Τσιμπλιάρικα τα βλέφαρα της μέραςένα κορίτσι κρέμεται στο παράθυρο σαν άνθοςενώ τριγύρω παθητικά κελαηδούνε τα πουλιάένα σπασμένο ποτήρι μ’ αόρατα τα γυαλιά μες στην καρδιάκι ένας χαρταετός ψηλά σαν επαναστατημένο όνειροβγάζει φωτιέςεμείς μαζεύουμε βελόνεςόπως άλλοτε μάζευαν λουλούδια κι η πιο μεγάλη διάπλατατρυπάει το κρανίο μας Ο περίπατος, 1960 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου