Τη μέρα που πήγαμε στη θάλασσα
Μανάδες στο Μαντράς ξέσκαβαν
Στο λιμάνι για χαμένα παιδιά.
Μια αχυροσκεπή πετούσε στον ουρανό, φυλακισμένοι
Έτρεχαν ελεύθεροι, σπίτια χόρευαν σαν τον κίνδυνο
Στον άνεμο. Είδα μια γυναίκα να κρατά
Την κουρελιασμένη άκρη του κόσμου
Στο χέρι της, κοιτάζοντας πέρα απ’ το ναό
Που στεκόταν ακόμη, όπως κι εκείνη-
Σαν από θαύμα άθικτος στα ερείπια του κραυγαλέου
Ήλιου της Νότιας Ινδίας. Όταν έφερε
Το άλλο της χέρι στη γραμμή του φρυδιού,
Με μια ημικυκλική κίνηση λεπτότητας,
Ήταν σαν από μόνη της να μπορούσε ν’ αλλάξει τα πράγματα,
Να μας οδηγήσει στην εξώκοσμη ασφάλεια του κρεβατιού μας.
Tishani Doshi (Ινδία)
μτφ. Εύη Μανοπούλου
Πηγή: https://www.poeticanet.gr/oikos-poiisi-a-1508.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου