Paul Verlaine - Δύο ποιήματα

Δακρύζει στην καρδιά


Δακρύζει στην καρδιά
Όπως βρέχει πάνω στην πόλη
Ποια είν’ αυτή η καταχνιά
Που απλώνεται μες στην καρδιά


Ω ο γλυκός ήχος της βροχής
Πάνω στις στέγες και στη γη
Για μια καρδιά που μελαγχολεί
Ω το τραγούδι της βροχής


Δακρύζει χωρίς αιτία
Σ’ αυτή την καρδιά που λιγώνει
Δεν υπάρχει καμιά προδοσία
Αυτό το πένθος είναι χωρίς αιτία


Είναι η χειρότερη αγωνία
Να μη γνωρίζεις το γιατί
Χωρίς μίσος κι αγάπη καμία
Η καρδιά έχει τόση αγωνία

μετ. Βασιλεία Πλαστήρα



Μες στο ποτάμι

Μες στο ποτάμι πού’χει θολώσει η καταχνιά,
ωσάν καπνός πεθαίνει των δένδρων η σκιά.
Εκεί ψηλά εκεί πάνω στ’αληθινά τα κλώνια
στενάζουν τα τρυγόνια.


Πόσες φορές διαβάτη, τα μαύρα αυτά νερά
χλωμό σ’εκαθρεφτίσαν κι εσένα, ενώ ψηλά
μες στα πυκνά τα φύλλα θρηνούσανε θλιμμένες
οι ελπίδες σου οι πνιγμένες!

μετ. Λάμπρος Πορφύρας

Paul Verlaine - Αισθηματική συνομιλία

Στο πάρκο το παλιό, το κρύο και τ' αδειανό,
ξάφνου, τα σχήματα περάσαν των δυονώ.

Τα χείλια έχουν λυτά, τα μάτια έχουν σβηστά
και μόλις που τ' ακούς τα λόγια τους σωστά.

Στο πάρκο το παλιό, το κρύο και τ' αδειανό,
δυο φαντάσματα έφεραν πίσω τον καιρό.

-Τη θυμάσαι τη μέθη μας την περασμένη;
-Κι αν τη θυμάμαι ή όχι, τι σημαίνει;

-Το καρδιοχτύπι της για με πάντα η καρδιά σου το 'χει;
Στ' όνειρο την ψυχή μου ακόμα τηνε βλέπεις; -Όχι.

-Ω, η άφραστη χαρά κ' οι ασύγκριτοι καιροί
που εδέναμε τα δυο μας στόματα! - Μπορεί.

-Μεγάλη ήταν η ελπίδα το στερέωμα γαλανό.
-Η ελπίδα νικημένη, πάει κατά το μαύρον ουρανό.

Παρόμοια πήγαιναν μέσα απ' τα κούφια αστάχια
κ' η νύχτα τ' άκουσε τα λόγια τους μονάχα.

Μετάφραση: Τέλλος Άγρας
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Παπά, Εκδόσεις Διόσκουροι

Αναδημοσίευση από:https://ennepe-moussa.gr/%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82/%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB-%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BB%CE%AD%CE%BD

Paul Verlaine -Κάτι κλαίει μές στην καρδιά μου

 Κάτι κλαίει μές στην καρδιά μου

καθώς βρέχει στην χώρα μου,

Σαν τι μαράζι, αλιά μου,

στραγγίζει την καρδιά μου;

Γλυκοστάζει η βροχή

στη γη, στα κεραμίδια

στην άχαρη ψυχή

τι τραγουδάς, βροχή

Κλάμα χωρίς αιτία

καρδιάς βαργειεστιμένης.

Μήπως καμιά απιστία;

Πονώ χωρίς αιτία.

Κι είναι ο πόνος περισσός,

να μην ξέρεις γιατί

χωρίς αγάπη ή μίσος

σε καίει καημός περίσσος.

Πολ Βερλαίν (Paul Verlaine, 1844-1896)

(Μετάφραση: Κωστή Παλαμά)

Paul Verlaine - Το οικείο μου όνειρο

Συχνά έχω τούτο το παράξενο και διαπεραστικό όνειρο

μιας γυναίκας άγνωστης που αγαπώ και με αγαπά

και που όμως δεν είναι κάθε φορά ούτε ακριβώς η ίδια

αλλά ούτε και κάποια άλλη, και με αγαπά και με καταλαβαίνει

Γιατί εκείνη με καταλαβαίνει και η καρδιά μου είναι διάφανη

για αυτή μονάχα˙ και τον ιδρώτα του χλωμού προσώπου μου

μονάχα αυτή ξέρει να δροσίζει με το κλάμα της

Να είναι άραγε καστανή, ξανθιά ή κοκκινομάλλα; Δε ξέρω

Το όνομά της; Θυμάμαι πως είναι γλυκό και εύηχο

σαν τα ονόματα των αγαπημένων που μας στέρησε η ζωή

Το βλέμμα της είναι όμοιο με το βλέμμα των αγαλμάτων

και όσον αφορά τη φωνή της, απόμακρη και ήρεμη και σοβαρή,

με τη χροιά αγαπημένων φωνών που σώπασαν.

(μετάφραση: clandestino)

Paul Verlaine - Νυχτερινή φαντασία

Νύχτα. Βροχή. Ένας ουρανός θαμπός, που τον σπαθίζει,

όσο είναι φως, με πύργους και με τόξα, η σιλουέτα

πολιτείας γοτθικιάς, μακριά μες στο σταχτί σβησμένης.

Κάμπος. Μια αγχόνη, από κορμιά που σήπονται γεμάτη,

που με τις μύτες τα σκουντούν τ’ αχόρταγα κοράκια,

κι ενώ χορεύουν άμοιαστες πόλκες στον μαύρο αέρα,

τα κρεμασμένα πόδια τους τα ‘χουν οι λύκοι δείπνο.

Αγκάθια σκόρπια, λιγοστά χαμόδεντρα και πρίνοι,

που δώθε κείθε όλο πετούν των φύλλων τους τα σκιάχτρα

μέσα στο σάλο της καπνιάς, καθώς σε σκίτσο φόντο.

Κι ύστερα, γύρω από δυό τρεις νεκρόθωρους δεσμώτες,

που παν γυμνόποδοι, φρουροί διακόσοι κι εικοσπέντε

τους πάνε, και τ’ ατσάλια τους, ορθά σαν λύσγου ατσάλια,

γυαλίζουνε, αντιμέτωπα με της βροχής τις λόγχες.

Μετάφραση: Τέλλος Άγρας

Paul Verlaine - Φεγγαρόφωτο

Είν’ η ψυχή σου ένα τοπίο διαλεχτό
Που το μαγεύουν χορευτές μασκαρεμένοι,
Παίζουν λαγούτο και χορεύουν με πνιχτό
Κάτω απ’ τις μάσκες τους λυγμό, παραμυθένοι.
Γλυκά μινόρε τραγουδάνε ιλαροί,
Τη νίκη του έρωτα υμνούν, την ευτυχία,
Μα δεν πιστεύουνε πως είναι τυχεροί,
Με το φεγγάρι σμίγει αυτή η πανδαισία,
Με τη γαλήνια, θλιμμένη του ομορφιά,
Που τα πουλιά κάνει στα δέντρα να μεθάνε
Και να στενάζουν τα νερά εκστατικά,
Καθώς στα μάρμαρα μ’ ορμή αναπηδάνε.

                                                                Μετάφραση Στρατής Πασχάλης

Paul Verlaine - Η Σαπφώ

Ξώφρενη, με τα μάτια ωχρά, με στήθος που ορθοσειέται,
και λιγωμένη από ηδονή η Σαπφώ, που τη φλογίζει
σα λύκαινα στα ολόψυχρα τ’ ακρογιάλια γυρίζει.

Το Φάωνα φέρνει στο νου και τους θεσμούς αρνιέται·

και βλέποντας πως μοναχή στα δάκρυα τώρα λιώνει

τα μαύρα πλούσιά της μαλλιά, τραβά και ξεριζώνει.

Κάποτε, συλλογίζεται με σπαραγμό, το χρόνια

που ‘λαμπε αγνή η αγάπη της στη δόξα κι ομορφιά της.

και που την τραγούδησε σε στίχους όπου αιώνια,

κάθε παρθένα θε ν’ ακούει μες στα χρυσόνειρά της

Και να, που τώρα πέφτουνε χλωμά τα βλέφαρά της

κι ορμά στην άγρια θάλασσα, που ολάνοικτη προσμένει·

ενώ ψηλά σκορπίζοντας στο κύμα τη φωτιά της

η ωχρά Σελήνη, του έρωτος η εκδικήτρα, βγαίνει.

Μετάφραση: Γιώργος Σημηριώτης

Paul Verlaine - Ήρθα το δύστυχο ορφανό

Ήρθα το δύστυχο ορφανό προς τους ανθρώπους,

τα μάτια μου τα ήμερα μόνο είχα πλούτο εγώ,

προς τους ανθρώπους ήρθα, στου μεγάλους τόπους·

οι άνθρωποι δε με ηύραν πονηρό.

Μεσ’ στα είκοσί μου χρόνια μια λαχτάρα νέα,

τ’όνομά της είταν αγάπη, οϊμέ!

κάθε γυναίκα μ’έκαμε να τήνε βρίσκω ωραία,

καμιά γυναίκα δε με βρήκεν όμορφον εμέ!

Χωρίς πατρίδα, χωρίς να’χω βασιλιά,

κι ακόμα δίχως να είμαι παλληκάρι,

πήγα στον πόλεμο για να πεθάνω· αλλά

κι ο θάνατος δε μούκαμε τη χάρη.

Αργά πολύ γεννήθηκα ή πολύ νωρίς;

τί θέλω εδώ που μένω;

Αχ! εσείς όλοι, ο πόνος μου βαθύς·

παρακαλέστε το Θεό για το δυστυχισμένο.

Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς

Paul Verlaine - Ξεχασμένοι σκοποί

Μου κλαίει ψιχάλα στην καρδιά
καθώς στην πόλη σιγοβρέχει.
Τι να’ ναι τούτη η ανημποριά
που μου ναρκώνει την καρδιά;

Γλυκό τραγούδι της βροχής
στις στέγες πάνω και στο χώμα.
Στη στεναχώρια μιας ψυχής
ω εσύ τραγούδι της βροχής!

Κάτι θρηνεί χωρίς αιτία
στην καρδιά τούτη που λιγώνει.
Πως έτσι; Καμιά προδοσία;
Η θλίψη αυτή δεν έχει αιτία.

Και είν’ ο μεγάλος πόνος ίσως
το να μην ξέρω γιατί μόνος,
χωρίς αγάπη, δίχως μίσος,
μέσα μου υπάρχει τόσος πόνος.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας

Πηγή: Αλέξανδρος Μπάρας, Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση: Μεταφράσεις, Αθήνα:Εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα.

Paul Verlaine - Τα χέρια

Τα χέρια τ’ ακριβά, δικά μου που έγιναν,
ωραία ωραία, μικρά μικρά,
κι ύστερ’ απ’ όλα τα θανάσιμα γλιστρήματα
κι απ’ όλα αυτά τ’ ανίερα κοσμικά.

Ύστερ’ από τ’ αραξοβόλια και τις αμμουδιές
κι από τους τόπους κι από τα λημέρια,
ρηγικά χέρια πιο πολύ κι απ’ των παραμυθιών,
μου ανοίγουν τα όνειρα τ’ αγαπημένα χέρια.

Ονειρευτά χέρια απλωμένα απάνου απ’ την ψυχή μου,
τάχα το ξέρω εγώ τι θά ‘χετε καταδεχτεί
να ειπείτε της ψυχής μου που μαράζωσε
μέσα σ’ αυτού του κόσμου την κακούργα βοή;

Τάχα είναι ψέμα το όραμα σεμνό που το ξανοίγω,
συμπάθειας όραμα πνευματικής,
μιάς επιστήθιας, μιάς απέραντης αγάπης,
στοργής που όλα μου απάνου της τα παίρνει μητρικής;

Αγαπημένα μου όνειρα, χεράκια μου αγιασμένα,
πόνε πανώριε, ποθητέ δερμέ μου εσύ,
τα χέρια αυτά, τα χέρια αυτά, σεπτά μου χέρια,
κάμετε τη χειρονομία που συγχωρεί.

Πολ–Μαρί Βερλέν (Paul-Marie Verlaine 1844-1896)

Από την ποιητική συλλογή «Sagesse» («Φρόνηση»)

Παρίσι και Βρυξέλλες 1881

 Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

Paul Verlaine - Οι ράθυμοι

Μπά ! Καί ή μοίρα μας έγινε πεζή.
– Αν θέλετε, πεθαίνουμε μαζί;
– Σπανία ή πρόταση, όρισμένως.

– Ωραίο τό σπάνιο. Λοιπόν εμπρός.

Ό τόπος θαυμάσιος καί ό καιρός.
– Χί! χί ! χί! Απογοητευμένος !

Ίσως. Αλλά προπάντων έραστής
άψογος. Ανέκαθεν ιδεαλιστής.
Νά πεθάνουμε τώρα ελάτε.

Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,
παρά όσο κάνετε τόν τρυφερό.
Πάψετε, κύριε, αν άγαπάτε.

Έτσι τό βράδυ κείνο άπάνω στη
χλόη, καί στ’ άνθη άπάνω καθιστοί,
δυό περίεργοι έρωτευμένοι

άναβάλανε τέτοιο ζηλευτό
θάνατο, κι άπομείνανε γι’ αύτό
– χί ! χί ! χί !— καταγοητευμένοι.

*Από το βιβλίο “Σαρλ Μπωντλαίρ – Πωλ Βερλαίν, 25+6 Ποιήματα σε μετάφραση Κ.Κ. Καρυωτάκη”, Εκδόσεις Στοχαστής. 2008-09 (ανατύπωση).

Paul Verlaine- [Είναι η έκσταση]

Είναι η έκσταση η χαυνωτική,
είναι η νάρκωση η ερωτική,
το θρόισμα είν' όλο των δασών,
σαν απαλά τα σφίγγει η αύρα,
μες στα κλωνάρια είναι τα μαύρα
η χορωδία ανάερων φωνών.
Ω δροσερό λεπτό μουρμούρισμα
και των πουλιών γλυκό νανούρισμα,
πώς μοιάζεις με της χλόης τον λυγμό
καθώς ο αέρας τη ρυτιδώνει...
Νερό, θαρρείς, που αναστατώνει
πετράδια μ' ένα σύρσιμο ελαφρό.
Τούτο το κλάμα το θλιμμένο,
παράπονο βαθιά πνιγμένο,
δεν είναι το μαράζι αυτό;
Δεν είναι η ψυχή μου κι η ψυχή σου
στο ταπεινό το κράτημα του ίσου
που βγαίνει από το βράδυ το ζεστό;

Πολ Βερλαίν (1844 - 1896)

(μτφ. Στρατής Πασχάλης, Του έρωτα και της αγάπης, εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2019)

Paul Verlaine-Φθινοπωρινό τραγούδι

Του φθινοπώρου οι συχνοί,
οι ασταμάτητοι λυγμοί
καθώς ξεσπούνε
με μιαν ανία αβάσταχτη
την τρυφερή μου την καρδιά
έρχονται και χτυπούνε.
Κι όταν ο χρόνος ο πικρός
μέσα στη θλίψη μου κι αυτός
το διάβα του σημαίνει,
μες σε λυγμούς αναπολώ
την παιδική μου τη ζωή
την περασμένη.
Και με τ’ αγέρι που φυσά
και δώθε-κείθε με πηγαίνει
αθέλητα αναχωρώ,
σαν ένα κιτρινόφυλλο
που έπεσε και χάθηκε
για πάντα πια νεκρό.

Μετάφραση:  Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Πηγή: http://www.periou.gr/paul-verlaine-%CF%86%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%81-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD/?fbclid=IwAR3TmPnpF4DJ2s-RQlN9LqVb0QKzHHNaCSpn4sSTcc6-sFgxA753YvBQEao

Paul Verlaine - Οι ράθυμοι

—Μπα! Και η μοίρα μας έγινε πεζή.

Αν θέλετε, πεθαίνουμε μαζί;

—Σπανία η πρόταση, ορισμένως.

—Ωραίο το σπάνιο. Λοιπόν εμπρός.

Ο τόπος θαυμάσιος και ο καιρός.

—Χι! χι! χι! Απογοητευμένος!

—Ίσως. Αλλά προπάντων εραστής

άψογος. Ανέκαθεν ιδεαλιστής.

Να πεθάνουμε τώρα ελάτε.

—Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,

παρά όσο κάνετε τον τρυφερό.

Πάψετε, κύριε, αν αγαπάτε.

Έτσι το βράδυ κείνο απάνω στη

χλόη, και στ’ άνθη απάνω καθιστοί,

δυο περίεργοι ερωτευμένοι

αναβάλανε τέτοιο ζηλευτό

θάνατο, κι απομείνανε γι’ αυτό

—χι! χι! χι!— καταγοητευμένοι.

Paul Verlaine

Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης

Paul Verlaine- Il pleure dans mon coeur

 Il pleure dans mon coeur

Paul Verlaine

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville ;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie !

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine !

Κάτι κλαίει μες στην καρδιά μου

Κάτι κλαίει μές στην καρδιά μου
καθώς βρέχει στην χώρα μου,
Σαν τι μαράζι, αλιά μου,
στραγγίζει την καρδιά μου;

Γλυκοστάζει η βροχή
στη γη, στα κεραμίδιαﾟ
στην άχαρη ψυχή
τι τραγουδάς, βροχή

Κλάμα χωρίς αιτία
καρδιάς βαργειεστιμένης.
Μήπως καμιά απιστία;
Πονώ χωρίς αιτία.

Κι είναι ο πόνος περισσός,
να μην ξέρεις γιατί
χωρίς αγάπη ή μίσος
σε καίει καημός περίσσος.

(Μετάφραση: Κωστή Παλαμά)

http://iliaskourakos.blogspot.gr/

Il pleure dans mon coeur

Να κλαίει μες την καρδιά μου
και στην πόλη να βρέχει…
ποια να ‘ν’ αυτή που τρέχει
η πίκρα ως την καρδιά μου;

Ω, γλυκός ήχος της βροχής
απ’ τις σκεπές και καταγής!
Για τον καϋμό μιανής ψυχής
ω το τραγούδι της βροχής!

Δίχως αιτία να βρέχει
μα η καρδιά δεν αντέχει.
Σε πρόδωσε κανείς;
Όχι. Άδικα πονείς.

Αχ ποια άλλη θλίψη ανίσως
δεν το ξέρεις γιατί
—δίχως αγάπη ή μίσος—
η θλίψη σου κρατεί;
Μετάφραση: Τέλλος Άγρας

https://dimartblog.com/

Αναδημοσίευση από: https://homouniversalisgr.blogspot.com/2017/01/30-1844-8-1896.html

Βρέχει στην καρδιά μου
Πωλ Βερλαίν (μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου)

Βρέχει στην καρδιά μου
Και στην πόλη βρέχει
Ποια είναι εκείνη η λύπη
Που στην ψυχή μου μπαίνει;

Ω γλυκέ ήχε της βροχής
Που στις στέγες πέφτεις και καταγής!
Για μιας καρδιάς τη θλίψη
Ω, τραγούδι της βροχής!

Δίχως λόγο βρέχει
Μες στην καρδιά που δεν αντέχει!
Δεν υπάρχει τάχα προδοσία;
Το πένθος είναι δίχως αιτία;

Είναι ο χειρότερος πόνος
Να μην ξέρω το γιατί
Δίχως αγάπη και δίχως μίσος
Να υπάρχει στην ψυχή μου τόσος πόνος!

Ποίηση : Πωλ Βερλαίν (Paul Verlaine) Απόδοση : Στρατής Πασχάλης Βρέχει μες στην καρδιά Βρέχει μες στην καρδιά όπως βρέχει στην πόλη γιατί τόση ακεφιά να 'χω μες την καρδιά. Αχ τραγούδι βροχής στις σκεπές και στο χώμα μαρασμός μιας ψυχής αχ τραγούδι βροχής. Βρέχει δίχως αιτία μια καρδιά που αηδιάζει τι καμιά προδοσία θλίψη δίχως αιτία. Βρέχει μες στην καρδιά όπως βρέχει στην πόλη γιατί τόση ακεφιά να 'χω μες την καρδιά. Ο χειρότερος πόνος να μην ξέρεις γιατί ούτε αγάπη ούτε φθόνος κι όμως τόσος ο πόνος. Ο χειρότερος πόνος να μην ξέρεις γιατί ούτε αγάπη ούτε φθόνος κι όμως τόσος ο πόνος.

Θάνος Ανεστόπουλος - Βρέχει μες την καρδιά μου (20-3-2010)

Πωλ Βερλαίν-Τ’ ολόλευκο φεγγάρι

Λάμπει τ’ ολόλευκο φεγγάρι

μέσα στα δέντρα τα πυκνά,

σε κάθε τρυφερό κλωνάρι

και μια φωνούλα αρχινά

κάτω από τη φυλλωσιά…

 

‘Ω, αγάπη μου γλυκιά.

 

Βαθύς καθρέφτης, μιαν ιτιά,

η λιμνούλα ζωγραφίζει.

Στα κλαδιά της ο αγέρας

πονεμένα μουρμουρίζει

και πληθαίνουν οι λυγμοί…

 

Να, του ονείρου η στιγμή.

 

Πόση απλώθηκε γαλήνη

Τόσο γλυκιά, τόσο απαλή,

κατηφορίζοντας κι εκείνη

για νά ‘μπει μέσα στην ψυχή

απ’ ένα αστέρι, που ιριδίζει…

 

Να μια στιγμή που τόσο αξίζει.

Μετάφραση: Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Πηγή:http://www.periou.gr/%cf%80%cf%89%ce%bb-%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%bb%ce%b1%ce%af%ce%bd-%cf%84-%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%ba%ce%bf-%cf%86%ce%b5%ce%b3%ce%b3%ce%ac%cf%81%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac/?fbclid=IwAR1sN1PI7PzOLd8Whj2T8nW4FjKreQVdHXPOIuea2i39OnV54-xqV5FcQSk

Paul Verlaine-Φθινοπωρινό Τραγούδι

 Chanson d’automne

Les sanglots longs

Des violons

De l’automne

Blessent mon coeur

D’une langueur

Monotone.

Tout suffocant

Et blême, quand

Sonne l’heure,

Je me souviens

Des jours anciens

Et je pleure;

Et je m’en vais

Au vent mauvais

Qui m’emporte

Deçà, delà,

Pareil à la

Feuille morte.

Paul Verlaine, Poèmes saturniens

Φθινοπωρινό Τραγούδι

Οι μακρόσυρτοι θρήνοι

Των φθινοπωρινών

Βιολιών

Πληγώνουν την καρδιά μου

Με μονότονη

Θλίψη.

Ασφυκτιώντας

Και χλωμός, όταν

Σημαίνει η ώρα,

Αναπολώ

Τις μέρες τις παλιές

Και κλαίω.

Κι αφήνομαι

Στον κακό άνεμο

Που με παρασέρνει

Εδώ κι εκεί

Σαν νεκρό

Φύλλο.

Μετάφραση: Τρύφων Ευαγγελίδης

Paul Verlaine-Έξι εβδομάδες

Έξι βδομάδες κιόλας, κι άλλες δεκαπέντε ακόμα

Μέρες ατέλειωτες! Μες στους ανθρώπινους καημούς,

Βέβαια, καημός πικρός ωσάν το χωρισμό δεν είναι!

Γράφεις, σου γράφουν, λες πως αγαπάς, πως σ’ αγαπούνε,

Το βλέμμα, κάθε μέρα, τις κινήσεις, τη φωνή

Του πλάσματος φέρνεις στο νου που ’ναι όλη η ύπαρξή σου,

Ώρες μ’ εκείνον μοναχός μιλάς που είναι μακριά.

Μα ό,τι κι αν αισθανθείς κι ό,τι κι αν στοχαστείς και όλα όσα

Μ’ εκείνον πεις που βρίσκεται μακριά σου, είναι όλα αυτά

Άτονα κι άχρωμα και μελαγχολικά πιστά.

Ω! η απουσία! η πιο σκληρή απ’ τις δυστυχίες όλες!

Στις λέξεις και στις φράσεις να ζητάς παρηγοριά,

Στο άπειρο μέσα πλήθος των θλιμμένων στοχασμών σου,

Κι ό,τι θα βρεις, ανούσιο πάντα να ’ναι και πικρό!

Κι ύστερα, να, αιχμηρή και κρύα ωσάν λεπίδι,

Γοργότερη από τα πουλιά, κι από τις σφαίρες πιο γοργή,

Κι απ’ το νοτιά στη θάλασσα κι απ’ τ’ αγριοφύσημά του,

Και μ’ ένα δηλητήριο στην αιχμή θανατερό,

Να, όμοια με βέλος, που έρχεται στο τέλος η Υποψία,

Ξαπολυμένη από την άθλια Αμφιβολία τη βδελυρή.

Μπορεί ποτέ; Ενώ στο τραπέζι ακουμπισμένος,

Το γράμμα της με δάκρυα το διαβάζω εγώ,

Το γράμμα της που όλο για την αγάπη της μου λέει,

Την ώρα εκείνη η σκέψη της να ’ναι δοσμένη αλλού;

Ποιος ξέρει: Ενώ για μένα αργές εδώ και θλιβερές

Κυλούν οι μέρες, σαν ποτάμι μ’ όχθες ξεραμένες,

Ίσως να χαμογέλασε το χείλι της τ’ αγνό;

Ίσως να ’ναι χαρούμενη και να με λησμονάει;

Και μελαγχολικός το γράμμα της ξαναδιαβάζω.

Μετάφραση: Κλέων Β. Παράσχος

Paul Verlaine, Chanson d'automne (Πωλ Βερλαίν, Το τραγούδι του Φθινοπώρου)

                                               Leo Ferre Paul Verlaine Chanson d'Automne Τραγούδι του Φθινοπώρου

Les sanglots longs                             Λυγμοί μακρόσυρτοι

Des violons                                        των βιολιών

De l'automne                                     του Φθινοπώρου

Blessent mon coeur                           πληγώνουν την καρδιά μου

D'une langueur                                  με μιά αποχαύνωση

Monotone.                                         μονότονη.

Tout suffocant                                    Όλα αποπνικτικά

Et blême, quand                                 και κάτωχρα

Sonne l'heure,                                    όταν έρθει η ώρα,

Je me souviens                                   θυμάμαι

Des jours anciens                               μέρες παλιές

Et je pleure                                         και κλαίω

                                       

Et je m'en vais                                   Και φεύγω

Au vent mauvais                               με άνεμο κακό

Qui m'emporte                                  που με πάει

Deçà, delà,                                        από ΄δω από 'κει

Pareil à la                                          όμοια με

Feuille morte.                                    με φύλλο νεκρό 

(μεταφ. Δάφνη Χρονοπούλου)

Paul Verlaine «Θα ‘ναι λοιπόν…»

Θα ‘ναι, λοιπόν μια μέρα φωτεινή:
Λαμπρός ο ήλιος στη χαρά θα συμμετέχει….
Την ομορφιά σου μες στα νυφικά
πιο όμορφη να κάνει θα προσέχει.

Γαλάζια ομπρέλα από ψηλά ο ουρανός
θα φρίσσει πάνωθε στα μέτωπά μας,
που θα τα βάφει η συγκίνηση ωχρά
απ’ την αναμονή και τη χαρά μας.

Θα παίζει, σαν θα πέσει η νυχτιά
τα τούλια ανέμου φύσημα χαδιάρη
και τ’ άστρα θα κοιτούν από ψηλά
και θα χαμογελούν στο νιο ζευγάρι….


Aπόδοση: Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος