Κατερίνα Γώγου - 22

Ήχοι τώρα…

… βαλσαμωμένοι αετοί

απολιθωμένα φτερά ξεδιπλώνουνε

μου σπάνε τα τύμπανα τ’ αυτιά μου πονάνε.

Ήχοι τώρα

περιστρεφόμενα κεφάλια σ’ άναστρο ουρανό

ψάχνουν αιώνες στη γη το ουράνιο σώμα τους

πίσω από ανεμίζοντα κρέπια έτη φωτός

μέσα από αγαλμάτων παγωμένα βλέφαρα

πετρωμένα δάκρυα τρέχουνε

με βλέπουν… με κοιτάνε…

Ήχοι τώρα

καρφωμένοι σ' αλόγων ποδοβολητά

κάμες δόρατα ξίφη σπαθιά σκαλιστά

ξανά

ξανά φτάνουν

ξανά

από τα πέρατα από τα βάθη της Ιστορίας

Ποιος;

Ποιος δεν ακούει;

Ποιος κάνει τώρα ότι δεν τους ακούει;...

Φωνές. Παντού. Φωνές. Ψηλές στεντόρειες αγκυλωτές

νεκρών παρθένων ιαχές σατανιστές πυρσοί

ρέκβιεμ προφήτες μεσσίες σταυροί

κατηφορίζουνε σηκώνουν αίμα βουνά από σκόνη

ανεμίζουνε αναμμένα κλαδιά τα υψωμένα χέρια τους

δοξαστικά αλληλούια θανάτου

Ήχοι τώρα μεσίστιοι στα επταπύργια ξεδιπλώνονται

βουές κουρελιασμένες διάτρητες δίνες μελανιασμένες

οι γερασμένες στρατιές λυγάνε

πέφτουνε μαζί με τις παντιέρες τους

γκράπα γκρουπ γκράπα γκρουπ με ξυλοπάπουτσα

οι καινούργιες τις παντιέρες σηκώνουνε

πάνω στις γερασμένες πατάνε περνάνε

σ' ένα τούνελ κλειστό κυκλικό

που όλο και κλείνει

πουθενά προχωράνε...

Ήχοι τώρα λοστών

REX REX REX

τοπία ψοφιμιών

μολύνουν τα ύδατα

όρνεα καταστολής

ύαινες στην περίπολο

δεν αφήνουν

τα ιερά κόκαλα των νεκρών αδερφών μου

να θάψω

τα μάτια μου ράψανε

δεν βγαίνουν τα όνειρα

δεν μπορώ πια να κλάψω.

Ένα πανέμορφο ξανθό κορίτσι λεπρό

γυρνάει τις νύχτες στα όνειρα των επιζώντων φίλων μου

γυμνή τους δίνει το στόμα της

μολύνει τα τελευταία καθαρά ερωτικά όνειρά τους

μέσα στη νύχτα για να μην τελείως χαθώ

κρατάω με τα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα

ένα βρεγμένο κουτάκι με σπίρτα

σ’ όσους ακόμα αχνοφέγγουνε

πετάω με όση δύναμη μου απόμεινε

μια χάρτινη σαΐτα σ’ άναστρο ουρανό.

Ξύλινο παλτό