Ξώφρενη, με τα μάτια ωχρά, με στήθος που ορθοσειέται,
και λιγωμένη από ηδονή η Σαπφώ, που τη φλογίζει
σα λύκαινα στα ολόψυχρα τ’ ακρογιάλια γυρίζει.
Το Φάωνα φέρνει στο νου και τους θεσμούς αρνιέται·
και βλέποντας πως μοναχή στα δάκρυα τώρα λιώνει
τα μαύρα πλούσιά της μαλλιά, τραβά και ξεριζώνει.
Κάποτε, συλλογίζεται με σπαραγμό, το χρόνια
που ‘λαμπε αγνή η αγάπη της στη δόξα κι ομορφιά της.
και που την τραγούδησε σε στίχους όπου αιώνια,
κάθε παρθένα θε ν’ ακούει μες στα χρυσόνειρά της
Και να, που τώρα πέφτουνε χλωμά τα βλέφαρά της
κι ορμά στην άγρια θάλασσα, που ολάνοικτη προσμένει·
ενώ ψηλά σκορπίζοντας στο κύμα τη φωτιά της
η ωχρά Σελήνη, του έρωτος η εκδικήτρα, βγαίνει.
Μετάφραση: Γιώργος Σημηριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου