Κατερίνα Γώγου - Ρίξατε μια ματιά;

Ω!Ω!Ω! Το Παρίσι!
Οι χαριτωμένες δεσποινίδες 
οι καλόγουστες κυρίες 
όλες αυτές οι θεσπέσιες υπάρξεις 
μπορέσανε - ω, σταματήσανε όλες 
στον ίδιο ακριβώς χρόνο.
Τι ευγενικό!
Τα δάκρυα της βροχής 
δε σβήνανε τις άψογα, προσεχτικά
βαμμένες βλεφαρίδες 
από την εποχή - θυμάμαι καλά- 
της δολοφονίας του Μαρά. 
Τώρα δεν μπορώ να καταλάβω
τι χρειάζεται η λέξη "δολοφονία"
σ' ένα θαυμαστικό ύπνο
που θέλω να γράψω σαν μαθήτρια 
προς το λαμπρό Παρίσι. 

Στο μετρό καθιστοί και όρθιοι
δεν έδειχναν τίποτα.
Ούτε αν είχαν κάτι στο νου
ή τι έκαναν το χθεσινό πτώμα 
της νύχτας. 
Η πόλη των μουσείων και των τεχνών 
έδινε τις λύσεις της εύκολα. Μουσική.
Ζωγραφική. Γλυπτική. Ποίηση. 
Και ο έρωτας. 
Σωσίβιο για τις μειονότητες
σκέφτηκε, πώς φτάσανε κολυμπώντας 
έως τον Σηκουάνα
για να χωθούν, στην καλύτερη περίπτωση 
σε κιλοτάκι της Σανέλ - 

Δε λέω τίποτα.
Είναι για όλους γνωστά.
Μιλάω για το θέμα προσφοράς - ζήτησης. 
Δεν έχω τίποτα πια με τους νταβατζήδες.
Έχω με τις πουτάνες.
Χωρίς τις δεύτερες δεν έχουνε λόγο ύπαρξης 
οι πρώτοι. Όλων των ειδών λέω. 

Τα ποταμόπλοια με βροχή σταθερά πάνω στο νερό.
Προχωρούσαν. Και οι οδηγοί τους με τη σειρήνα σφύριζαν 
... ήμουνα όμορφη
τρελή και μεθυσμένη... 
Αλήθεια, παιδιά, ευγενικές δεσποινίδες του Μπαχ
αριστοκρατικές κυρίες
τυχοδιώκτες - 
Ε, κύριοι 
ρίξατε μια ματιά εκεί πίσω από το φράχτη
στον κήπο
μήπως άρχισε να ανθίζει το πτώμα; 

Με λένε Οδύσσεια