Ας γίνουν όλοι οι θρόμβοι μας
κόκκινα τριαντάφυλλα
τα δάκρυα μας τα πικρά
νεράκι δροσερό στα περιβόλια
σμήνη σγουρά πουλιά
οι πόνοι μας να φύγουν τιτιβίζοντας κατά τη θάλασσα.
Σπρώχνει η άνοιξη να βγει
και δεν κρατιούνται οι χυμοί
γλυκά φουσκώνουνε τα χώματα
ζεσταίνονται σιγά-σιγά τα χρώματα
οι έφηβοι δε μπορούν να κοιμηθούν
τους τυραννούνε τρυφερές
μικρές γυμνές νεράιδες
θέλουνε οι νεκροί
έστω για μια φορά ν' αναστηθούν
θέλουμε έστω μια φορά
κι εμείς ν' αναστηθούμε.
Αιθρία
με λίγα ευγενικά σύννεφα μόνο
όπως και σε μια ζωγραφιά θυμάμαι του Μαγκρίτ
Όψιμη άνοιξη ευωδιάζει
σε κάνει λίγο να ξεχνάς τα πάθη μας
τον ξεπεσμό αυτού του τόπου
λες: είναι μια μακρόσυρτη Μεγάλη Εβδομάδα αυτό που ζούμε
κάποτε θα σημάνει κι η Ανάσταση
Μέρα τη μέρα όμως όλο και περισσότεροι τρελαίνονται
χάνουνε τη φωνή τους φεύγουν
Όπως όταν τη νύχτα δεν μπορείς να κοιμηθείς στριφογυρίζεις
έρχονται πρόσωπα από πολύ-πολύ μακριά
όλο σου γνέφουν μέσα στο σκοτάδι θέλουν να σε πάρουν
Όπως όταν τη μέρα δεν μπορείς να ζήσεις μετανιώνεις
ζητάς κάτι να γίνει
όμως βουνά πατούν τα χέρια σου πατούν τα πόδια τη φωνή σου σε νικάνε
κι οι άλλοι κρύβονται
δεν βγαίνουν απ’ τα σπίτια τους φοβούνται
Σαν τον Μικρασιάτη άρχισα πάλι να μιλάω
όλο παραβολές κι αλληγορίες
Η φρίκη πάντα προχωράει βουβή όμως σήμερα
ήρωες δεν υπάρχουν πια
μόνον απελπισμένοι
Μονότονα πάλι άρχισε να βρέχει
Σέρνεται ο καιρός σα λαβωμένο φίδι
κρύβεται στα συρτάρια, στη ντουλάπα
κάτω απ’ το κρεβάτι
βγαίνει τη νύχτα, βυθίζει
δόντια ναρκωτικά στις φλέβες μας.
Αργά καταπίνουμε τις ταπεινώσεις
μηρυκάζουμε υπομονή κι αποκοιμιόμαστε.
Ξανανοίγουμε χάρτες, κατεβάζουμε
παλιά βιβλία, συγκρίνουμε
τις εποχές.
Βλαστημάμε την τύχη.
Ένα σάλπισμα καραβιού
μια φωτιά στο βουνό, μια
ντουφεκιά στο κούτελο του φόβου.
Θα βγούμε πάλι.
Είμαστε ράτσα ατάκτων και κλεφτών, έχουμε
το πείσμα του σίδερου, την υπομονή
του νερού.
Όσοι πιστοί.
Με συμπόνια και με μαχαίρι.
Κι αν δεν καταλαβαίνεις
ψάξε Μεσολόγγι
Μακρόνησο και Νοέμβρη.
Να ξέρεις·
σου γράφω πάντα με το χέρι στην καρδιά
και το βλέμμα στο στόχο.
ΩΔΙΝΕΣ
Σφαδάζει το παλιό μα δεν πεθαίνει.
Σαπίσανε τ’αγάλματα κι οι ρίζες. Βρέχει.
Γυρνούν κατάκοποι κι απελπισμένοι.
Χρόνια που αύριο θα τα πουν σκοτεινά.
Δεν θέλουν οι γυναίκες δε μπορούν
οι άντρες. Αργά-αργά
αιμορραγεί η ψυχή μας.
ΜΗΝΥΜΑ
Σέρνεται ο καιρός σα λαβωμένο φίδι
κρύβεται στα συρτάρια, στην ντουλάπα
κάτω απ’ το κρεβάτι
βγαίνει τη νύχτα βυθίζει δόντια ναρκωτικά
στις φλέβες μας.
Αργά καταπίνουμε τις ταπεινώσεις
μηρυκάζουμε υπομονή κι αποκοιμιόμαστε.
Ξανανοίγουμε χάρτες, κατεβάζουμε
παλιά βιβλία, συγκρίνουμε
τις εποχές.
Βλαστημάμε την τύχη.
Ένα σάλπισμα καραβιού
μια φωτιά στο βουνό, μια
ντουφεκιά στο κούτελο του φόβου.
Θα βγούμε πάλι.
Είμαστε ράτσα ατάκτων και κλεφτών, έχουμε
το πείσμα του σίδερου, την υπομονή
του νερού.
Όσοι πιστοί.
Με συμπόνια και με μαχαίρι.
Kι αν δεν καταλαβαίνεις, ψάξε Μεσολόγγι,
Μακρόνησο και Νοέμβρη.
Να ξέρεις·
σου γράφω πάντα με το χέρι στην καρδιά
και το βλέμμα στο στόχο.
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Είπε:
«Κουβαλώντας χίλιες ήττες χίλιους
θανάτους
σηκώνοντας όλες τις αμαρτίες
ξύπνησα πάλι ανάλαφρος
δεν το βάζω κάτω
μεταβολίζω κανονικά το φως και το σκοτάδι
με πλημμυρίζει εφηβική ωριμότητα
είμαι πάντα Σπάρτακος Οδυσσέας Δον Κιχώτης
μετράω βέβαια απώλειες αλλά προχωρώ
άρχισα να φιλιώνω με την τρέλα
η τέφρα δεν με καταβάλει
είμαι πάντα Πολύφημος Θερσίτης Κουασιμόδος όμως
φωνάζω δυνατά
ω άγιο ανθρώπινο μυαλό
καταραμένο και φρόνιμο
αγιο ανθρώπινο αίμα
ευλογημένα σωματικά υγρά
αχραντο σπέρμα
ο ενθουσιασμός μου δεν θα πάψει ποτέ
ας κρύβεται κι ας αλλάζει
πρόσωπα
ακόμα και τη φρόνηση αυτός τη θερμαίνει.
Λοιπόν
δεν εύχομαι μονάχα δεν προσδοκώ
δουλεύω μελετάω συστηματικά βρίσκω κι άλλους
είμαι Αρης Ερνέστο Βελεστινλής
καταστρώνουμε σχέδια φιλονικούμε τα βρίσκουμε
πυκνώνουμε τις γραμμές ξανα-
βγαίνουμε στο βουνό».
Τότε έγινε μεγάλη διαρροή φωτός
τρύπησαν τα σύννεφα και πλημμύρισε ο κόσμος
τα χρώματα φώναξαν δυνατά
τα παιδιά άρχισαν να γελούν ασταμάτητα.
Εβαλε ο ήλιος κάτω
το θάνατο και τον πατάει
τα νεκροταφεία γίνονται κοιμητήρια
οι σταυροί τους μεγάλοι λευκοί κρίνοι
ευώδιασε ο θάνατος ζωή κι οι πεθαμένοι
αναπαύτηκαν ήσυχοι στη μνήμη μας.
Σκύψαμε
προσκυνήσαμε το εικονοστάσι της θάλασσας
τα γλυπτά γεωργικά εργαλεία.
Δόσαμε τα χέρια
ορκιστήκαμε στη φτερωτή του ήλιου
στον έντιμο ανθρώπινο μόχθο.
Καταργήσαμε τους εκμεταλλευτές
ανάλογα μοιράσαμε σ’όλους τα πάντα.
Τουλάχιστον
τα δύσκολα που άρχιζαν
θα τα ορίζουμε όλοι εμείς.
Πηγή: https://kommon.gr/politismos/item/1092-tria-poiimata-tou-giorgou-ziova
