Αχ, τι να πεις το πρώτο βράδι
με την αργή ψιλή βροχή!
Άξαφνα γίνεσαι φτωχή
στα λόγια και δειλή στο χάδι.
Πλάι σου το χέρι ν' αγαπάς
και τ' άγγιγμά του να φοβάσαι.
Δικό μου ή ξενο; συλλογάσαι.
Κι όλο το δισταγμό σιωπάς.
Η αγάπη που σε περιμένει
στο δάσος μέσα το βαθύ,
η αγάπη τώρα πια θα 'ρθεί
με τη βροχή που όλο πληθαίνει;
Όπως ερώτημα δειλό
στα χείλη η αμφιβολία τρεμίζει...
Πώς σε πονεί, πώς σε φοβίζει
το βράδι ετούτο το καλό!..
Το κάστρο, 1938
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου