MAO Ch'i-ling -Μπρος στον καθρέφτη

Νιώθω σιγά- σιγά πόσο άχρηστα ‘ ναι
τα ψιμμίθια. Μα ποιος λυπάται, αλήθεια,
μια καλλονή που μαραίνεται; Μόνον η εικόνα
του καθρέφτη μου κλαίει μαζί μ’ εμένα.
MAO CH’ LING ( 1623-1713)

Πηγή: «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ- ΑΘΗΝΑ -1962

Li Po -Οκτώ ποιήματα

  

Μεθυσμένος στο σεληνόφως

 

Στα λουλούδια ανάμεσα κρασί μες στο φλασκί·

το πίνω μοναχός μου, τριγύρω μου ψυχή.

Καλώς το Φεγγαράκι, για σίμωσε να πιεις!

Φέρνει και τη Σκιά μου – γίναμε τώρα τρεις.

Το Φεγγαράκι όμως δεν νοιώθει από πιοτό

και η Σκιά μου απλώς τελειώνει ό,τι αρχινώ.

Το Φεγγάρι κι η Σκιά – φευγαλέα συντροφιά·

ας γλεντίσουμε τώρα, φεύγει η Άνοιξη γοργά.

Το Φεγγάρι χορεύει ενώ εγώ τραγουδώ

κι η Σκιά μου τρεκλίζει ως χορεύω εγώ.

Ξεμέθυστοι ακόμα, οι τρεις μας μι’ αγκαλιά·

έπειτα μεθυσμένοι, καθένας χωριστά…

Αδελφωμένοι αλήτες, πότε σας ξαναδώ;

Πέρα από τα σύννεφα, σ’ ουράνιο χορό.

`

*

 

Συζήτηση με το βουνό

 

Ρωτάς γιατί να μένω στο Πράσινο Βουνό.

Χαμογελώ, δεν απαντώ, είμ’ εν ειρήνη.

Της ροδακινιάς το άνθοςέφυγε με το νερό…

Γη και Ουρανό – οι άνθρωποι τα ’χουν διακρίνει.

 

`

*

 

Στον ναό του βουνού

 

Εκατό μέτρα φτάνει ο πανύψηλος πύργος.

Από δω θα μπορούσε ένα χέρι να μάσει τ’ αστέρια…

Δεν τολμώ τη φωνή μου να υψώσω, φοβούμαι

θα ενοχλεί τα ουράνια ασκέρια.

 

`

*

 

Μια παγερή νυχτιά μονάχος

 

Έξω από την κλίνη μου το φεγγαρόφως λάμπει–

θαρρείς φορέσαν πάγο τα δάσα και οι κάμποι.

Σηκώνω το κεφάλι– φεγγάρι στον φεγγίτη·

το χαμηλώνω πάλι – η σκέψη μου στο σπίτι.

 

`

*

Ο απών

 

Το γάβγισμα ενός σκύλου μες στη νεροποντή.

Της ροδακινιάς τα άνθη βάρυναν απ’ τη βροχή.

Μες στο δάσος ένα ελάφι ανταμώνω πού και πού.

Στη βροχή, βροχή η καμπάνα μοιάζει του μεσημεριού.

Τ’ αγριοκάλαμα ορίζουν την ομίχλη.

Κρέμεται η άνοιξη – σμαράγδι στην κορφή.

Κανείς δεν ξέρει αυτός πού έχει πάει.

Ξαπλώνουμε η λύπη μου κι εγώ σε τρία πεύκα.

 

`

*

 

Το τραγούδι του Qiupu, 14#

 

Χώματα φωτίζουνε οι σόμπες κι ουρανούς,

τους άλικους οι φλόγες ξορίζουνε καπνούς.

Οι ροζιασμένοι εργάτες στου φεγγαριού το φως –

ζεσταίνει απ’ το τραγούδι τους ο κρύος ποταμός.

 

`

*

Ο καταρράχτης στο βουνό Lushan

 

Το ηλιόφως εξαγνίζει της αμέθυστης αχλής το θυμιατό·

από πέρα διακρίνω στην πεδιάδα καταρράχτη κρεμαστό,

πάει και χύνεται ορθός από τα τρεις χιλιάδες πόδια –

μου φαντάζει Γαλαξίας που βουτάει απ’ τον έβδομο ουρανό.

 

`

*

Στον WangLu

 

Είμαι ήδη μες στη βάρκα έτοιμος να ξεκινήσω,

ξάφνου βήματα ακούω και τραγούδι από την όχθη.

Χίλια πόδια έχει βάθος της Ροδακινιάς η Λίμνη

μα όχι το βάθος της καρδιάς του WangLuπ’ αφήνω πίσω.

Μετάφραση: Στράτος Κιαπίδης

Li Po - Ρωτώντας το φεγγάρι

Από ποιους άραγε καιρούς τον ουρανό στολίζει το φεγγάρι;
Αφήνω το κρασί στο πλάι μου και σκέφτομαι να ρωτήσω.
Εκεί ψηλά που βρίσκεται, άνθρωποι δεν μπορούν να φτάσουν
μα το φεγγάρι τούς ακολουθεί βήμα προς βήμα.
Λευκό και διάφανο στεφάνωσε το πορφυρένιο κιόσκι,
την ώρα που απ' τη θάλασσα σηκώνονται πυκνά σκοτάδια.
Θα σβήσει τάχα η λάμψη του μέσα στα νέφη;
Οι σημερνοί δε βλέπουμε το φεγγάρι του χθες.
Το σημερνό φεγγάρι φώτιζε τους χθεσινούς ανθρώπους.
Οι άνθρωποι του χθες και του σήμερα είναι τρεχούμενο νερό.
Όλοι διακρίνουν το φεγγάρι καθένας με τον τρόπο του.
...Μα το κρασί μου χύθηκε. Ώρα να τραγουδήσω,
ενώ το φεγγαρόφωτο χαϊδεύει το χρυσό ποτήρι μου.

 Λι Τάι Πο (Σούι-Γε Κίνας, 701 – Ντανγκτού Κίνας, 762)

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά

Πηγή: Κινέζικη Ποίηση, Επιμέλεια: Αλέξης Ζήρας, Πλέθρον 1982.

Λι Μπάι - Στο βουνό, διάλογος

«Μα γιατί κρύβεσαι στο πράσινο βουνό», με ρωτούν.

Σωπαίνω, με την καρδιά μου γαληνεμένη. Τους χαμογελώ.

Καθώς κυλάει το νερό και τα παίρνει μαζί του τα λουλούδια της ροδακινιάς

ο κόσμος μου δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων.

Λι Μπάι

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Απόδοση – Επίμετρο: Γιώργος Βέης

ΣΜΙΛΗ

Γιάννης Υφαντής - Μυστικοί της Ανατολής

 Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟ ΔΑΣΚΑΛΟΣ 

Ο Σεν Του Τσία δεν είχε πόδια· μαθήτευε στον Πόχουν Όου Ρεν. Μια μέρα κάποιος του είπε: «Τί βρίσκεις σ’ αυτό το γέρο δάσκαλο και μένεις μαζί του τόσα χρόνια με τόση προσήλωση;» «Τί βρίσκω;» απάντησε ο Σεν Του Τσία. «Αφότου ζω κοντά του, σαν να με λούζει με την καλοσύνη του, ζω μέσα στη γαλήνη. Αλλ’ άκου και το πιο εκπληκτικό: Δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια βρίσκομαι μαζί του εδώ. Και ποτέ δεν πρόσεξε πως δεν έχω πόδια»

_____________

Σχόλιο: Αντιλαμβανόμαστε ότι, ο Σεν Του Τσία πήγε να ζήσει κοντά στον σοφό γέρο του βουνού, επειδή ακριβώς οι καλοί άνθρωποι του χωριού του (και κατά βάθος οι κακοί μάγοι που τον περιέβαλαν), άλλο δεν πρόσεχαν σ’ αυτόν παρά το ότι δεν είχε πόδια. Το πιο σύνηθες για τους ανθρώπους είναι να προσέχουν σε κάθε άνθρωπο που συναντούν, το κουσούρι του, το άσχημο, το ελάττωμα. Έτσι, συλλέγοντας ασχήμια, κουσούρια και καμμάτια του κακού, φτιάχνουν την απόλυτη κόλασή τους.

.

Ο ΒΟΥΔΑΣ ΚΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ «ΘΑΥΜΑ» 

Ο Βούδας έφτασε σ’ ένα ποτάμι. Εκεί συνάντησε κάποιον ασκητή που του είπε χαρούμενος: «Παιδεύτηκα σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Μα τα κατάφερα. Μπορώ να περνώ το ποτάμι βαδίζοντας πάνω στο νερό». Ο Βούδας τότε του είπε: «Τι ανοησία. Σπατάλησες μια ζωή για να καταφέρεις αυτό το πράγμα, ενώ μπορούσες να περνάς το ποτάμι πάνω σε μια βάρκα».

.

Ο ΓΚΑΖΑΝ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΝΟ 

Κάποτε ζήτησαν από τον Γκαζάν να τους μιλήσει για το φόνο. Ο Γκαζάν είπε: «Αυτοί που μιλούν ενάντια στο φόνο και θέλουν να σώσουν τις ζωές όλων των όντων έχουν δίκιο. Είναι σωστό να προστατεύουμε ακόμα και τα έντομα. Αλλά τί θα λέγαμε για κείνους που σκοτώνουν το χρόνο των άλλων; Τί θα λέγαμε για κείνους που σκοτώνουν την αφθονία των αγαθών ή την κρατική οικονομία; Κι ακόμα τί θα λέγαμε για κείνους που διδάσκουν χωρίς να έχουν φωτιστεί; Το να διδάσκεις χωρίς να έχεις φωτιστεί, είναι φόνος".

        *

ΤΣΙ ΓΙΟΝΟ (Ιαπωνία…)

Ο ΚΟΥΒΑΣ 

Με χίλιους τρόπους πάσχισα 

να σώσω τον παλιό κουβά. 

Μα τελικά ο πάτος έπεσε. 

Ούτε νερό πια μέσα στον κουβά. 

Ούτε φεγγάρι πια μες στο νερό.

       *

ΓΚΟΥΣΙΤΣΟΥ (1290-1397 μ.Χ.) 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ 

Αναδροσίζετ’ ο αγέρας που φυσά 

πάνω στον καταρράχτη· το φεγγάρι 

κρέμεται στου μπαμπού την κορυφή 

και του μπαμπού ο αέρας λάμπει. 

Στα γεράματα 

πονιούνται τα βουνά τόσο πολύ. 

                                              Απόφασή μου 

τα κόκκαλά μου αυτά να καθαρίσουν μες στα βράχια.

        *

ΣΟΥΤΑΚΟΥ(1308-1388 μ.Χ., Ρινζάι) 

ΤΟ ΒΡΥΟ ΤΗΣ ΣΤΕΠΠΑΣ 

Το καλαμένιο μου ραβδί ακουμπά στον τοίχο ενώ εγώ 

ξαπλώνω ειρηνικά στο φεγγαρόφωτο 

ή ακουρμάζομαι τον ήχο του νερού πάνω στο βράχο. 

Στέκομαι. 

Κανένας δεν μπορεί να αγοράσει μια συγκίνηση σαν τούτη: 

Το βρύο της στέπας είναι κεντημένο 

μ’ ένα εκατομμύριο στολίδια.

______________

Σχόλιο: Οι περισσότεροι από τους ποιητές του βιβλίου αυτού, δεν ζούσαν για να γράφουν, αλλά, ζούσαν για να ζουν. Μερικοί μάλιστα, μέσα σ’ ένα βίο 60 ή 80 ετών, έγραψαν μόνο, ένα μικρό ποίημα, μόνο και μόνο για να πουν κάτι που τους ήταν αδύνατο να μην το πουν.

       *

Π’ΑΓΚ ΓΙΟΥΝ ΤΣΟΥ ΣΙΧ (8ος αι., Κίνα): 

Ω τί υπέροχο, 

τί θαυμαστό: 

Αντλώ νερό· 

μαζεύω ξύλα.

       *

ΣΑΐΓΚΟ (Ιαπωνία):

Γιατί, δεν ξέρω, μα 

μου τρέχουν δάκρυα 

ευγνωμοσύνης.

ΚΑΜΠΙΡ:

Πουράνα και Κοράνι; Μόνο λέξεις.

Μα εγώ

το πέπλο σήκωσα και είδα:

Έξω απ’ την εμπειρία μας

τα πάντα είναι ψέμα.

.

ΙΚΚΥΟΥ:

Ύστερα από δέκα χρόνια μες στα κόκκινα

φώτα της πόλης

πόσο μοναχική μια συλλαβή μες στα βουνά.

Μπορώ να δω τα νέφη χίλια μίλια μακριά

ν’ ακούσω αρχαία μουσική μέσα στα πεύκα.

*

Αν και δεν τους κηρύξαμε το δόγμα, ανερώτητα,

ανοίγουν τα λουλούδια κάθε άνοιξη,

πέφτουν, σκορπίζουν, θρυμματίζονται.

.

ΣΟΤΟΜΠΑ:

Σώμα του Βούδα; Το βουνό·

και κήρυγμά του; Ο χείμαρρος.

Την περασμένη νύχτα κύλησαν εδώ

ογδόντα πέντε χιλιάδες ποιήματα.

Πώς;

Πώς να τους κάνω να καταλάβουν;

.

ΡΙΟΚΑΝ:

Ο κλέφτης φεύγοντας

λησμόνησε να πάρει το φεγγάρι

που λάμπει εδώ μπρος στο παράθυρο.

.

ΜΟΥ ΜΟΝ:

Την άνοιξη χιλιάδες λουλούδια·

το φθινόπωρο ένα μισοφέγγαρο·

Το καλοκαίρι ένα δροσερό αεράκι·

το χειμώνα χιλιάδες νιφάδες χιονιού.

Αν μες στο νου σου δεν κρατάς άχρηστα πράματα

καθ’ εποχή είν’ όμορφη για σένα.

.

(ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, Εκδόσεις «Οδός Πανός», Οκτ.

2021).

Μετάφραση: Γιάννης Υφαντής

Li Tai-Po - Ποιήματα

Για τα σπουργίτια των αγρών

Μην πετάτε με τις αλκυώνες του Γιέν -Τσόου

και με τα χελιδόνια που κουρνιάζουν στο

παλάτι των Βου .

Αν καεί το παλάτι θα καούν κι οι φωλιές σας

και θα πιαστείτε στα δίχτυα με τις αλκυώνες .

Κάλλιο μονάχοι κάτω από τις καλαμιές

μήτε γεράκι

μήτε αετός να μη σας φτάνει .

Ξενύχτι

Για να ξεπλυθούν οι παλιοί καημοί ,

πρέπει ν’ αδειάσουμε χιλιάδες κούπες .

Οι όμορφες βραδιές είναι φτιαγμένες για εξομολόγηση .

Το λευκό φεγγάρι πρέπει να εμποδίσει τον ύπνο .

Θα ξαπλωθούμε μεθυσμένοι μέσα στ’ αδειανό βουνό ,

ο ουρανός κι η γη στρωσίδι μας και μαξιλάρι

Πίνοντας μ’ έναν ερημίτη

Μες στη βουνίσια ανθοφορία
οι δυό τα πίνουμε αντικριστά
κι άλλο ποτήρι κι άλλο ένα κι άλλο ένα .
Νιώθω ζαλάδα κι αποκάρωμα ·
ξεκίνα φίλε μου
κι αν το ‘χεις κέφι την αυγή
άρπαξε το λαγούτο
κι έλα.

Πικρή αγάπη
Τι όμορφη, καθώς ανοίγει το μαργαριταρένιο παράθυρο ,
πως λυγίζει απαλά, πως τρεμουλιάζουν τα μαλλιά της .
Μπορείς τώρα να δεις τα δάκρυα να λαμπυρίζουν στα μάτια της .
Μα όχι και κείνον π’ αγαπά με τόση πίκρα.

Μέσα στην άνοιξη

Κει πάνου ψηλά στο Βοριά το χορτάρι σωστό σμαράγδι.
Εδώ τα μούρα λυγίζουνε λεπτά πρασινωπά κλαριά.
Τώρα σκοπεύεις να γυρίσεις σπίτι σου,
τώρα που η καρδιά μου έχει πια γεράσει.
Αεράκι της Άνοιξης ,μια και δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω,
τι αναδεύεις τις λεπτές κουρτίνες της κλίνης μου;

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά
Πηγή: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02dQEFbJfMvTRshb2oFzaKzhRts2LvA2wpSwWfQiuVcTdCwZ7U1m8py7iTwuQ5AVMFl&id=100044803365310

Wu Ti - [άτιτλο]

Οι άνθρωποι κρύβουν την αγάπη τους
Ποιος λέει πως εγώ πόθησα
αυτόν τον χωρισμό, αυτήν την απομάκρυνση;
Τα ρούχα μου αναδίδουν ακόμα το άρωμά σου,
τα χέρια μου κρατούν ακόμα το γράμμα σου.
Φορώ μια διπλή ζώνη γύρω στο στήθος
κι ονειρεύομαι πως είναι κόμπος που δένει την καρδιά μας.
Δεν ήξερες πως οι άνθρωποι κρύβουν την αγάπη τους
σαν ακριβό λουλούδι που δεν πρέπει να κοπεί;

Βου Τι (Wu Ti)

 

μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά

Wang Wei - Φθινόπωρο στη λίμνη

Το νερό είναι σκεπτικό σαν γκρίζος ουρανός.

Οι πλύστρες φλυαρούν κρυμμένες πίσω απ΄ τα μπαμπού

και το μουρμούρισμά τους φτερουγίζει

πάνω στην αρυτίδωτη λίμνη.

Γυμνές ιτιές κοιτάζονται σιωπηλά πάνω απ' τα νερά.

Το άρωμα του καλοκαιριού στενάζει κι εξαφανίζεται.

Πώς να το σταματήσεις πριν πεθάνει;

Πηγή: Wang Wei, 701-761 μ.Χ., Κινεζική ποίηση, Μτφρ.: Αμαλία Τσακνιά, Αθήνα, 1973.

Λιου Φανγκ Πινγκ - Ανοιξιάτικη θλίψη

Πίσω απ’ του παραθύρου μου το τούλι

φεύγει ο ήλιος,

έρχεται το δειλινό.

Μες στο χρυσό μου σπίτι

τα ίχνη των δακρύων μου

κανείς δε βλέπει.

Η αυλή είναι άδεια

σιωπηλή,

πεθαίνει η Άνοιξη

Τ’ άνθη της αχλαδιάς

σκεπάζουνε το χώμα

δεν τολμώ την πόρτα μου

ν’ ανοίξω

Λιου Φανγκ Πινγκ

(μετάφραση: Σωκράτης Σκαρτσής)

Wang Wei - [Νέα από το χωριό]

Συ που μας ήρθες από την πατρίδα,

θα φέρνεις χίλια τόσα νέα.

Σαν έφευγες -εμπρός στο παραθύρι μου

ανθούσε η μικρή δαμασκηνιά;

[Wang Wei, 701-761 μ.Χ. μτφρ.: Αμαλία Τσακνιά]

Μιάο Σι - Ο γέρος

Ο καιρός φεύγει, ο καταρράκτης κυλά,
το άρμα τραβάει τ’ άλογα καλπάζοντας.
Πανούργο ριζικό.
Ωστόσο δεν θα μπορέσει να με ζωντανέψει,
σαν θα ‘χω πια νικηθεί.

Έζησα·
Πέφτουν τα δόντια, πέφτουν τα μαλλιά μου.
Είμαι σαν το μήλο που το χειμώνα σουφρώνει.
Σκληρός ο νόμος των ανθρώπων.
Γιατί ν’ αντισταθώ;

Μιάο Σι

 (μετάφραση : Αμαλία Τσακνιά)

Ριχάκου ή Λι Τάι Πο - [άτιτλο]

Τον καιρό που τα μαλλιά μου ήταν ακόμα ίσια κομμένα γύρω

από το μέτωπο μου

έπαιζα στην πόρτα του φράχτη, ξεριζώνοντας λουλούδια.

Ήρθες πάνω σε ξυλοπόδαρα μπαμπού, κάνοντας το αλογάκι,

από κοντά μου πέρασες, παίζοντας με γαλανά δαμάσκηνα.

Και ζούσαμε έτσι στο χωριό Τσοκάν:

δύο μικρούληδες άνθρωποι, δίχως υποψία ή αντιπάθεια.

Στα δεκατέσσερα παντρεύτηκα εσένα τον Κύριο μου.

Δε γέλασα ποτές, ήμουνα ντροπαλή.

Σκύβοντας το κεφάλι, κοίταζα τον τοίχο.

Μου φώναζαν, χίλιες φορές, δε γύριζα πίσω.

Στα δεκαπέντε μου έπαψα να κατσουφιάζω,

ήθελα η στάχτη μου ν' ανακατωθεί με τη δικιά σου.

Για πάντα και για πάντα και για πάντα.

Έξω στο δρόμο γιατί να κοιτάξω;

Στα δεκάξι μου έφυγες,

πήγες στο μακρινό Κου-το-γεν, δίπλα στον ποταμό

με τις ρουφήχτρες,

πάνε που λείπεις τώρα μήνες πέντε.

Οι πίθηκοι φωνάζουν πάνωθε θλιμμένα.

Έσερνες τα ποδάρια σου όταν βγήκες,

στην αυλόπορτα τώρα μεγάλωσε το μούσκλο, τα λογής μούσκλα

μεγάλωσαν πολύ για να ξεχορταριάσεις.

Τα φύλλα πέφτουνε νωρίς το φετινό φθινόπωρο, στον άνεμο.

Οι ζευγαρωμένες πεταλούδες κιτρίνισαν κιόλας με τον Αύγουστο

πάνω απ' τη χλόη του κήπου μας που βλέπει κατά

το ηλιοβασίλεμα.

Μου κάνουν κακό. Γερνώ.

Αν κατεβαίνεις μέσα απ' τα στενά του ποταμού Κιάνγκ,

μήνυσέ μου το από τα πριν παρακαλώ,

κι εγώ θα βγω να σ' ανταμώσω.

Αγνώστου (13ος -14 ος αιώνας) - Ανθί Δαμασκηνιάς

Έψαξα παντού να βρω την άνοιξη
όμως άνοιξη δε βρήκα
και τα σαντάλια μου τα ψάθινα
πάτησαν τους συννεφοσκεπασμένους λόφους.

Γύρισα πίσω στην πατρίδα μου και παιχνιδιάρικα
λιγάκι αγγίζω και μυρίζω τ’ ανθί της δαμασκηνιάς
και να που κει , στην άκρη του κλαδιού
η άνοιξη γλυκά χαμογελάει.

Μετάφραση Ανδρέας Αγγελάκης

Τσου Τσεν Πάι -Ο σκαντζόχοιρος

Σαν προχωράει, μοιάζει με πελότα* όλο καρφίτσες

που κινείται•

σαν στέκεται, είναι στρογγυλός σαν κάστανο.

Μην τον περιφρονείτε, ασήμαντος δεν είναι.

Ποιος θα τολμούσε με γροθιά να τον χτυπήσει;

* (η) πελότα: μικρά μαξιλαράκι στo οποίο οι μοδίστρες μπήγουν τις καρφίτσες τους

Τσου Τσεν Πάι (Κίνα 9ος π.Χ. αιώνας)

(μετάφραση: Σωκράτης Λ. Σκαρτσής)

Yuan Choueï P’aï - Η πόλη

Το ποίημα ανήκει στον Yuan Choueï P’aï, κινέζο ποιητή του 20ού αιώνα, και έχει δημοσιευτεί στην ανθολογία «Κινεζική Ποίηση» (Αθήνα 19823: εκδ. Πλέθρον) σε μετάφραση της Α. Τσακνιά.  

Η πόλη περιμένει μπροστά σας·                                                                                 

έχει τη μυρωδιά των μαγειριών 

έχει τη μυρωδιά των τροχοφόρων, 

έχει τη σκόνη που σηκώνουν οι ρόδες των αυτοκινήτων, 

έχει καταστήματα και ψευδόμενες τοιχοκολλήσεις. 

                                                 

Θα σας δεχτεί με τους θορυβώδεις δρόμους της,

με την ακατανοησία και την απιστία των ανθρώπων, 

με την απαθή καρδιά της . 

σαν άγριο ζώο που κάθεται στα πισινά του, 

η πόλη περιμένει μπροστά σας.                                                                                  

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά

[Ανθολόγιο Μικροδιηγήσεων]

 ΑΟΥΓΟΥΣΤΟ ΜΟΝΤΕΡΡΟΣΟ (Γουατεμάλα- Μεξικό)

[Ο δεινόσαυρος]

 

Όταν ξύπνησα, ο δεινόσαυρος βρισκόταν ακόμα εκεί.1963

 

 

 

ΑΟΥΓΟΥΣΤΟ ΜΟΝΤΕΡΡΟΣΟ (Γουατεμάλα- Μεξικό)
[Ο κεραυνός που έπεσε δυό φορές στο ίδιο μέρος]

 

Ήταν μια φορά ένας Κεραυνός που έπεσε δυό φορές στο ίδιο μέρος.
αλλά βρήκε πως ήδη από την πρώτη είχε κάνει αρκετό κακό, που πια
δεν ήταν ανάγκη, και εθλίβη πολύ.1969

 

 

 

ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΧΟΔΟΡΟΒΣΚΙ (Μεξικό)
[Μετά τον πόλεμο ]

 

Το τελευταίο ανθρώπινο ον έριξε την τελευταία πέτρα της γης πάνω στον τελευταίο νεκρό.
Την ίδια εκείνη στιγμή κατάλαβε πως ήταν αθάνατος, γιατί ο θάνατος υπάρχει μονάχα
στο βλέμμα του άλλου.

 

 

 

ΧΟΣΕ ΝΤΕ ΛΑ ΚΟΛΙΝΑ ( Μεξικό)
[Φλογερός]

 

Θέλεις να μου φυσήξεις το μάτι;- μου είπε αυτή- Κάτι μπήκε μέσα και με ενοχλεί.
Τη φύσηξα στο μάτι και είδα την κόρη της ν’ ανάβει λες και ήταν μια θράκα που
ενέδρευε μέσα στις στάχτες.

 

 

 

ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ ΡΟΥΜΠΑΛΚΑΜΠΑ ( Μεξικό )
[Ο μελομανής]

 

Αγοράζει δίσκους, διαβάζει βιογραφίες μουσικών, συλλέγει προγράμματα συναυλιών.
Στις φλέβες του κυλάει μουσική. Και πολλές φορές αγαπάει τη μουσική περισσότερο
κι από τους ίδιους τους μουσικούς. Μόνο που κλαίει αντί να παίζει.

 

 

 

ΑΝΤΟΛΦΟ ΜΠΙΟΥ ΚΑΣΑΡΕΣ ( Αργεντινή )
[Μετεγχειρητικό]

 

Όποια και να ήταν τα αποτελέσματα- δήλωσε ο ασθενής, τρεις μέρες μετά την εγχείρηση
– η σημερινή θεραπευτική μου φαίνεται πολύ χειρότερη από αυτή των μάγων,
που θεράπευαν με μαγικά και με χορούς.1959

 

 

 

ΑΝΤΟΛΦΟ ΜΠΙΟΥ ΚΑΣΑΡΕΣ ( Αργεντινή )
[Για ένα θησαυρό λαικής γνώσης]

 

Μου λέει η τουκουμάνα: “Αν σε τσιμπήσει αράχνη, σκότωσέ την στη στιγμή.
Την ίδια απόσταση θα κάνουν η αράχνη από το τσίμπημα και το δηλητήριο
ως την καρδιά σου”1959*Τουκουμάνα: η κάτοικος επαρχίας της Αργεντινής

 

 

 

ΧΑΙΡΟ ΑΝΙΜΠΑΛ ΝΙΝΙΟ ( Κολομβία )
[Ιστορία της άμμου]

 

Μια μέρα η πόλη εξαφανίστηκε. Κατα μέτωπο με την έρημο και με τα πόδια βυθισμένα
στην άμμο, όλοι κατάλαβαν πως τριάντα μακριά χρόνια τα είχαν περάσει ζώντας σ’ έναν
αντικατοπτρισμό.

 

 

 

ΧΑΙΡΟ ΑΝΙΜΠΑΛ ΝΙΝΙΟ ( Κολομβία )

 

Όλα τα φαντάστηκε ο Σούπερμαν, εκτός από το ότι θα έπεφτε κατεστραμένος σ’ εκείνη
τη ζεστή ακτή και πως το βυθισμένο κορμί του, θα χρειαζόταν μετά για να κάνουν τρεις
δωδεκάδες ατσάλινες βίδες, κανονικής ποιότητας.

 

 

 

ΠΟΛΙ ΝΤΕΛΑΝΟ ( Χιλή )
[Με την πρώτη ματιά ]

 

Το να ειδωθούν και να ερωτευτούν τρελά υπήρξε ένα και το αυτό. Εκείνη είχε τους
κοπτήρες μακριούς και ακονισμένους. Εκείνος είχε το δέρμα μαλακό και απαλό:
ήταν καμωμένοι ο ένας για τον άλλον.1975

 

 

 

 

ΜΟΝΙΚΑ ΛΑΒΙΝ (Μεξικό)
[Λογοτεχνικό μοτίβο]

 

Της έγραψε τόσους στίχους, διηγήματα, τραγούδια ακόμα και μυθιστορήματα που
μιά νύχτα, γυρεύοντας με πάθος το χλιαρό κορμί της, δεν βρήκε παρά ένα φύλλο
χαρτί ανάμεσα στα σεντόνια.1966

 

 

 

ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ (Αργεντινή)
[Έρωτας 77]

 

Και μετά αφού κάνουν όλα όσα κάνουν σηκώνονται, μπανιάρονται, πουδράρονται,
αρωματίζονται, ντύνονται, κι έτσι προοδευτικά ξαναγίνονται σιγά σιγά αυτό
που δεν είναι.1979

 

 

 

ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΧΟΔΟΡΟΒΣΚΙ (Μεξικό)
[Μυστήρια του χρόνου]

 

Όταν ο ταξιδιώτης κοίταξε προς τα πίσω και είδε πως ο δρόμος ήταν ανέγκιχτος,
κατάλαβε πως τα ίχνη του δεν τον ακολουθούσαν αλλά προρορεύονταν.

 

 

 

ΘΕΣΑΡ ΑΝΤΟΝΙΟ ΑΛΟΥΡΡΑΛΝΤΕ (Αργεντινή)
[Η πολυθρόνα]

 

Την περνούσε καθιστός όλη τη μέρα, η δουλειά του τουλάχιστον το απαιτούσε.
Ένα σπρώξιμο των χεριών του χρειάστηκε μονάχα στην αναπηρική πολυθρόνα.

