Με το παραπάνω ξέρεις πως είσαι η πρώτη, πως δεν ψεύδομαι όταν ορκίζομαι που θα έδινα για σένα όλη τη ζωή μου. Κι όμως, λιγάκι κάθε μέρα, δες, θα σε απατούσα με οποιαδήποτε θα σε άλλαζα με οποιαδήποτε, ούτε τόσο μετανιωμένος, ούτε πολύ ευχαριστημένος να με έχω γνωρίσει, το εξομολογούμαι, σε σένα που τόσο έχεις φιλήσει, σε σένα που μου έχεις μάθει. Ξέρεις καλύτερα από μένα πως μέχρι τα οστά φτάνουν μόνο τα φιλιά που δεν έχεις δώσει, τα χείλη της αμαρτίας. Γιατί ένα σπίτι χωρίς εσένα είναι μια ενέδρα, ο διάδρομος ενός τραίνου το ξημέρωμα ένας λαβύρινθος χωρίς φως, και κρασί κόκκινο, ένα βέλο από πίσσα στο βλέμμα. Και με δηλητηριάζουν να φιλιά που συνεχίζω να δίνω κι όμως, όταν κοιμάμαι χωρίς εσένα μαζί σου ονειρεύομαι και με όλες όταν κοιμάσαι πλάι μου κι όταν φεύγεις, ανεβαίνω στα κεραμίδια σαν γάτος χωρίς αφεντικό χαμένος στο μαντήλι της πίκρας που μουσκεύει χωρίς να λερώνει την ομορφιά σου. Δεν έπρεπε να στο λέω κι όμως όταν ζητάω το κλειδί ενός ξενοδοχείου και τα μεσάνυχτα παραγγέλνω μια καλή γαλλική σαμπάνια και δείπνο για δύο με κεριά, πάντα είναι με άλλη , αγάπη μου,ποτέ με΄σένα, Ξέρεις πολύ καλά αυτό που λέω. Γιατί ένα σπίτι χωρίς εσένα είναι γραφείο ένα τηλέφωνο που καίγεται σε μια καμπίνα μια φοινικιά στο μουσείο κέρινων μια έξοδος από σκοτεινά χελιδόνια Και με δηλητηριάζουν τα φιλιά που συνεχίζω να δίνω... Κι όταν γυρίζεις, υπάρχει γιορτή στην κουζίνα και χορός χωρίς ορχήστρα και μπουκέτα με ρόδα με αγκάθια, αλλά το δύο δεν είναι ίδιο με το ένα συν ένα και τη Δευτέρα στον καφέ του πρωινού ἐπιστρέφει ο ψυχρός πόλεμος και στον ουρανό του στόματός σου το καθαρτήριο και στην κρεβατοκάμαρα το καθημερινό ψωμί συνήθειας... Και με δηλητηριάζουν να φιλιά που συνεχίζω να δίνω κι όμως, όταν κοιμάμαι χωρίς εσένα μαζί σου ονειρεύομαι και με όλες όταν κοιμάσαι πλάι μου κι όταν φεύγεις, ανεβαίνω στα κεραμίδια σαν γάτος χωρίς αφεντικό χαμένος στο μαντήλι της πίκρας που μουσκεύει χωρίς να λερώνει την ομορφιά σου.
Απόδοση: Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου