Την περιμέναμε, τη μέρα,πάνω στο κουρασμένο θαύμα,
στη σάρκα και στη φωνή πάνω,στους ιδρώτες μας όλους,
πάνω στην ζώσα έρημο,όπου τα ίχνη μας πεθαίναν
και πάνω στον ερωτευμένο με τα οκνά βάθη χρόνο.
Την περιμέναμε για τη μουρμουρίζουσα τρυφερότητά της,
θαμμένη στο κοίλωμα της σιωπής της μουσκεμένης,
την περιμέναμε για την υπόσταση που μας βασανίζει
με τη μαθημένη στην άκρη των καλοκαιριών μας δίψα.
Την περιμέναμε, τη νύχτα,πάνω στους τυλιγμένους θρήνους
του ονείρου,και στ'αλύγιστα κουρέλια του ύπνου πάνω΄
την περιμέναμε στη μισοτελειωμένη προσευχήν απάνω
και στο φλογερό βάραθρο, όπου ξανάπεφτε το κάλεσμά μας.
Την περιμέναμε στην ανάσα μας πάνω την υποταγμένη
αντί της συνήθειας κι αντί της τελευταίας ελπίδας΄
την περιμέναμε πάνω στην αγωνία μας και στη ζωή μας πάνω,
σαν θλιμμένος καθρέφτης μες στις ανταύγειες της σβησμένη.
Τώρα, κυλά ο ύμνος αυτός, όμοιος επιτέλους με τις άρπες
της ευφροσύνης. Μια διαμονή μεγάλη κάνει μέσα
στο αίμα μας και κάθε φθόγγος η αμετάβλητη είναι
ηχώ τ'ουρανού στις αναβολές των ερώτων μας επάνω.
Πηγή: Ανθολογία βελγικής ποιήσεως,Άρη Δικταίου, ΙΙ. Οι Γαλλόφωνοι,Εκδόσεις Γ.Φέξη,1969.
