Θανάσης Φωτιάδης - Το ναυπηγείο

 Αργά πολύ για προσευχή, κρυώνει η πέτρα,

το φεγγάρι σέρνει παιδικές φωνές,

πόρτα του περιβολιού.

Αργά πολύ γι' αγάπη, μητέρα σε σκότωσαν,

το φεγγάρι φέρνει βυσσινιές ελπίδες,

άστρο του δειλινού.

Νωρίς πολύ για θάνατο, πατέρα σε ξέχασαν,

το φεγγάρι παίρνει λεμονιές και κίτρα,

πόρτα του περιβολιού. 

Νωρίς πολύ να χτίσουμε, στεγνό το χώμα,

το φεγγάρι μένει μόνο, μόνο του,

άστρο του δειλινού.

Αργά πολύ, μικρή μου, για ταξίδι

το φεγγάρι σού πήρε τ' άλογο,

το φεγγάρι σού πήρε τα μάτια, 

πόρτα της θάλασσας.

Πηγή: Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς Αγκύρας, Εκδοτικός Οίκος Άγκυρα, 1971