Οι περιδινούμενοι πόθοι μου. Τα παγωμένα σου χείλη.
Η γραμματική γύρισε και με χτύπησε.
Το κενό των συμβόλων.
Μου δώσαν ένα φάρμακο που επιβράδυνε τη θεραπεία των πληγών.
Θέλω να το δεις αυτό, προτού αναχωρήσω:
η εμπειρία της επανάληψης ως θάνατος
η αποτυχία της κριτικής να εντοπίσει τον πόνο
η αφίσα στο λεωφορείο που έλεγε:
η αιμορραγία μου είναι ελεγχόμενη.
Ένα πορφυρό φυτό σ’ ένα νεκροταφείο με πλαστικά στεφάνια.
Μια τελευταία απόπειρα: η γλώσσα είναι μια διάλεκτος που λέγεται μεταφορά.
Αυτές οι εικόνες προχωράνε αφτιασίδωτες: τρίχες, παγετώνας, φακός.
Όταν σκέφτομαι ένα τοπίο, σκέφτομαι μια εποχή.
Όταν μιλώ για ταξίδι, εννοώ για πάντα.
Μπορώ να πω: εκείνα τα βουνά έχουν λόγο ύπαρξης,
αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω.
Για να κάνω κάτι κοινότοπο, με τον δικό μου τρόπο.
[από το βιβλίο της A.R. The Will to Change, 1971.
Απόδοση στα ελληνικά Ευτυχία Παναγιώτου, 2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου