίσθηση που δεν είναι δική μου, μετ. Τάσος Κόρφης