"...Εκεί στο Ζ (1967) θα μπορούσε να είχε τερματιστεί και η θητεία μου στα Γράμματα και να είχα ανακηρυχθεί σαν το μεγάλο ταλέντο που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του. Γιατί ο,τι αρέσει στη "διανόηση" είναι ακριβώς τα βιβλία που έγραψα μέχρι τα τριάντα τρία μου χρόνια. Και δεν μου το συγχωρούν ότι δεν πέθανα, ότι δεν αυτοκτόνησα, δεν δολοφονήθηκα κατόπιν, ώστε να μείνουν με αυτό το απαύγασμα ενός ταλέντου σπάνιου, που ποιος ξέρει τι αριστουργήματα θα μας έδινε αν ζούσε...
Κι ωστόσο, το "ταλέντο", εγώ, επέζησα και τίποτα δεν άρεσε κατόπιν στην ιντελιγκέντσια...
Εγώ δεν θα επιτρέψω σε ένα συγκεκριμένο κονκλάβιο να καθιερώσει αυτά που το συμφέρουν. Γιατί όλα γίνονται από συγκεκριμένα κέντρα λήψης αποφάσεων και ορισμένους ικανούς ατζεντηδες...
Μ' εμένα όμως δεν θα το πετύχουν, γιατί εγώ ξέρω πριν από αυτούς και γι' αυτούς πώς οργανώνονται και πώς παίρνονται τα Νομπέλ. Εγώ, πριν από αυτούς, είχα ειδοποιήσει τον Ελύτη, το '77. "Βούλωσ' το για δύο χρόνια, αν θέλεις το βραβείο". Κι ο Ελύτης, όταν έμαθε ότι το πήρε, αφού προηγουμένως το είχε βουλώσει κανονικά, αναφώνησε στη Μαρίνα Καραγάτση, η οποία και μου το μετέφερε: "Μου το είπε ο Βασίλης"..."
Από την αυτοβιογραφία του "Η μνήμη επιστρέφει με λαστιχένια πέδιλα" (εκδ. Κέδρος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου