Γιώργος Τσουκαλάς - Τα όνειρά μας

Τα όνειρα που αγαπήσαμε δεν χάνονται ποτέ
κι ας κλαίμε με βαθύ λυγμό το θάνατό τους τώρα.
Φεύγουν απαρηγόρητα τον πόνο της ζωής,
και ξαναζούνε σιωπηλά στης Χίμαιρας τη χώρα.

Κι όταν η κουρασμένη μας ψυχή θα κοιμηθή,

με σφραγισμένα απ' την πικρία τα χείλη τα χλομά της,

θα τήνε περιμένουμε στο μακρυνό γιαλό,

να την ξυπνήσουν τα παλιά που νοσταλγεί όνειρά της.

Θάναι μαζί τους οι στιγμές που επόνεσε πολύ,

οι ελπίδες της που σβήσανε και τα μεγάλα πάθη,

και κάπου εκεί, με μια φωνή βαθιά νοσταλγική,

θα την καλέση ο έρωτας που στη σιγήν εχάθη.

Ο χωρισμός, 1926

Πηγή: Ποίηση Μεσοπολεμική