«ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ που το απρόβλεπτο λησμόνησα.
Μια βόλτα έκτακτη, μια τρέλα, ένα γήπεδο...
Μοιάζω με κώνο σταθερό που στέκει μόνος σα
φυλακισμένος πλαστουργός. Κι ακόμα είμ' εδώ
με μια καρδιά που 'ναι για πάντα χαλασμένη.
Το πρώτο έμφραγμα στα είκοσι-και-δύο.
Μοιάζω όπως διάττοντες αστέρες σαστισμένοι,
προτού να πούνε “ανατέλλω” λένε “δύω”».
Θανάσης Γαλανάκης, "Τα καναρίνια", εκδ. Σμίλη
