Οι νεκροί πάντα κοιτάζουν κάτω σ’ εμάς, λένε,
ενώ βάζουμε τα παπούτσια μας ή φτιάχνουμε ένα σάντουιτς,
μας κοιτάζουν από τον γυάλινο πάτο στις βάρκες τ’ ουρανού
καθώς κωπηλατούν αργά μες στην αιωνιότητα.
Ακολουθούν τα κεφάλια μας όπως κινούνται εκεί στη γη,
κι όταν ξαπλώσουμε σε κάποιο λιβάδι ή στον καναπέ,
ναρκωμένοι ίσως από τον βόμβο ενός μεγάλου απογεύματος,
θαρρούν πως τους κοιτάζουμε κι εμείς,
αφήνουν τότε τα κουπιά και σωπαίνουν
και περιμένουν, σαν γονείς, να κλείσουμε τα μάτια.
Μπίλι Κόλλινς ( 1941 - )
Μετάφραση: Μάρω Παπαδημητρίου
Από την ποιητική συλλογή Sailing Alone Around the Room, 2001
Πηγή: https://www.poeticanet.gr/bc-a-190.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου