Δημήτρης Φαφούτης - Μικρή γραμματική

Η λέξη καημός
Δεν γράφεται με ήτα
Γράφεται με άγριους βρυχηθμούς
Και με φοβέρες του θεού
Που δεν δοκίμασε ποτέ
Την αγριάδα του πληγωμένου έρωτα
Να τ' αγαπάς λοιπόν τα σύμφωνα
Για το καλό, που σου προσφέρουν
Συχνά επάνω τους σκοντάφτουν τα φωνήεντα
Που διαθλούν το φως με την ηχώ της
έπαρσης τους
Δεν ωφελεί η επανάληψη
Κι ας είναι η μητέρα της μαθήσεως
Ας παραμείνω εγώ σε τούτη τη μοναχική γωνιά
Αγράμματος και ημιμαθής
Αεί διδασκόμενος από χαμένη αγάπη...

Τα λυπημένα Ποιήματα

Δημήτρης Φαφούτης - Λυπητερό

Σπίτια σαν τάφοι ελπίδων

Κι οι ελπίδες που κλειδώνουν από μέσα.

Χτες τον σκότωσαν 

στο πλακόστρωτο της αυλής του.

Το φθινόπωρο θ' ανθίσουν εδώ

τα κυκλάμινα της ορφάνειας.

Δημήτρης Φαφούτης, Ανατολικά της καρδιάς (Εξώφυλλο κι ένα σχέδιο του Ν. Κακαδιάρη), Εκδόσεις Ιωλκός, Αθήνα 1980.

Πηγή: https://www.facebook.com/vangelis.katsiyiannis/posts/pfbid0nLEwZUvYkLXg6EfVfe5PUaR7UfSHY9mHxUmEKTJdwU2jhUu4rn7EPKqSV14FyPBRl

Δημήτρης Φαφούτης - Μεγάλες μέρες

Τελειώνει και η Μεγάλη Τετάρτη

Βαρέθηκα τις Μεγάλες Μέρες

Εγώ είμαι της σιωπής

Της λιγοστής ημέρας

Και της ατέλειωτης νύχτας

Τότε κατεβαίνουν οι αγαπημένες μορφές

Με τις λίγες φιγούρες

Και τα αποξηραμένα άνθη της ζωής τους

Και τις αγκαλιάζω

Κι εσύ μπροστά, καταμπροστά

Σα μάνα του κεκοιμημένου

Μ' ένα αόρατο παράπονο να με σκοτώνεις.

Δημήτρης Χ. Φαφούτης ( 1947 - )

Δημήτρης Φαφούτης-Απουσίες μικρού μήκους

Κλείδωσε κι άφησε το κλειδί στην πόρτα. Μέσα απ το σπίτι ακούγεται η μουσική. Τη νύχτα κατεβαίνουν οι κωφάλαλοι και ανακατεύουν τους στερημένους φθόγγους. Και οι πεθαμένοι μουσικοί της πλατείας, αποστηθίζουν τις σβησμένες νότες απ το πεντάγραμμο της ζωής του.

Ξυπνάς και με θυμάσαι. Με τόσες καλημέρες που μου στέλνεις, ποτέ δεν θα νυχτώσει Με τόσα άνθη αλλάζουν φόρεμα και τα θλιμμένα σύννεφα, δοκιμάζουν καινούργια χρώματα για να απαλύνουν τη σκοτεινή βροχή, που απ το πρωί προετοιμάζουν. Μα εσύ αμίλητη με την ομπρέλα σου, το μαύρο περιμένεις.

Σκόρπια τα φύλλα, μαραγκιάζουν μες στων ανέμων την επάρκεια. Βιάστηκε απόψε το φεγγάρι, μεγάλωσε κι έγινε Πανσέληνος. Δείχνει μια έπαρση κάθε φορά που μεγαλώνει. Πίσω απ το ξύλινο τηλεγραφόξυλο, θέλει να στείλει με τα σύρματα, φωνές απ τον παλιό καιρό. Κι εμείς πιο συνετοί, πιο σκεπτικοί, καθώς κάποια στιγμή η ζωή θα γίνει μνήμη.

Τα Ανερμήνευτα

Δημήτρης Φαφούτης-Η άλλη άποψη

Όλοι μιλάτε απόψε για πανσέληνο

καθώς τα όνειρα ραντίζονται

με το ακριβό της φως.

Μα εγώ πενθώ το σκοτεινό της πρόσωπο

που θρυμματίζεται με το ξημέρωμα.

Θέλω να με ξεχάσετε λοιπόν,

με τόσο φως οι νύχτες σας

κι εγώ στη σκοτεινή πλευρά

Θα ξανάρθω μιαν άλλη εποχή,

στις ασέληνες των παγετώνων νύχτες.

Όταν οι πάγοι θα ζεσταίνουν τα λόγια,

και οι λέξεις μου

θα έχουν γίνει αποξηραμένα άνθη

μες στο απόμερο παράπονο του κόσμου.

Τα ανερμήνευτα