Πάνος Παναγιωτούνης - Ο ύπνος του πατέρα

Στο άσπρο δωμάτιο κοιμάται
ο πατέρας,στα χέρια του λικνίζεται
η υπομονή,απορεί ακόμα
σαν να ήρθε για πρώτη φορά στον κόσμο.
Ακαθόριστες σκιές διασχίζουν
τους άσπρους τοίχους
τα γένια του πατέρα.Ο πόνος
της ζωής σκάβει την καρδιά του
περιτρέχει τα σπλάχνα του
κι ουδέ στιγμή συλλογάται το
τελευταίο ταξίδι,μόνον τ'ατέλειωτα
πρωινά του καλοκαιριού θυμάται.
Τις λευκές πέτρες,τα γαλανά όνειρα
την άσπρη βάρκα με το μεγάλο πανί
τον έρωτα της θάλασσας.
Στο άσπρο δωμάτιο κοιμάται
ο πατέρας τον ύπνο της ζωής
το όνειρο του θανάτου,
τα ατέλειωτα οράματα του κόσμου.

Πηγή:"Σύγχρονοι Πελοποννήσιοι ποιητές",ανθολόγηση: Δημήτρης Αλεξίου,Εκδόσεις Μπαρμπουνάκης,1987

Πάνος Παναγιωτούνης - Τα ποταμόπλοια

 Τα όρια ποτέ δεν τα περάσαμε

είμαστε πάντα δώθε απ' το

μεγάλο ποτάμι, νομοταγείς.

Κυττάμε τα ποταμόπλοια

που περνούν με πλούσιους

θιάσους σαλτιμπάγκων.

Είναι ευτυχείς.

Τα όρια ποτέ δεν τα περάσαμε

υποτελείς της πτωχείας

της μελαγχολίας, με τα

ποιήματα στις τσέπες κυττάμε

τα γλοιώδη ποταμόπλοια

τους πλούσιους θιάσους

σαλτιμπάγκων να περνούν,

κυττάμε και σωπαίνομε.

Τα τύμπανα της βροχής, 1973. 

Πάνος Παναγιωτούνης -Τρία ποιήματα

 Ηράκλειτος

Στην Έφεσο

πρωινό με την αδρή

συντροφιά ενός καυτού 

ήλιου, γιομάτου παιχνίδι,

είδα

τον Ηράκλειτο

να παίζει πεσσούς

με τα παιδιά.

-Φίλε, μου είπε

- Τα πάντα ρει

και ουδέν μένει...

Με ξέχασε μετά

στο παιχνίδι του...

Ρει

Τα πάντα ρει,

οι κόσμοι της γης

του σύμπαντος τα πυκνά

νέφη άστρων.

Ρει ο πλούτος κι η

κακήροη δόξα

η ομορφιά κι η οξύθυμη

ασκήμια τα πετεινά

κι η φωτιά.

Οι πλανήτες

πλάνητες ρέουν

στο άχρονο μέλλον,

καθώς κι εγώ στο

βύθισμα του χαοτικού

άναρχου χρόνου,

ανεπαίσθητα

 βυθώ...

Ο παππούς μου

Ο παππούς άφησε

την φραγκοσυκιά και την πέτρα,

κατέβηκε στο Λιμάνι

κοντά στο παραγάδι και το δίχτυ,

με την φουρτούνα στην ψυχή

και τα χέρια.

Ο παππούς

ψηλός Μανιάτης

από ίσκρα, πίσα και χώμα,

έφκιανε σκαριά και τέκνα

μακρυά απ' τους πύργους

στα λιμάνια του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκα εγώ

ταξιδευτής.

Πηγή: Μεγάλη Πελοποννησιακή Λογοτεχνική Ανθολογία (Πεζογραφία-Ποίηση), τ. Γ' , Αθήνα: Οργανισμός Πελοποννησιακών Εκδόσεων «Η Βιβλιοεμπορική» 1995.

Πάνος Παναγιωτούνης-Σταδίου ΄61

Κορυδαλλέ της ανταρσίας
Χώμα και στάχτη, θάνατος,
Ανοίγεις την πόρτα, κλείνεις
Οι δεινόσαυροι ειναι εντός
Δούναι και λαβείν, λάσπες,
Εσάς που αιτείτε το δίκαιον
Σας κυττώ και θλίβομαι,
Δεν υπάρχει προόσωπο αγάπης
Κορυδαλλέ της ανταρσίας,
Δεν είσαι μουσικός γι' άρπα
Είσαι λειτουργός της λάσπης,
Οι δεινόσαυροι είναι εντό ς
Σταδίου 61, στίγμα του άσθματος.

Πάνος  Παναγιωτούνης (1930-2007)

Πάνος Παναγιωτούνης-Δύο Ποιήματα

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου,

όταν καρφώνεις τον ήλιο στο πέτο σου,

οι μέρες μου σαν σε δημιουργούσα

ήταν πικρές, μα τις στόλιζα με

το άνθος του ωραιου σου προσωπου.

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου,

όταν βαδίζεις τους μεγάλους δρόμους

που σε περιμένουν, όταν μεγάλωνες

σιγά σιγά έσπαζα τις μεγάλες πέτρες

για να περάσεις...

Θα περπατήσεις στ' ανθένια μονοπάτια του κόσμου,

μ' ένα ηλιοτρόπιο στα ζεστά σου χέρια,

με τα ψήγματα της ομορφιάς

και της γνώσσης.

Στις μεγάλες σου τσέπες του μέλλοντος,

θα κρατήσεις τα ωραία βότσαλα της απέραντης

θαλασσας, τότε που εγώ θα λείπω

στους λειμώνες του σκοταδιού και του αγνώστου

Πρέπει να με σκέφτεσαι γιε μου,

εγώ και νεκρός θ' ακολουθώ το δυνατό σου

ίσκιο

Παλινδρομήσεις

Στη ρότα του καραβιού

χαράζαμε τ' όνομά σου

με πράσινο μολύβι

εγώ κι η εγκατάλειψη

Είπες πως θα γυρίσεις

απ' την κοίτη της θλίψης

ν' αφεθείς στα ποτάμια

της αγάπης μας

όλο γυρνάς και

συνεχώς φεύγεις

Λαμποκοπά

το πρόσωπό σου,

χάνεται

στην κόψη του καραβιού.

Έτσι γράφω και

γράφω

τ΄ όνομά σου στο γαλάζιο

νερό,

που το σβηνει.

Πανος Παναγιωτουνης(1930-2007)

Πάνος Παναγιωτούνης-Χάλκινα σώματα

 Πηγή: Νέα Εστία, τ. 1216, σ. 295

Πάνος Παναγιωτούνης-Αθανασία

 Πηγή: Νέα Εστία, τ. 1032, σ. 868.

Πάνος Παναγιωτούνης-Μνήμη

 Πηγή: Νέα Εστία, τ. 1311, σ.223.

Πάνος Παναγιωτούνης-Νοέμβριος

 

Πηγή: Νέα Εστία, τ. 876, σ. 28

Πάνος Παναγιωτούνης-Ματωμένος έρωτας

Έλα έρωτα εσύ που σημαδεύεις τις φλέβες των αγοριών

των κοριτσιών τις ρόγες. Ποτάμι το νερό και το δάκρυ

έρωτα κισσέ, έρωτα σιωπή, ψωμί της μοναξιάς, βαρύ πουλί

χαίτη του ωραίου κόνδορα. Οι καταιγίδες έρχονται

μένεις άνεμος και πέτρα, ακριβή μνήμη, αρωματισμένη πίπα

και παρέρχονται, εσύ κύπελλο, ρόδο πορφυρό

φίδι ανελέητο, λόγχη, λόχμη του χιονιού,

ίνα της πληγωμένης μουσικής, έρωτα ματωμένε.

Πηγή: Ανθολογία Περάνθη

Αναδημοσίευση από: https://ennepe-moussa.gr/%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B1%CE%BD/%CE%BC%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B7%CF%82

Πάνος Παναγιωτούνης-Απουσία

Επιτέλους

πήρα το γράμμα σου που μοσχοβολούσε

υάκινθο και αναμονή.

Μου γράφεις: σε περιμένω,

ζω με την απουσία σου, η παρουσία σου

μπορεί να με συνθλίψει.

Γράφε μου πάνω στο γαλάζιο κοχύλι,

χάραζε τους πόθους σου στα φύλλα

των βίκων και

στέλνε τά μου, αγαπημένη.

Όμως κι' εσύ μην έρθεις,

με τη ζεστή σου απουσία

ζω τον σπαραγμό του πάθους μου,

μου φτάνει

ο θρυμματισμός του απόντος σώματός σου.

~

από την Νέα Εστία, τχ. 908

Μάΐος 1965