 

 

 

ΑΛΕΧΑΝΤΡΑ ΜΠΑΣΟΥΑΛΤΟ (Χιλή)
[Ρόδα]

 

Ονειρευόσουν ρόδα τυλιγμένα σε μεταξωτό χαρτί για τις επετείους του γάμου σου,
αλλά αυτός ποτέ δεν στα έδοσε. Τώρα στα φέρνει κάθε Κυριακή στο κενοτάφιο.1988

 

 

ΧΟΣΕ ΝΤΕ ΛΑ ΚΟΛΙΝΑ (Μεξικό)
[Η φιλότεχνος κυρία]

 

Ρώτησα την φιλότεχνο κυρία αν γνώριζε το διήγημα του Αουγούστο Μοντερρόσο
με τίτλο: “Ο δεινόσαυρος”
– Α, είναι χάρμα – μου απάντησε -, συνεχίζω να το διαβάζω.

 

 

 

ΜΙΓΚΕΛ ΓΚΟΜΕΣ (Βενεζουέλα)
[Καθημερινή]

 

Μετά από έναν καυγά, έβαλα τη γυναίκα μου στο τραπέζι τη σιδέρωσα και τη φόρεσα.
Δεν εξεπλάγην που μου πήγαινε σαν να την είχα συνηθίσει.1987

 

 

 

ΡΟΔΟΛΦΟ ΜΟΝΤΕΡΝ ( Αργεντινή)
[Περί ασκήσεως της εξουσίας]

 

Όταν ο Φανγκ, ο οδηγός, ένιωθε κουρασμένος μετά από μια σκληρή μέρα δουλειάς,
ξεκουραζόταν τρία χρόνια. Και μαζί του όλο το βασίλειο.1980

 

 

 

ΕΝΤΜΟΥΝΤΟ ΒΑΛΑΝΤΕΣ (Μεξικό)
[Φτώχια]

 

Τα στήθη εκείνης της γυναίκας, που υπερέβαιναν θαυμαστά κι αυτά μιας Τζέιν Μάσφιλντ,
τον έκαναν να σκεφτεί τη φτώχια του να έχει μονάχα δυό χέρια.

 

 

 

ΧΑΙΜΕ ΒΑΛΝΤΙΒΙΕΣΟ (Χιλή)
[Αμνός του Θεού]

 

-Γιατί θες να με σκοτώσεις; Δεν ξέρεις μάλλον ότι είμαι ο Αμνός του Θεού
ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου;
-Ακριβώς γι αυτό.

 

 

 

ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΑΡΡΕΟΛΑ (Μεξικό)
[Αγκράφα μουσουλμανική σε οξυρυνχιανό πάπυρο]

 

Βρισκόσουνα κατάχαμα και δεν σε είδα. Έπρεπε να σκάψω βαθιά μέσα μου
για να σε συναντήσω.1972

 

 

 

ΑΡΜΑΝΤΟ ΧΟΣΕ ΣΕΚΕΡΑ (Βενεζουέλα)
[Μια σάρκα ]

 

Μόλις ο ιερέας τέλειωσε τη φράση…και έσονται οι δύο εις σάρκαν μία, ο γαμπρός,
συνεπαρμένος, ώρμησε να καταβροχθίσει τη νύφη.

 

 

 

ΝΤΑΒΙΝΤ ΛΑΓΚΜΑΝΟΒΙΤΣ (Αργεντινή)
[Λάθεμα]

 

Ήταν τυφλός και βάδιζε στην οδό Φλορίδα μ’ ένα λευκό μπαστούνι, ακουμπισμένος
στο μπράτσο μιας εύρωστης υπηρέτριας, αλλά δεν ήταν ο Μπόρχες.2004

 

 

 

ΧΟΣΕ ΜΑΡΙΑ ΜΕΡΙΝΟ (Ισπανία)
[Εκατό]

 

Ξυπνώντας, ο Αουγούστο Μοντερρόσο είχε μετατραπεί σε δεινόσαυρο.
” Σε κατάλαβα παλιόφατσα”, του είπε ο Γρηγόριο Σάμσα, που βρισκόταν
επίσης στην κουζίνα.

 

 

 

ΧΟΣΕ ΝΤΕ ΛΑ ΚΟΛΙΝΑ (Μεξικό)
[Μιά Μαικήνας]

 

Η όμορφη και αισθησιακή κυρία κοιμόταν με τους νεαρούς εθνικούς συγγραφείς
για να βελτιώσει την ποιότητα της νέας ερωτικής μεξικανικής λογοτεχνίας.

 

 

 

ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΒΕΝΙ ( Αργεντινή)

 

Το ξέρω- έλεγε ο τιμώμενος συγγραφέας-Έχω γράψει το μισό από αυτό
που ήθελα να γράψω και δημοσιεύσει το διπλάσιο από όσο έπρεπε
να δημοσιεύσω.1970

 

 

ΑΝΩΝΥΜΟΥ (Κίνα)
[Δια πάσαν νόσον κ.λ.π.]

 

Λέει η μύγα στη ρόδα του κάρρου: Είδες τι σκόνη που σηκώνουμε!

 

 

ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΝΕΒΙ ( Αργεντινή)
[Εσύ κι εγώ]

 

Διαβάσαμε όλα όσα είχαν γραφτεί για τον έρωτα. Αλλά όταν ερωτευτήκαμε
ανακαλύψαμε πως τίποτα δεν είχε γραφτεί για τον έρωτά μας.1970

 

 

 

ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΧΟΔΟΡΟΒΣΚΙ (Μεξικό)
[Ποιότητα και ποσότητα]

 

Δεν ερωτεύτηκε αυτήν, μα τη σκιά της. Θα την επισκεπτόταν την αυγή,
όταν η ερωμένη του θα είχε πιο μεγάλο μάκρος.1995

 

 

ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΑΡΡΕΟΛΑ ( Μεξικό)
[Ο κόσμος]

 

Ο Θεός δεν έχει φτιάξει ακόμα τον κόσμο, μόνο τον φαντάζεται, σαν ανάμεσα σε όνειρα.
Γι αυτό ο κόσμος είναι τέλειος αλλά συγκεχυμένος.

 

 

ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΝΕΒΙ ( Αργεντινή)
[Μονόλογος του Καλιγούλα]

 

Αν εγώ, ο πρώτος από όλους, είμαι αυτό που είμαι (ένα αποφάγι),
τι μπορώ να περιμένω από το υπόλοιπο των Ρωμαίων;1969

 

 

 

ΑΛΜΠΑ ΟΜΙΛ (Αργεντινή)
[Ποίημα 1]

 

Ξανά τον χτύπησε η πραγματικότητα, με μανία. Θέλησε να φύγει από τον κόσμο.
Να τον σβήσει. Να τον ξαναφτιάξει. Κι έγραψε το ποίημα.1998

 

 

ΑΛΜΠΑ ΟΜΙΛ (Αργεντινή)
[Εμμονές]

 

Ονειρεύτηκα πως με φιλούσαν: ήταν μονάχα ο παλμός του ονόματός σου
που αυτή τη νύχτα κοιμήθηκε ανάμεσα στα χείλη μου.1998

 

 

ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΑΡΡΕΟΛΑ (Μεξικό)
[Ιστορία τρόμου]

 

Η γυναίκα που αγάπησα έχει γίνει φάντασμα. Εγώ είμαι ο τόπος των εμφανίσεών της.1980

 

 

ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΒΕΝΙ (Αργεντινή)
[Veritas odium parit ]

 

-Φέρε μου το πιο γρήγορο άλογο- ζήτησε ο ευγενής. Μόλις είπα την αλήθεια στο βασιλιά.1969

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/46906

 

Κινεζική Ποίηση - Δύο Ποιήματα για τη βροχή

 Ανοιξιάτικη βροχή- TU FU

Η καλή βροχούλα ξέρει την ώρα της.
Έρχεται με την άνοιξη κάθε χρόνο.
Ο άνεμος την οδηγεί κρυφά μες στη νύχτα.
Όλα θα τη γευθούν σιωπηλά κι αθόρυβα.
Τα μονοπάτια χαθήκανε, τα σύννεφα μαυρίζουν,
και μοναχά στο βάθος πέρα στον ποταμό
τρεμοπαίζει το φανάρι μιας ψαρόβαρκας.
Την αυγή θα 'ν' η γης μουσκεμένη και κόκκινη.
Στην όχθη τα λουλούδια βιάζονταν ν'ανθίσουν.

Βροχή- MO CH'I- YUNG (11ος -12ος αιώνας μ.Χ)

Η βροχή πέφτει και πέφτει
το ρολόι χτυπά,ξαναχτυπά.
Έξω στον κήπο η μπανανιά,μπροστά στο τζάμι το κερί ΄
τέτοιες στιγμές ξεντύνονται και λύνονται οι καημοί σου.

Όνειρα αιωρούμενα δίχως σχήμα.
Θλίψη που τίποτα δεν τη γλυκαίνει.
Τι κι να δε θες ν'ακούσεις, τι κι αν τ'αρνηθείς,
θα βρέχει ως τα χαράματα στην αδειανή αυλή σου.

Μετάφραση: Αμαλία Τσακνιά
Πηγή: Κινέζικη ποίηση,Πλέθρον,1982

Chi Lu - Δύο ποιήματα

 Τέχνη και αρετή είναι μετρημένες

σε πολύ μικρούς κόκκους.

Ο στρατηγός επιθεωρεί τους ανθρώπους του

στην παραμικρή λεπτομέρεια,

μέχρι την τελευταία τρίχα.

Μόνο όταν οι διορθώσεις είναι ακριβείς

μπορεί το κτίριο να στέκεται

σωστά.

[...]

Κλεισμένα μάτια, ακούμε την εσωτερική μουσική, χαμένοι σε μια σκέψη και ερώτημα: Οι ψυχές μας ταξιδεύουν στις οκτώ γωνίες του σύμπαντος, νοερά πλέοντας ψηλά χίλια μίλια πέραν. Μόνο τότε μπορεί η εσωτερική φωνή να καθαρίζει καθώς τ' αντικείμενα γίνονται νοητά.

Πηγή: Η τέχνη του γραψίματος, Μετάφραση: Μοναχός Συμεών