Γιώργος Ζιόβας - Μήνυμα

 Σέρνεται ο καιρός σα λαβωμένο φίδι

κρύβεται στα συρτάρια, στη ντουλάπα

κάτω απ’ το κρεβάτι

βγαίνει τη νύχτα, βυθίζει

δόντια ναρκωτικά στις φλέβες μας.

Αργά καταπίνουμε τις ταπεινώσεις

μηρυκάζουμε υπομονή κι αποκοιμιόμαστε.

Ξανανοίγουμε χάρτες, κατεβάζουμε

παλιά βιβλία, συγκρίνουμε

τις εποχές.

Βλαστημάμε την τύχη.

Ένα σάλπισμα καραβιού

μια φωτιά στο βουνό, μια

ντουφεκιά στο κούτελο του φόβου.

Θα βγούμε πάλι.

Είμαστε ράτσα ατάκτων και κλεφτών, έχουμε

το πείσμα του σίδερου, την υπομονή

του νερού.

Όσοι πιστοί.

Με συμπόνια και με μαχαίρι.

Κι αν δεν καταλαβαίνεις

ψάξε Μεσολόγγι

Μακρόνησο και Νοέμβρη.

Να ξέρεις·

σου γράφω πάντα με το χέρι στην καρδιά

και το βλέμμα στο στόχο.

Το τέλος της κρίσης