Δημήτρης Λάγιος - Ο καθρέφτης

 

Ο καθρέφτης μέσα στο νερό
Πάνω στα κοράλλια, στο βυθό
Λάμπει και ανάβει τρεις φωτιές
Ρίχνει πάνω – κάτω σαϊτιές

Καθρέφτη, καθρέφτη
Διπρόσωπε και ψεύτη
Διπλά με καθρεφτίζεις
Κι ανάποδα γυρίζεις

Καθρέφτη, καθρέφτη
Μικρέ, άτιμε κλέφτη
Με δείχνεις πάντα νέο
Κι εκεί που γελάω, κλαίω

Ο καθρέφτης φέρνει έναν αγέρα
Κουβαλάει μυστική φοβέρα
Απέραντη υγρασία σε αυτά τα μέρη
Δε σου δίνει κάποιος ένα χέρι

Καθρέφτη, καθρέφτη…
Ο καθρέφτης έσπασε στα τρία
Σύρθηκε σε πιο βαθιά σημεία
Δυο ν’ακολουθήσουνε σημάδι
Μένουμε σε ένα λευκό σκοτάδι

Σωτηρία Μπέλλου - ο Αη λαός

Δημήτρης Λάγιος - Βαρκαρόλα

 

Δημήτρης Λάγιος - Υμέναιος

 

Οδυσσέας Ελύτης - Ο ήλιος

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια  πιάνει φτερωτά

Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά

 

Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται

Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

 

Κάνει να πάρει πέτρα τηνε παρατά

Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

 

Μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς

Ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους

 

Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί

Να λείψουν απ' τη μέση τους δοξολογεί.

 

Οδυσσέας Ελύτης, Ο ήλιος ο ηλιάτορας,  Εκδόσεις Ίκαρος, 1971.

Γιώργος Νταλάρας - Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Δίσκος: Γιώργος Νταλάρας - Τα χρώματα του χρόνου: Συλλογή 

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης

 

Δημήτρης Λάγιος-Όμορφη και παράξενη πατρίδα 

Οδυσσέας Ελύτης-Το τρελοβάπορο

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα»

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!




(από το βιβλίο: Oδυσσέας Eλύτης, Ο ήλιος ο ηλιάτορας, Ίκαρος, 1971)

Το τρελοβάπορο - Δημήτρης Λάγιος

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Δημητράτος & Χορωδία Λαμίας ( Ντουέτο )

Αντώνης Καλογιάννης-Γενιά με τα φτερά σου τ’ ανοιχτά (Φώντας Λάδης-Δημήτρης Λάγιος)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ - Γενιά με τα φτερά σου τ ανοιχτά

Σε πρόσεξα σε κάποια καρτ ποστάλ,
μονάχη στου σπιτιού σου τη βεράντα.
Με κοίταξες με πρόσωπο οβάλ
και χάθηκες στις φλόγες του σαράντα.

Γενιά με τα φτερά σου τ’ ανοιχτά,
το πιο καλό τραγούδι μου για σένα.

Με μπλούζα κολεγίου και μπριγιόλ
στα πάρτι σε ξανάδα του εξήντα.
Ξεκίναγες με μπλουζ και ροκ εντ ρόλ
και τέλειωνες με Χιώτη, Μαίρη Λίντα.

Γενιά με τα φτερά σου τ’ ανοιχτά,
το πιο καλό τραγούδι μου για σένα.

Και τώρα πια με ρούχα γιούνισεξ
σε βρίσκω σε ηλεκτρόνικα υπόγεια,
τα ίχνη σου να σβήνεις με σπορτέξ
και να σου πνίγει ο θόρυβος τα λόγια.

Γενιά με τα φτερά σου τ’ ανοιχτά,
το πιο καλό τραγούδι μου για σένα.

Χάρης Κατσιμίχας-Να κλαις πάνω στη σάρκα μου

 

Γιώργος Νταλάρας-Τι πάθος

 

Δημήτρης Λάγιος-Να Ονειρεύομαι

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
σ’ ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ’ ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια…

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ’ τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ’ όνειρο είναι που μαγεύει

Ανοίγω…..ξημερώνει…..

 

Δημήτρης Λάγιος-Να Ονειρεύομαι

Γιώργος Νταλάρας - Να Ονειρεύομαι

ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ

Δημήτρης Λάγιος-Μωβ

Είναι το χρώμα που με τρελαίνει, που με τρελαίνει. Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπό μου, με σημαδεύει. Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα, πώς με μεθάει, πώς το μισώ, πώς το μισώ! Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα, πώς με μεθάει, πώς το μισώ, πώς το μισώ! Πόθοι κλεισμένοι, φυλακισμένοι, φυλακισμένοι. Στο αίμα με πάθος μού φέρνουν δίψα, μόνος καίγομαι. Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα, πώς με μεθάει, πώς το μισώ, πώς το μισώ! Το χρώμα σπάζει πάνω στην πέτρα, μέσα στην άμμο. Πάει στη μάνα, στο πένθος πάει, με όλα ταιριάζει. Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα, πώς με μεθάει, πώς το μισώ, πώς το μισώ! Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα, πώς με μεθάει, πώς το μισώ! Πώς το αγαπώ αυτό το μωβ!

Κ.Γ. Καρυωτάκης-Ιδανικοί Αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα νά το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.

Κ.Γ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες

Νίκος Ξυλούρης - Ιδανικοί αυτόχειρες

Δημήτρης Λάγιος - Ιδανικοί Αυτόχειρες

[από το ανέκδοτο  έργο  του Δημήτρη Λάγιου, πάνω στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη με τίτλο "Είς τους Άδοξους Ποιητές", το οποίο παρουσίασε πρώτη φορά στο κοινό της Τρίπολης μαζί με τη Μικτή Χορωδία της πόλης το καλοκαίρι του 1988.]

"Αν ζούσε σήμερα ο Καρυωτάκης θα ήταν αντάρτης πόλεων και χλευαστής της κοινωνίας μας. Ένα χαστούκι για τον τρόπο ζωής μας. Κι ενώ αν τον βλέπαμε στο δρόμο θα ’μοιαζε με έναν περιθωριακό ροκά, κι εμείς θα τον περιφρονούσαμε, αυτός θα σάρκαζε πρώτα και τον εαυτό του και θα μας έφτυνε με τη ματιά του. Ο Καρυωτάκης έχει επηρεάσει οπωσδήποτε τη σκέψη μου, τη νοοτροπία μου και τον θαυμάζω. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ο καλύτερος θαυμαστής του." Δημήτρης Λάγιος

Οδυσσέας Ελύτης - [Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος]

                                                          Νίκος Δημητράτος - Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Τραγούδι: Νίκος Δημητράτος & Χορωδία Λαμίας
Δίσκος: Ο ήλιος ο ηλιάτορας (1982)

ΧΟΡΟΣ ΑΝΔΡΩΝ

 

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

να 'ν' ήμερος να 'ναι άκακος

 

λίγο φαΐ λίγο κρασί

Χριστούγεννα κι Ανάσταση

 

κι όπου φωλιάσει και σταθεί

κανείς να μην του φτάνει εκεί

 

Μα 'ρθαν αλλιώς τα πράματα

τονε ξυπνάν χαράματα

 

τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος

του τρώνε και το λίγο βίος

 

κι από το στόμα την μπουκιά

πάνω στην ώρα τη γλυκιά

 

του τηνε παίρνουνε κι αυτή

Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί!

 

 

 

ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

 

Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί

γι' αυτούς δεν έχει «εγώ» κι «εσύ»

 

Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί

γι' αυτούς δεν έχει χόρταση.

Ο ήλιος ο ηλιάτορας, 1971

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ-Η Ξανθούλα

Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ (Ερμηνεύει η ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ)

Δημήτρης Λάγιος & Νίκος Ντάσης & Κωστής Κωνσταντάρας

                                              ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ- Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ

Την είδα την Ξανθούλα,
Την είδα ψες αργά,
Που εμπήκε στη βαρκούλα
Να πάη στην ξενιτιά.

Εφούσκωνε τ’ αέρι
Λευκότατα πανιά,
Ωσάν το περιστέρι
Που απλώνει τα φτερά.

Εστέκονταν οι φίλοι
Με λύπη, με χαρά,
Και αυτή με το μαντίλι
Τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της
Εστάθηκα να ιδώ,
Ώς που η πολλή μακρότης
Μου το ’κρυψε και αυτό.

Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι
Δεν ήξερα να πω
Αν έβλεπα πανάκι
Ή του πελάγου αφρό·

Και αφού πανί, μαντίλι
Εχάθη στο νερό,
Εδάκρυσαν οι φίλοι,
Εδάκρυσα κι εγώ.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα,
Δεν κλαίγω τα πανιά,
Μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα,
Που πάει στη ξενιτιά.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
Με τα λευκά πανιά,
Μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
Με τα ξανθά μαλλιά.

[πηγή: Διονύσιος Σολωμός, Άπαντα. Τόμος πρώτος. Ποιήματα, επιμ.-σημ. Λίνος Πολίτης, Ίκαρος, Αθήνα ²1961, σ. 65-66]

Σωτηρία Μπέλλου - Θα με δικάσει

Σωτηρία Μπέλλου - Περαστικός κι αμίλητος

Διονύσιος Σολωμός-[Η Αγνώριστη]

Ποιά είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
οχ το βουνό;

Τώρα που τούτη
η κόρη φαίνεται
το χόρτο γένεται
άνθι απαλό·

κι ευθύς ανοίγει
τα ωραία του κάλλη
και το κεφάλι
συχνοκουνεί·

κι ερωτεμένο,
να μη το αφήσει,
να το πατήσει
παρακαλεί.

Κόκκινα κι όμορφα
έχει τα χείλα,
ωσάν τα φύλλα
της ροδαριάς,

όταν χαράζει
και η αυγούλα
λεπτή βροχούλα
στέρνει δροσιάς.


Και των μαλλιώνε της
τ’ ωραίο πλήθος
πάνου στο στήθος
λάμπει ξανθό·

έχουν τα μάτια της
οπού γελούνε
το χρώμα που ’ναι
στον ουρανό.

Ποιά είναι τούτη
που κατεβαίνει
ασπροεντυμένη
οχ το βουνό;


ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ /[ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ]
Πηγή:http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=10&text_id=3363