Υπόγεια Ρεύματα - Ασημένια σφήκα

 

Άλκης Αλκαίος -Spleen

                                                       Θάνος Μικρούτσικος - Spleen

                                                  Υπόγεια Ρεύματα - Spleen

 Στίχοι:   Άλκης Αλκαίος

Μουσική:   Θάνος Μικρούτσικος

  

Μα δεν κουνιέται ούτε φύλλο

όλα εδώ είναι μονότονα

να` χα τουλάχιστον μια αγάπη

κάπως την ώρα μου να σκότωνα.

Σαν φάρσα τηλεφωνική σε περιμένω

σαν ξεχασμένο ραντεβού στο φλου κλεισμένο

σαν τελικό σε ζωντανή μετάδοση

και σαν σεισμό που θα σαρώσει την παράδοση.

Σαν έκτακτο παράρτημα σε περιμένω

σαν Μάη του `68 να ξεθυμαίνω

κάνω την ίδια διαδρομή κάθε Νοέμβριο

και στρώνω τσόχα για σκιές Δεκέμβριο.

Υπόγεια Ρεύματα - Θέλω να χάσω τον εαυτό μου

Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα

Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα

 Δίσκος: Μικρά που 'ναι τα όνειρα

Θέλω να χάσω τον εαυτό μου για να μπορέσω να τον βρω Να γκρεμιστούνε τα όνειρά μου για να τα ξαναονειρευτώ Να `ρχετ' η νύχτα στη ζωή μου για ν' ανασαίνω με το φως Να με πληγώνει η επιστροφή μου μα πάντα πίσω να γυρνώ Θέλω ν' αλλάξω αυτή την πόλη για να μπορώ σ' αυτήν να ζω Να σταματήσω κάθε ρολόι το χρόνο μου να ξαναβρώ

Υπόγεια Ρεύματα - Σαν φώς

 Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα

Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα

Δίσκος: Ο μάγος κοιτάζει την πόλη

Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου

και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά

ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου

να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά

Και τι δε μου `χες ορκιστεί και τι δε μου `χες τάξει

μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς

δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι

και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς

Χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου

με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ

αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε

αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό

Κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου

μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς

στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του

που ξεπετάγεται σαν φως που φέγγει της στεριάς

Το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλημα σου

το `χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς

με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου

τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς

Μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω

μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά

τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω

κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά

Χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου

αρχαίου δράματος χορός περνάς στην αγορά

πετάς τα ρούχα σου γυμνός αγγίζεις την χαρά σου

φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά

Υπογεια Ρεύματα ~ Μ 'αρέσει να μη λέω πολλά

 Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα

Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα

Δίσκος: Ο μάγος κοιτάζει την πόλη

Μ' αρέσει να μη λέω πολλά

μη λέω πολλά

μ' αρέσει να κοιτάω ψηλά

κοιτάω ψηλά στ' ατέλειωτα τραγούδια

με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ

να πιάνω αστέρια στο βυθό

στο βυθό, βυθό της μουσικής σου

Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά, η παγωνιά

να κάνω κύκλους σαν ολό, ολόγιομο

φεγγάρι στη σκηνή σου

Να `ταν τα φώτα τα θαμπά, τα θαμπά

να `ταν αστέρια φωτεινά, φωτεινά

στα χέρια να στ' αφήσω

Μάτια μου ψάξε να με βρεις, να με βρεις

ψάξε στους δρόμους της σιωπής

μοναχός θα σβήνω τη μορφή μου

Κώστας Καρυωτάκης-Ανδρείκελα

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτή τη γη, σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία. Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό ανδρείκελα, στης Μοίρας τα δυο τυφλά χέρια, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια. Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη. Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει. Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός. Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα, ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…

Ελεγεία και Σάτιρες (1927)

 Υπόγεια Ρεύματα-Ανδρείκελα

Ιωάννης Γρυπάρης-O Όρθρος των Ψυχών

Τ’ αστέρια τρεμοσβήνουνε κι η νύχτα είναι λίγη·

με φως χλωμό και άρρωστο οι κάμποι αντιφεγγίζουν

κι ολόγυρά του, όπου στραφεί το μάτι σου, ξανοίγει

εδώ κορμιά, εκεί κορμιά στρωμένα να μαυρίζουν.

Φίλους κι εχθρούς ο θάνατος σ’ ένα τραπέζι σμίγει,

όπου τ’ αγρίμια ακάλεστα με πείνα τριγυρίζουν·

χαρά στον όπου γλύτωσε, χαρά στον πόχει φύγει,

μα όσους το βόλι εξέσχισε, κοράκια ξανασχίζουν.

Kι άξαφνα ορθός ο Σαλπιχτής πηδάει ο λαβωμένος,

στριγγή φωνή και σπαραχτήν η σάλπιγγά του βγάζει

που λες τον ίδιο της χαλκό ―κι όχι αυτιά― σπαράζει.

Mα δεν ξυπνάει στον ορθρινό κανένας πεθαμένος,

μόν’ τα κοράκια φεύγουνε κοπαδιαστά, σα νάναι

των σκοτωμένων οι ψυχές, που στα ουράνια πάνε.

(από το Nεοέλληνες Λυρικοί, Bασική Bιβλιοθήκη 29, «Aετός» A.E., 1954)

Μουσική και ερμηνεία : Υπόγεια Ρεύματα

Δίσκος: Παραλογές (1995)

T

Nazim Hikmet-Μικρόκοσμος

Όταν ετούτο τ’ άστρο που το φώς του
πέφτει τώρα στα μάτια μου σα μια χρυσή σταγόνα
όταν ετούτο τ’ άστρο πρώτη του φορά
έσκισε τα σκοτάδια του κενού
πάνου στη γης δεν ύπαρχε μήτε ένα πανδοχείο
Τ’ αστέρια είτανε γέρικα
Κ’ η γης είτανε βρεφος

Είναι μακριά από μας τ’ αστέρια
μακριά-μακριά, πολύ-πολύ μακριά
Ανάμεσα στ’ αστέρια η γη μας είναι μια κουκκίδα
μια τόση δα κουκκίδα
κ’ η Ασία τό ’να πέμπτο είναι της γης μας.
Μια χώρα της Ασίας είναι οι Ινδίες.
Μες στις Ινδίες μια πόλη είναι η Καλκούτα.
Ο Μπενερτζή δεν είναι παρά μοναχά ένας άνθρωπος
                 μες στην Καλκούτα.
Και, να, τι θέλω τώρα να σας πω:
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας
Φράξαν το δρόμο ενός ανθρώπου
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο που βάδιζε.
Να το λοιπόν
γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε: τ’ άστρα είναι μακριά
κ’ η γη μας τόσο δα μικρή.
Ε, το λοιπόν ό,τι κι αν είναι τ’ άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα το λοιπόν πιο εκπληχτικό
και πιο επιβλητικό
και πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουν.



Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος.
Από το βιβλίο: Ναζίμ Χικμέτ, Ποιήματα, πρόλογος και απόδοση Γιάννη Ρίτσου, έκτη έκδοση, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1976, σελ. 29-30.

Πηγή:http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2008/03/blog-post_16.html

................................................................................................................................................................

Κι εγώ

σας πληροφορώ εσάς πως:

στην Καλκούτα των Ινδιών

σταθήκανε μπροστά στο δρόμο

κάποιου ανθρώπου.

Έναν άνθρωπο που περπατούσε

τον βάλανε στα σίδερα.

Κι εγώ δεν καταδέχομαι

να σηκώσω το κεφάλι μου

ψηλά στο φωτεινό κενό.

Τάχα αλάργα είνε τ’ αστέρια

τάχα η γης είνε μικρή

σα πέρα λειβάδια

δε μου καίγεται καρφί.

Και πρέπει να ξέρετε πως για μένα

το πιο εκπληκτικό

το πιο δυνατό

το πιο μυστηριώδικο και μεγάλο είναι

Ο   Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ

όπου σταθήκανε στο δρόμο του

και τον βάλανε στα σίδερα.

Πηγή: Ναζίμ Χικμέτ, Γιατι αυτοχτόνησε ο Μπενερτζή;, μετάφραση: Στέλιος Μαγιόπουλος, Εκδόσεις Στοχαστής, 1971.

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Άλλες ερμηνείες: 

Υπόγεια Ρεύματα

Άλκης Αλκαίος - Ρόζα

                         Δημήτρης Μητροπάνος - Ρόζα 

Από τον δίσκο του 1996   Στου αιώνα την παράγκα

Υπόγεια Ρεύματα - Ρόζα 

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος,
Mουσική: Θάνος Μικρούτσικος,
Πρώτη ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ' στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Κωστής Παλαμάς-Κακή φωτιά

Εγώ είμ’ εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,
εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,
νόθος της τέχνης εμ’ εγώ και της ιδέας διωγμένος
από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.

Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι
σαν ένα νεκροκάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει
όλα πολέμια κρύα βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.
Με καίει κακιά φωτιά.

Εμε η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος
το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό
σέρνουν εμένα δυο άλογα, τ’ αράπικο το πάθος
και τ΄ αφροστάλαχτο όνειρο μπορεί και στο γκρεμό.

1908

Κωστής Παλαμάς, Τα Παράκαιρα, Ενότητα: Κακές Φωτιές

Υπόγεια Ρεύματα Κακή φωτιά Κωστής Παλαμάς

Κωστής Παλαμάς-Ο γκρεμιστής

Στον Ίωνα Δραγούμη

Ακούστε. Εγώ ειμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης·
και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια.

✳

Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ’χει
το δείλιασμα, κι όλο ρωτά και μήτε ναι, μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ’ ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω,
και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε·
γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!


1907

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ /ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΣΤΙΧΟΙ /ΛΥΓΜΟΙ ΚΑΙ ΘΥΜΟΙ

Πηγή: Κωστής Παλαμάς, Άπαντα, Τόμος Έβδομος, Αθήνα: Ίδρυμα Κωστή Παλαμά 2020.

Χριστίνα Μαξούρη-Ο Γκρεμιστής (Κ. Παλαμάς)

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς Μουσική: Σοφία Λαμπροπούλου Έπαιξαν οι μουσικοί (με αλφαβητική σειρά): Μπάσο: Αλέκος Βασιλάτος Τσέλο: Σοφία Ευκλείδου Νέυ: Χάρης Λαμπράκης Κανονάκι: Σοφία Λαμπροπούλου Φωνή: Χριστίνα Μαξούρη Ούτι: Κυριάκος Ταπάκης Ηχοληψία / Μίξη: Γιώργος Καρυώτης Κάμερα / Μοντάζ: Κώστας Δαβελάς - Νίκη Μαλλιωτάκη "Ο Γκρεμιστής" ηχογραφήθηκε στο Studio Sierra. Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 2015

Υπόγεια Ρεύματα - Ο γκρεμιστής

Καρυωτάκης-Πολύμνια

                                                       Πολυμνια-Υπογεια Ρευματα
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Ψεύτικα αισθήματα

ψεύτη του κόσμου!

Μα το παράξενο

φως του έρωτός μου

φέγγει στου σκότεινου

δρόμου την άκρη:

Με το παράπονο

και με το δάκρυ,

κόρη χλωμόθωρη

μαυροντυμένη.

Κι είναι σαν αίνιγμα,

και περιμένει.

Λάμπει το βλέμμα της

απ’ την ασθένεια.

Σάμπως να λιώνουνε

χέρια κερένια.

Στ’ άσαρκα μάγουλα

πώς έχει μείνει

πίκρα το νόημα

γέλιου που σβήνει!

Είναι το αξήγητο

το μικροστόμα

δίχως το μίλημα,

δίχως το χρώμα.

Κάποια μεσάνυχτα

θα σε αγαπήσω,

Μούσα. Τα μάτια σου

θαν τα φιλήσω,

νά βρω γυρεύοντας

μες στα νερά τους

τα χρυσονείρατα

και τους θανάτους,

και τη βασίλισσα

λέξη του κόσμου,

και το παράξενο

φως του έρωτός μου.

Νηπενθή (1921)

Παράξενη κοπέλα

                                              Χιώτης - Νίνου - Βούλγαρης - Παράξενη κοπέλα

                                             Υπόγεια Ρεύματα - Παράξενη κοπέλα

Τι παράξενη κοπέλα είσαι ’συ

τι μεράκια έχεις και σε βασανίζουν;

Ώρα τώρα το ’χεις ρίξει στο κρασί

και τα μάτια σου τα βλέπω να δακρύζουν.

Τι μυστήριο κορίτσι είσαι ’συ

μια σε βλέπω στα μεταξωτά ντυμένη,

μια σε βλέπω να τα πίνεις σαν τρελή

κι από ντύσιμο πολύ κακοφτιαγμένη.

Τι παράξενη κοπέλα είσαι ’συ

δεν μ’ αρέσει η ζωή αυτή που κάνεις.

Άσε πλέον τις ταβέρνες, το κρασί,

σου το λέω πως στην ψάθα θα πεθάνεις.