Το φεγγάρι παρατηρούσε από κοντά τη γη περισσότερο καιρό από οποιονδήποτε. Πρέπει να είχε αντικρίσει όλα τα φαινόμενα -όλα τα συμβάντα- πάνω στην επιφάνειά της. Μα το φεγγάρι παρέμενε σιωπηλό. Δεν έλεγε ιστορίες. Το μόνο που έκανε ήταν να αγκαλιάζει το βαρύ παρελθόν με μια ψυχρή αδιαφορία. Στην επιφάνειά του δεν υπήρχε άνεμος ή αέρας. Το κενό του ήταν ιδανικό για να διατηρούνται οι μνήμες άθιχτες. Κανείς δεν μπορούσε να ξεκλειδώσει την καρδιά του φεγγαριού.
Η Αοράμι ύψωσε το ποτήρι της προς το φεγάρι και ρώτησε:
"Έχεις κοιμηθεί στο κρεβάτι με κάποιον στην αγκαλιά σου πρόσφατα;"
Το φεγγάρι δεν απάντησε.
"Έχεις καθόλου φίλους;"
Το φεγγάρι δεν απάντησε.
"Δεν κουράζεσαι συνέχεια να το παίζεις κουλ;"
Το φεγγάρι δεν απάντησε.
Haruki Murakami, 1Q84, βιβλίο 1, μτφρ.: Μαρία Αργυράκη, εκδόσεις Ψυχογιός.
