Εδώ στον τόπο της σφαγής ξανά, στα ίχνη των
πυκνών ερώτων πάλι, κι ας λαχταρούσαν να χα-
θούν, ταξιδευτές, σε πόλεις και τερπνές υπαίθρους.
Οι καταβάσεις ψέμα, οι διαδρομές, πως λιγοστέψαν
δρόμος κανείς, στα όρη στα βουνά, ούτε φυγή,
μονάχα θεία πνιγμονή-
κολυμπητές στης άμμου τα βαθιά, όπως τυφλό,
σε αρτηρία τυφλή
ουρλιάζει το αίμα
***
Που χαιρετούν, αλλά δε φεύγουν, και γυρνούν,
σαν σκοτοδίνη περιτρέχοντας τους ίδιους τόπους,
τυφλή περίπολος ενός πρωινού, τα παγωμένα φα-
ναράκια τους, τα πέπλα πέπλα, στην άκρα ησυχία,
στάζοντας,
το ρούχο θηλυκό-
κι αλλάζουν όψεις, σώμα ουράνιο στα νερά, που
μια φωτάει και μια τους βάθους, σώμα που το
'συραν μεσάνυχτα για να κρυφτεί, άστρο βαρύ,
προλέγοντας φυγή και φρίκη-
μοιραίοι επιστολογράφοι, που δεν έφυγαν, και
χαιρετούν, και τις φωνές των τοίχων καλοπιάνουν,
τον σκοτεινό τους δαίμονα που αργεί, θανάσιμοι
αλληλοπαίρνονται με ξένους στίχους, χωρίς το άλμα
στο κενό, χωρίς το τέλος, μοναδικό χαιρέτισμα
που έπρεπε
***
Ας γίνει να 'ρθουν, απ' τα βάθη όπου λιμνάζουν να
'ρχονται, ανάθεμα, βαριά κατάρα κι ευλογία,
μόνο να 'ρθούν,
το φονικό τους άγγιγμα, το στόμα, μώλωπες ικε-
σίας σκοτεινής, τα σε χρειάζομαι και να προλάβω,
να προλάβω- Να 'ρθούν, κι ο μαύρος έρωτας
τους,
όρυγμα τελειωμένο που απειλεί, ο μαύρος λάκκος
που άνοιξε και κλεί
δαιμονισμένη νοσταλγία.
(Τζένη Μαστοράκη, Μ' ένα στεφάνι φως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου