Αντώνης Δωριάδης - Ποιήματα

  

Θα θάψουμε και φέτος το καλοκαίρι

 

Το καλοκαίρι κρέμεται απ’ το κοτσάνι μιας κληματαριάς

Αν πέσει το καλοκαίρι, το κοτσάνι θ’ απομείνει έρημο

Αφήνοντας στο γυμνό τσαμπί κρεμασμένο ένα φθινόπωρο.

 

Αθανασία

 

Μέτρησαν τα χρόνια ενός ποιητή

Κ’ ήταν ακριβώς ένας άνθρωπος και λίγες ημέρες

– Μέσα σε κείνες τις μέρες

έζησαν και πέθαναν εκατομμύρια θνητοί.

Γράμμα ενός οικοδόμου, στο θεό

Κύριε, σε μια βδομάδα έχτισες τον κόσμο,

τα δέντρα, τα βουνά, τις θάλασσες, τον ουρανό,

κι εγώ ολόκληρη χτίζοντας καθημερινά,

δεν απόχτησα ένα καλύβι. 

Αντώνης Δωριάδης - Δεκάξι του μηνός

Δεκάξι του μηνός πέθανε
Σαββάτο βράδυ είχαμε τηλεγράφημα
- Παρασκευή 7 μ.μ. απεβίωσεν Γιώργος μας.
Τα βιβλία που μου παρήγγειλε τα ‘χα ήδη αγορασμένα.
Ποιος θα τα διαβάζει τώρα;
Ποιος θα διαβάζει ποίηση στην πόλη τους;

Αντώνης Δωριάδης-στο Μετρό

Σκυφτός, με το κεφάλι μεσ' στα σκέλια,
και μπρος του, γραμμένο σε χαρτί:
«Βοήθεια...πεινάω... ειμ' άνεργος...» 'ή
«χτες βγήκα απ'τη φυλακή...»
Οι επιβάτες προσπερνούν αδιάφοροι·
μερικοί -ελάχιστοι - αφήνουν
κάποιο νόμισμα στο άδειο του κασκέτο·

-όπως αφήνουμε ενα λουλούδι
στον τάφο κάποιου ζωντανού.

Αντώνης Δωριάδης

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του ποιητή

Αντώνης Δωριάδης-Φειδίας

Το σώμα μου θα το νικήσεις,

γιατ’ είναι από ύλη εφήμερη·

το έργο όμως που θ' αφήσω,

αυτό, ποτέ δε θα μπορέσεις,

Χρόνε, να το οικειοποιηθείς –

θα μένεις στους Αιώνες

Πηγή: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/688-triapoihmata

Αντώνης Δωριάδης-Χιόνι

Έξω απ'το παράθυρο το χιόνι που πέφτει
αργά, επίμονα, αναπόφευκτα, μαλακά.
Μέσα απ'το παράθυρο η αχνή μορφή μιας γυναίκας
καθώς λικνίζει νανουρίζοντας ένα βρέφος.
Το χιόνι και το τραγούδι της, ένα τοπίο-
το ίδιο τοπίο.

Ύστερα, πέρασε ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο
χαράζοντας δυο ευθείες σκούρες γραμμές
πάνω απ'το ολόλευκο τραγούδι της γυναίκας.