ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΑΝΟΙΞΗ
Κάποτε να ξαναβρεθούμε σε μιαν άλλη άνοιξη,
να περπατούμε σ’ έναν πιο λαμπρό ουρανό.
Να μη γνωρίζουμε πληγές, να μην υπάρχουν σύννεφα,
ν’ απλώνεται άνθινη διαύγεια ως τα βάθη της φωνής.
Μια πιο γαλήνια θάλασσα να μας δροσίζει.
Να σου δώσω το σχήμα μου, να μου δώσεις το σχήμα σου.
σε μιαν αράγιστη ένωση
να μην μπορεί ούτε ο θάνατος να μας χωρίσει.
Να μας κοιτούν και να ζηλεύουν οι άγγελοι.
Τον ήλιο να μεθούν τα δάχτυλά μας
και στη φυλλωσιά τους να ξυπνούν τα θαύματα.
Στο πιο παρθένο κοίταγμα
να εξαχνωθούν τα βλέφαρά μας.
ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΘΛΙΨΗ
Ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό μου,
έν’ ατέλειωτο πέλαγος.
Ανάμεσα στο βλέμμα σου και στο βλέμμα μου,
αστείρευτη θλίψη.
Μένεις πάντοτε η ξένη σιωπή,
η ανέγγιχτη, η απρόσιτη,
που φέγγει μόνο στο δικό της ύπνο.
Άνεμος δεν υπάρχει να σε φέρει πιο κοντά.
Χωριστά η ψυχή σου απ’ την ψυχή μου
βουλιάζει στην πυκνή τη μοναξιά.
Κι είναι γυμνά τα όνειρά μου ─ δεν έχουν καθρέφτη
να πάρουν μορφή, σάρκα δεν έχουν να ντυθούν
δίχως τα όνειρά σου.
ΑΝ ΔΕΝ Τ’ ΟΝΟΜΑΣΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ
Έξω απ’ το βλέμμα σου ενεδρεύει ο θάνατος.
Ένας λυγμός ραγίζει και στο πιο ξανθό φιλί.
Μόνο τα χέρια σου πάντα χλωρά
με λυτρώνουν απ’ τη σήψη.
Στερεύουν οι πηγές που δε σκύβεις να πιεις.
Τίποτα δεν υπάρχει ακέραιο, κανένα φως,
ρόδο κανένα και καμιά πνοή, τίποτα δε σαλεύει,
αν δεν τ’ ονομάσουν τα χείλη σου.
ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΤΣΑΙ
Μετανάστευσε, λοιπόν, ο ουρανός
στην κούπα ετούτη
─ τρέμω και να σ’ αγγίξω.
Άφθαρτη παρουσία στην καθημερινή φθορά μου,
δέρμα που κληρονόμησε τα μυστικά των αστεριών,
ευφροσύνη που μου δίνεται μονάχα στάλα στάλα.
το τσάι αυτό ποτέ να μην τελειώσει.
ΕΝ’ ΑΣΤΕΡΙ ΠΕΣΜΕΝΟ
Έν’ αστέρι πεσμένο,
μια πληγωμένη σιωπή,
ένα ερείπιο.
Κι αχ πώς ν’ ανυψωθώ
ξάστερος, διάφανος
μέσα στο βλέμμα σου.
Να πλέξω ένα στεφάνι φως.
Νίκος Παπάνας, Πρώτη δημοτικού και άλλα, Αθήνα: Ιωλκός 2019.
Πηγές:https://www.fractalart.gr/nikos-papanas-metafrasi-gallika/
