Αλεξάνδρα Μπακονίκα - Δύο ποιήματα

 Χωρίς έλεος

Την κτύπησαν αντιξοότητες
τσαλαπατήθηκε, έγινε σμπαράλι.

Για να ξεχνιέται, στα τυφλά πηγαίνει
και χώνεται σε συντροφιές που παλιά
την καταδέχονταν.
Παλιά απέδιδε, πουλούσε πνεύμα και αστεία.
Όμως τώρα τους ενοχλεί με την ασκήμια,
τη βουβαμάρα, την παθητικότητά της.
Για να σε δεχτούν ανάμεσά τους
κάτι σπουδαίο πρέπει να διαθέτεις σε εμφάνιση,
αυτοπεποίθηση- και προπαντός να τους διασκεδάζεις.

Τα αυστηρά κριτήρια φυλάχτηκαν.
Της φέρθηκαν ελεεινά,
σαν κουρέλι την ξαπέστειλαν
- σύμφωνα με την απέχθεια της συντροφιάς
για τους αποτυχημένους.

Το τελευταίο ρούχο

Από καιρό την πολιορκούσε
κι όταν τη βρήκε στην αμμουδιά,
ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους-
άπλωσε την πετσέτα δίπλα της,
κι όπως ξάπλωναν κοντά, την άγγιξε.
Στάθηκε τυχερός με την άμεση
ανταπόκρισή της: Σηκώθηκε και τον οδήγησε
στο απόκρυφο ακρογιάλι.
Σταμάτησαν απόμερα,
και με την πείρα της στους άνδρες
-γνώριζε την έξαψη που προκαλούσε ολόγυμνη,
πέταξε και το τελευταίο ρούχο από πάνω της
και μπαινόβγαινε στο νερό.
Μπαινόβγαινε πολλές φορές
κι επιδειχτικά, σαν να του έλεγε:
«Θα πεθάνεις από λατρεία για μένα».

Πηγή: Θείο κορμί, Θεσσαλονίκη: Διαγώνιος 1994.