Billy Collins - Δύο ποιήματα

Εισαγωγή στην ποίηση

Ζητώ να πάρουν ένα ποίημα
και να το κρατήσουν κόντρα στο φως
σαν έγχρωμο σλάιντ

 

ή να κολλήσουν το αυτί στην κυψέλη του.

 

Ρίξτε, λέω, ένα ποντίκι στο ποίημα
και παρατηρήστε το να σκάβει την οδό διαφυγής

 

ή περπατήστε στο δωμάτιο του ποιήματος
και ψηλαφίστε τους τοίχους να βρείτε πού ανάβει το φως.

 

Εγώ θέλω να κάνουν θαλάσσιο σκι
απ’ άκρη σ’ άκρη στην επιφάνεια του ποιήματος
χαιρετώντας τ’ όνομα του συγγραφέα στην ακτή.

 

Μα το μόνο που θέλουν εκείνοι
είναι να δέσουν το ποίημα σε μια καρέκλα με σκοινί
και να το βασανίσουν ώσπου να ομολογήσει.

 

Αρχίζουν να του ρίχνουν με μια μάνικα
για να εξακριβώσουν τι πραγματικά θέλει να πει.

Τόμοι

Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει ένα τμήμα για τον θάνατο
κι άλλο ένα για την Ιστορία της Ιρλανδίας·
λίγα ράφια για την ποίηση της Κίνας και της Ιαπωνίας,
και στο κέντρο μια σειρά ατάραχα εγκυκλοπαιδικά βιβλία
όπου μπορείς να καταφύγεις οποιαδήποτε στιγμή
όποτε δεν πάει καλά η νύχτα
ή η μέρα γεμίζει άδειες υποσχέσεις.

 

Δεν έχω τίποτα ενάντια
στις σύντομες μονογραφίες, στις παράξενες απορίες,
σε μια σημείωση για την ταυτότητα του οδοντίατρου του Τσέχοφ,
όμως αυτό που προτιμώ μέρες σαν αυτές
είναι να σηκωθώ απ’ τον καναπέ,
να κατεβάσω την Παγκόσμια Ιστορία
και να κρατήσω στα χέρια μου ένα βιβλίο
που περιέχει σχεδόν τα πάντα
και δεν ζυγίζει πάνω από ένα σακί πατάτες
– πέντε κιλά ανακάλυψα κάποτε, όταν το έβαλα
στη μαύρη σιδερένια ζυγαριά
που είχε η μάνα μου συνήθως στην κουζίνα της,
εκείνη τη συσκευή που έβαζε πάνω
ορισμένη ποσότητα αλεύρι,
ορισμένη ποσότητα ψάρι.

 

Διάπλατα ανοιχτό πάνω στα πόδια μου
κάτω απ’ τον φωτεινό δακτύλιο της λάμπας
ένα τέτοιο βιβλίο πάντα έχει τον τρόπο
να ηρεμεί τα νεύρα
κατασιγάζοντας το ταραχώδες κύμα της πληροφορίας
που αφρίζει γύρω απ’ τη μέση μου
ακόμα κι αν ποτέ δεν αναφέρεται
στον σιωπηλό μόχθο των φτωχών,
στις ονειροπολήσεις των μπακάληδων και των ραφτάδων
ή στο πρόσωπο των μοναχών αντρών και γυναικών στα μονόκλινα δωμάτια

 

ακόμα κι αν ποτέ δεν αναφέρεται στη μάνα μου,
μια και την θυμήθηκα πάλι,
που μόλις πέρσι κύλησε στην άκρη της γης
ξαπλωμένη στο ηλεκτρικό κρεβάτι της,
με το απαλό ροζ νυχτικό της
τα κοκαλιάρικα δάχτυλά της μπλεγμένα,
τα βαθουλωτά μάτια να κοιτάζουν προς τα πάνω
πάνω απ’ όλη τη γνώση,
πάνω από τις μικροσκοπικές φιγούρες της Ιστορίας,
κάποιες με στολή, άλλες όχι
που παρελαύνουν απ’ τις σελίδες
αυτού του απίστευτα ασήκωτου βιβλίου.

 

 μετάφραση Μάνια Μεζίτη

πηγή: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/15337-domatio-poihshs

Billy Collins - Οι νεκροί

Οι νεκροί πάντα κοιτάζουν κάτω σ’ εμάς, λένε,

ενώ βάζουμε τα παπούτσια μας ή φτιάχνουμε ένα σάντουιτς,

μας κοιτάζουν από τον γυάλινο πάτο στις βάρκες τ’ ουρανού

καθώς κωπηλατούν αργά μες στην αιωνιότητα.

Ακολουθούν τα κεφάλια μας όπως κινούνται εκεί στη γη,

κι όταν ξαπλώσουμε σε κάποιο λιβάδι ή στον καναπέ,

ναρκωμένοι ίσως από τον βόμβο ενός μεγάλου απογεύματος,

θαρρούν πως τους κοιτάζουμε κι εμείς,

αφήνουν τότε τα κουπιά και σωπαίνουν

και περιμένουν, σαν γονείς, να κλείσουμε τα μάτια.

Μπίλι Κόλλινς ( 1941 - )

Μετάφραση: Μάρω Παπαδημητρίου

Από την ποιητική συλλογή Sailing Alone Around the Room, 2001

Πηγή: https://www.poeticanet.gr/bc-a-190.html

Βilly Collins -Boy Shooting at a Statue

Boy Shooting at a Statue 

It was late afternoon,

the beginning of winter, a light snow,

and I was the only one in the small park

to witness the lone boy running

in circles around the base of a bronze statue.

I could not read the carved name

of the statesman who loomed above,

one hand on his cold hip,

but as the boy ran, head down

he would point a finger at the statue

and pull an imaginary trigger

imitating the sounds of rapid gunfire.

Evening thickened, the mercury sank,

but the boy kept running in the circle

of his footprints in the snow

shooting blindly into the air.

History will never find a way to end,

I thought, as I left the park by the north gate

and walked slowly home

returning to the station of my desk

where the sheets of paper I wrote on

were like pieces of glass

through which I could see

hundreds of dark birds circling in the sky below.

 Βilly Collins (1941)

(The Trouble with Poetry: And Other Poems)

Αγόρι πυροβολάει ένα άγαλμα 

Ήταν αργά απόγευμα,

η αρχή του χειμώνα, ψιλοχιόνιζε,

κι ήμουν ο μόνος μάρτυρας στο μικρό πάρκο,

που είδε το μοναχικό αγόρι να τρέχει

γύρω γύρω  στη βάση του μπρούτζινου αγάλματος.

Δεν μπορούσα να διαβάσω το χαραγμένο όνομα

του πολιτικού άνδρα που δέσποζε επάνω,

το ένα χέρι στον κρύο γοφό του,

αλλά όπως το αγόρι έτρεχε με το κεφάλι κάτω

σημάδευε με το δάχτυλο το άγαλμα

τραβώντας μια φανταστική σκανδάλη

προσποιούμενο τους ήχους γρήγορων

πυροβολισμών.

Το σούρουπο πύκνωνε, ο Ερμής βυθιζόταν

αλλά το αγόρι συνέχιζε να τρέχει στον κύκλο

που άφηναν τα ίχνη του στο χιόνι

πυροβολώντας τυφλά στον αέρα.

Η Ιστορία δεν θα βρει ποτέ τον τρόπο να τελειώσει,

σκέφτηκα στη βάση μου στο γραφείο

με τα χαρτιά που έγραφα

να μοιάζουν κομμάτια γυαλί

απo όπου μπορούσα να δω

μαύρα πουλιά σε κύκλους κάτω απ´ τον ουρανό.

  (Μετάφραση - Μάρω Παπαδημητρίου)