το κρασί σε ξένο δέντρο,
βυθισµένο στον καρπό του·
είτε άνθρωπος τη µέρα, είτε άνεµος τη νύχτα,
καταρήµαξε τα στάχυα, τη γιορτή των σταφυλιών.Κάποτε µέσα στο κρασί, το αίµα του καλοκαιριού
παράδερνε τη σάρκα που κατάστρωνε το κλήµα.
Κάποτε µέσα στο ψωµί,
τον άνεµο γλεντούσανε τα στάρια·
άνθρωπος κοµµάτιασε τον ήλιο
κι άνθρωπος τον άνεµο γκρεµίζει.Η σάρκα που κόβεις, το αίµα που χύνεις,
σπέρνουν ερήµωση στη φλέβα,
σιτάρι και σταφύλι γεννηµένα,
ρίζα αισθητήρια και χυµός,
το κρασί που πίνεις, το ψωµί που τρως.
Mετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Το χρώμα της λαλίας, Ποιήματα (1934-1953)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου