Κώστας Γουλιάμος - Του Φονικού Αγέρας

 Ιούλης
Τόπος του ήλιου
Από πέτρα σε πέτρα
Άσημη σκιά ξερολιθιάς
Γύρω ωχρά ξεράγκαθα
Και κάθε τόσο σαύρες
Ψάχνοντας στα κρυφά
Το πιο τρυφερό θυμάρι
Τα πιο άγρια φρύγανα

Ιούλης
Της εισβολής
Ωράριο σαρκοβόρο
Δεν τους έφερε η θάλασσα
Στο Πέντε Μίλι
Στους εξώστες της Κερύνειας
Δεν τους έφερε ο ουρανός
Στου Μπέλα Παϊς τις βαθιές κοιλάδες
Δεν ήρθαν για τις λεμονιές

Ιούλη
Άρχισε τ’ άγριο φονικό
Μεγάλη η νύχτα
Μαύρα άλογα στ’ ακίνητο ακρογιάλι
Σκληραίνει το φως
Απ’ τον φεγγίτη ποιος ακούει τύμπανα
Ποιος βλέπει κορμιά να πέφτουν
Τους λαβωμένους σε χαμόσπιτα
Ανάκατα γυναίκες παιδιά γερόντοι
Μάτια κλειστά γυαλιστερές κροκάλες
Λάπηθος Καραβάς Παλαίκυθρος

Ιούλη
Τα σκυλιά δεν σωπαίνουν

Σπαθιά να βρέξεις ουρανέ
μαχαίρια να χιονίσεις

Πώς να γαληνέψουν οι άνθρωποι
Άλλους τους κόβουν σαν γυαλί
Σε ποιον να μιλήσεις
Σε ποια ψυχή το αίμα να ψάξεις
Ήλιος κι αίμα νύχτα μέρα
Μέρες λείψανα χωριά
Της Καρπασίας μικρά ρυάκια
Νεκροί δαγκώνουν στάχυα
Καρφιά χτυπούν τις πέτρες
Τυραννισμένο φως ξεραίνει τα χωράφια
Σκουλίκια ξεχύνονται απ’ το σαρκίο
Φιλιωμένα με το θάνατο σκουλίκια
Σώμα πάνω στο σώμα
Στο άχαρο τούτο κοιμητήρι
Ερπετά κουρνιάζουν
Κάθε κλαδί τα κρύβει
Ψάχνουν νεκρούς
Που τελειωμό δεν έχουν

Ιούλη
Καίγεται η γη
Πέρα στ’ ανοιχτά του λόφου τεθωρακισμένα
Γυρεύουν τον άδη φαντάζονται
Τον άδη να μεγαλώνει με ακρίβεια
Το σπίτι να καίγεται με ακρίβεια
Απ’ το τρύπιο σπίτι δεν βλέπεις το φεγγάρι
Το φεγγάρι χάνεται στο νερό
Υπάρχουν στ’ αλήθεια φεγγάρια πολλά
Οι αλυσοδεμένοι τα βλέπουν
Όταν το φως πεθαίνει
Δεν ζωγραφίζουν
Ώρα να μιλήσεις
Μελάνι της σήψης
Αμίλητο μελάνι παλιάς συμμορίας
Σε ποια ψυχή να μιλήσεις
Μακριά συμβαίνουν ακόμα μάχες
Έγινε στάχτη η θάλασσα
Και τα καπνισμένα λιόδεντρα
Χολή θανάτου

Άγιος Ανδρέας, Λευκωσία, Ιούλης 2025

Σε πλάγια κατά σειρά στίχοι: Octavio Paz, Παραδοσιακό, Dylan Thomas, Georg Trakl

Πηγή: https://booksitting.gr/2025/07/18/kostas-gouliamos-tou-fonikou-ageras/

Κώστας Γουλιάμος - Οι παγωμένες χώρες των νομάδων

 

Χωρίς μιαν άγρια θάλασσα ένα δρόμο

να ρουφά την άβυσσο

χωρίς ένα ξυράφι τρυφερό

μια μουσική ελάχιστα φλύαρη

πώς να σε συναντήσω

Χωρίς χιόνι και φαρδειά χωράφια

πέρα στ` αόρατα ποτάμια

κατά πως σέρνεται η νύχτα χωρίς ψωμί μαύρο ψωμί

σε αναμμένα δάχτυλα

πώς να σε συναντήσω

Χωρίς ένα κρύο φεγγάρι ένα σκυλί

να χαϊδεύει το σκοτεινό κοπάδι

χωρίς ένα αγέρωχο ναυάγιο

μια αγρύπνια να ξεδιψά στο λυκόφως

πώς να σε συναντήσω

Χωρίς νησιά χωρίς πουλιά

κι` αρμυρά φυτά στις φλέβες

χωρίς νερό και δάκρυ

κι` αγρούς με ζοφερές κερήθρες

πώς να σε συναντήσω

Χωρίς ένα σημαδεμένο ψέμα

να κυκλοφορεί ελεύθερο

ξερνώντας αίμα σε γερασμένα δόντια

σημαδεμένο ψέμα χωρίς αιδώ

πώς να σε συναντήσω

Άνοιξε την αναθεματισμένη πόρτα

Ο ουρανός δεν κρύβεται

Φωλιάζει στο μυαλό σου

Κώστας Γουλιάμος - Δύο ποιήματα

 Γάλα

Σπαράζει το μάτι. Κι αγριεύει η χλόη του χάους. Σαν

εξορία χωμένη στην άμμο. Σκοτεινή του ζώου έκρηξη.

Μαύρο γάλα των στίχων.

.......................................................................................

Σάρκα

Νευρική του ιδρώτα σκόνη. Ένα χέρι σαλεύει στον ήλιο.

Αμίλητος στο μάτι σου. Ανοίγει η κοιλιά. Άνθρωποι

δίχως σώμα. Μόνο γλώσσα σκουλήκι. Έλικες του χάους.

Άδειες ειδήσεις. Γυρίζω στα μαλλιά σου. Νύχτα θειάφι.

Κοιμάμαι στα νερά σου. Κι έτσι γλιστράς σα μουσική

του Haendel.

Μανία φιδιού

Κώστας Γουλιάμος - Τα πλήκτρα του φεγγαριού

Με το τυφλό μάτι του φεγγαριού
Καλλιεργούσε την περιπέτεια
Από την πλευρά που οι φυλακισμένοι αλλάζουν χρόνο
Παρακολουθώντας τη θάλασσα
Με σπασμένο χέρι
Όπως ροκανίζει κανείς τη γλώσσα
Σα να ’τανε εθνική εορτή
ή κάτι τέτοιο

Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/top-5-poiimata-gia-to-feggari/

Κώστας Γουλιάμος - Τι κάνει ένας στρατιώτης όταν τρελαίνεται

 Υπάρχουν δυο-τρεις δεκαετίες
 μερικά ασθενοφόρα 
τσιγάρα σάντουιτς και adidas 
Να κυκλοφορώ 
Σ’ ένα τάγμα υγειονομικού
 Όχι στα εσώρουχα της Άρτας 
Με την καθημερινή ξιφολόγχη ν’ αυτοσχεδιάζω 
Αλλά τι κάνει ένας στρατιώτης όταν τρελαίνεται 

Υπάρχουν δυο-τρεις δεκαετίες 
μερικά ασθενοφόρα
 και μια σύριγγα εκτάκτου ανάγκης 
Αν άλλαζα επίδεσμο 
Αν έβρισκα με ποια καρφίτσα 
τρύπησα το μυαλό μου 

Υπάρχουν δυο-τρεις δεκαετίες 
δακτυλικά αποτυπώματα 
άρβυλα πυρομαχικά απόπειρες 
Μες στο στρατόπεδο 
Απλώνεται το μελάνι νύχτα νεοσύλλεκτου 

Από τη συλλογή «Νευρασθενικά τοπία», εκδ. Μουσικός Αύγουστος, 1981)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/special-categories/badges/proems-about-army/4/ ]

Κώστας Γουλιάμος - Η θέα των νεκρών

 Ωραία π` αγναντεύουν οι νεκροί τη θάλασσα
χαιρετώντας τις σκονισμένες απ` το φεγγάρι μέλισσες
Ωραία π` ατενίζουν τη φαγωμένη φλόγα των ερπετών
σαν κρύβονται στους ίσκιους των τάφων
πριν σφηνωθούν παράφορα
στις έρημες ρίζες του αόρατου

Ωραία βυθίζονται οι νεκροί στον ήλιο
ξεπλένοντας τα εύθραστα οστά του ύπνου τους
στο πυρωμένο άπειρο της ύλης
Κι` ο απόκρημνος χείμαρρος ο Μαυροκόλυμπος
μέσ’ από νερά και παγωμένες πέτρες
πώς πνίγεται στα τρυφερά τους λείψανα

Ωραία που τραγουδούν οι νεκροί την ερημία της σάρκας
κι` αίφνης πέφτει η νύχτα στο χιονισμένο αίμα
και νιώθουν πάλι σαν ορυκτά κι` αλλόκοτα κεφάλια
Ωραία π` αναντιάζουν το κρύο σύμπαν
στου κάτω κόσμου την Άνοιξη
και τρέχουν στα βουνά ψηλά στα κορφοβούνια

Ωραία π` αγκαλιάζουν οι νεκροί τα λημέρια τ` ουρανού
σαν κρύβουν με φως το σώμα τους
γυρεύοντας του έρωτα τους ήρωες
μεθυσμένους απ` το μέλι των βουνών και το στυφό κρασί των άστρων

Ωραία θερίζουν οι νεκροί τις λεμονιές
στρώνουν τραπέζια κλέφτικα στης Παναγιάς το πανηγύρι
Σέρνουν χορό κι` ας κόπηκε η πατρίδα στο πέτρινο γιοφύρι
και γίναν στάχτη τ` αμπελοχώραφα
Και λειώνουν τα χιόνια και η θάλασσα το σούρουπο
βάφει στα μαύρα τα νερά και τα κρυφά καράβια

Ωραία π` αγναντεύουν οι νεκροί το χώμα
ξαπλωμένοι στο σκουριασμένο φως της σάρκας

{Κοίλη/Πάφος, 15.08.21}

Πηγή: https://booksitting.gr/2021/11/30/%ce%ba%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b9%ce%ac%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%b7-%ce%b8%ce%ad%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bd%ce%b5%ce%ba%cf%81%cf%8e%ce%bd/

Κώστας Γουλιάμος - Νεότητος ιστορία

Με το νυχτοφέγγαρο

μόνος αθέατος στ’ απόκρυφα

σαν μια ομπρέλα το καλοκαίρι.

Ετών είκοσι…

Κρατώντας το σφιγμό του κατηγορούμενου

ή τη χαρά των βοσκών της Μεσσηνίας.

Ξέσπασε κόκκινη υγρασία

κι ένα πλοίο σαλεύει

στ’ ανοικτά του ήλιου.

Ετών είκοσι

του ανέμου εγγόνι…



Πηγή: « ΕΝΤΡΟΠΙΑ- ΠΟΙΗΜΑΤΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΩΡΑ – ΑΘΗΝΑ 1977.

Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/mpampes.charalampopoulos/posts/pfbid02BB28kayYggr3JDbCrvEs6iz9aPQbZYbrsncPjwXZoW2bGqcXkJMD8Bjb1ANctYzKl

Κώστας Γουλιάμος - Στον ίσκιο της αγρύπνιας

Το γυαλί έσβησε

και το φως καρφώθηκε

στο μάτι της Ευρύκλειας

Από πού θα ξεκινήσουμε, Οδυσσέα;

Δεν ζούμε σαν τους μνηστήρες

σαν άτακτα σώματα της κλεφτουριάς

που ψηλά πετάνε και πέφτουν καταγής

Από πού θα ξεκινήσουμε, Οδυσσέα;

Εδώ στο χώμα μεγαλώνει η άνοιξη

και το γυαλί άπραγο γλιστρά

στης χώρας την εύθραυστη έπαρση

στων συντρόφων το πένθιμο πανηγύρι

Από πού θα ξεκινήσουμε, Σοφία;

(Από την ποιητική συλλογή «Υγρό Γυαλί», εκδόσεις Gutenberg, 2020)

Κώστας Γουλιάμος, «Με το αίμα διασχίζοντας – III»

Θα ζήσω

Σε κάποιο ξένο υπόγειο

Με το πανάρχαιο φεγγάρι στον τοίχο 

Τα σκονισμένα εικονίσματα 

Και το διάβολο στις χαραμάδες

Θα ζήσω 

Μ’ ένα παλιό κιτρινισμένο βιβλίο 

Να θυμίζει τους ναύτες της πατρίδας μου

Καμιά φορά τα χέρια του Καρυωτάκη

Ή εκείνα τα πλαστικά απογεύματα στην Τρίπολη

Θα ζήσω

Σαν ένα έντομο που αιμορραγεί

Και γράφει. 

(Από τη συλλογή «Νευρασθενικά Τοπία», Μουσικός Αύγουστος – 1981, β’ έκδοση εκδ. Καρανάσης, 1984)
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/10-poems-karyotakis/6/ ]

Κώστας Γουλιάμος- Γεράσαμε τόσο νέοι

Έκστηθι φρίττων ουρανέ, και σαλευθήτωσαν, τα θεμέλια της γης·

Μικροί θάνατοι σκεπάζουν το σώμα μας ξεχάσαμε τη μέσα άβυσσο
τα στόματα των άλλων που έσπασαν στα χέρια μας: βήματα των απόντων

απλωμένα καθώς ξημερώνει σε κάμπους που λυτρώνουν

Γεράσαμε τόσο νέοι στης νύχτας τους άυπνους έρωτες
στων πολυεθνικών τη νοσηρή φαντασία: γεράσαμε

στο σκουριασμένο σύμπαν

Μικροί θάνατοι σκεπάζουν κάθε μέρα το σώμα μας
τα ιδρωμένα χέρια των προγόνων: ώσπου το αίμα τους

αστράφτει κι’ ύστερα αγγίζει τη φωτιά τ’ άγουρου ουρανού

Γεράσαμε τόσο ήρεμα με τόσα ναυάγια από άλλη θάλασσα
Γεράσαμε σ` ένα κελί που κόλλησε στη γλώσσα μας

Πηγή: Το Μάτι της Λέξης

Κώστας Γουλιάμος-Αίφνης, ασώματο σκοτάδι

Θανατερή δίνη

γυμνό λεπίδι του μύθου

σαν άνοιξε η πέτρα κι’ έμαθε

πως ο ήλιος πληθαίνει σε ξένους τόπους

γλιστρά και φεύγει στις ρεματιές

ξηλώνει της νύχτας τα καρφιά

των άστρων τους καθρέφτες

αγγίζει τις ρυτίδες αγαπημένων

καθώς βυθίζονται στο αόρατο φως

-Ω, ασάλευτο καλοκαίρι

στο στήθος της γυναίκας, τι γυρεύεις –

ο κόσμος φλέγεται

στην αιωνιότητα της εικόνας

την ανώλεθρη

που κάρφωσε άξαφνα μια νύχτα

ο Αναξίμανδρος

στα στιλπνά μάτια της Καλυψώς

όταν γύρευε το μελάνι του δάσους

στο βαθύ ύπνο του απείρου

στ’ αγρίμια του ουρανού

ενώ ο κόσμος πέθαινε πιο λευκός

ανάμεσα σε δυο κοιλάδες της Λομβαρδίας

πάλευε στο κίτρινο ποτάμι

στο νησί του Luo Yan

κάτω από την έρημη γέφυρα του Yangtze

πριν κλείσουν τα μάτια τους οι μέλισσες

και το ποταμόπλοιο ξεχάσει τις αποσκευές

της όμορφης κόρης που ονειρεύεται

όρθια στην κουπαστή

το χιονισμένο σώμα της σελήνης

με την ίδια ταπεινότητα του καπετάνιου

που λαχταρά ένα κορμί

σε κρυφό λιμάνι

ενώ τ’ άλογα δακρύζουν

στο αλλότριο φως

καθώς ο θάνατος αλλάζει

ο θάνατος έχει αλλάξει

τ’ άδεια δόντια της νύχτας έχουν αλλάξει

όπως το σώμα αλλάζει ψυχή

και το σώμα έχει αλλάξει

και ο αγέρας

θυμάται τα σκοτεινά μαντάτα   

Κώστας Γουλιάμος, Υγρό γυαλί, εκδ. Gutenberg, 2020.