Η απειλή της παρουσίας της έκανε τα δέντρα να ριγούν. Συλλάβιζε το νερό με λάμψεις
Στον ύπνο της μια αλεπού έτρεχε θολωμένη από τη λύσσα του καπνού κι από τον τρόμο της. Έπεφταν πυροβολισμοί και δακρυγόνοι άνεμοι φυσούσαν
Μια νύχτα που καιγόταν ο 'Ωρωπός κάρπιζε ο ουρανός. ̓Ανταύγειες άγριων καρπών και θρήνων
Τι είναι η αμοιβή της φλόγας οι άνθρωποι να θυμηθούνε πάλι. Τι είναι η σκαπάνη της φωτιάς. Πως κυνηγάει με κύκλους το γεράκι
Από καταβολής δρόσου
Μίσος αδιάβατο όπως περόνη
Ξίφος αγχέμαχο ή ακόντιο το σώμα διαπερνά
Και έρχεται κρουνός το αίμα
Σαν αρτεσιανό που άρδευε αλλού και βλάσταινε
Περνά από μέλη σκοτεινά
Τα νύχια του ακονίζει και τα δόντια
Χύνεται ανήμερο, λάμποντας χλωμά
Σ' όποιον περαστικό καλησπερίζει
Και με χαμόγελα ζητά χολή και ξίδι
Γιατί όπως κάπρου που γρυλίζει την οχιά
Και να ελιχθεί δεν δύναται την προσοχή της
Θα λείψει η κίνηση
Και μάταια θα σφυρίζει η πείρα
Από τη σκοτεινή των ρουθουνιών του μοίρα
Θα καεί
Σε δρόμο αδιάλλακτο θα πιεί φαρμάκι λησμονιάς
Και θα μεταμορφώνεται αργά, ψωμί κι αλάτι
Μίσος αδιάβατο που θα γεννάει την αγάπη
Κι εκείνη άποψη επί ποινή θανάτου θα διαβαίνει
Στον ήλιο μοίρα
Έχει και η ελευθερία το χάρισμα του πόνου
Έχει κι η αλητεία το βάρος της αράς
Τα νύχια μου μόνο ακούω
Ν' αντιλαλούνε στο πλακόστρωτο
Δύσκολα βρίσκεις χώμα για να ζήσεις πιο βαθιά
Στο κρύο και στη ζέστη δεν αμύνθηκα
Μόνο συνάντησα ανθρώπους
Στ' αποδυτήρια μιας σκιάς
(Από τη συλλογή Πρόσωπο με τη γη, εκδ. Γαβριηλίδης, 2012)
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/special-categories/badges/oi-poihtes-mas-gia-ta-adespota-skylia/3/ ]
Με την οσμή της αϋπνίας στο στόμα
Με την ανάμνηση των ωδινών, τώρα το νήπιο κλάμα
Τον ίσκιο μέσα της ξυπνώντας απ’ τη μεγάλη φασαρία, η ζωή
Τα σπλάχνα που εκκένωσε τώρα κενώνει ο πόνος
Πηγή: Θανάσης Χατζόπουλος, Από καταβολής δρόσου, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, Δεκέμβριος 1991, σ. 24.
Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid0fiUKAAFYBZXBQrpYW61Jmr4CEiXwpMJouA1XDGvbphD554r47EMHQqstMrVvP2oCl
Τρίζει η βροχή στη στέγη, κι άλλοτε χλιμιντρίζει στους τσίγκους των πάλαι ποτέ αναμνήσεων και ακούγεται ανάμεσα στα βήματα των περαστικών, παράσιτα στα βραχέα. Στους δρόμους ερημιά, και πιο μέσα ερειπωμένοι παλμοί ακολουθούν τον ρυθμό με συνέπεια, ένα δύο, ένα δύο τρία τέσσερα, σαν μετρονόμος, και πάλι από την αρχή.
Τρέχουν στις υδρορρόες τα νερά, ξεπλένονται βρόγχοι και βράγχια, κι απ’ τους κροτάφους τα μηλίγγια ιδρώνουν. Ξεσπάει σε κωδωνοκρουσίες η καρδιά. Πριν καταρρεύσει μέσα στην καταιγίδα.
Θανάσης Χατζόπουλος, Κρατήρας, Εκδόσεις Πόλις, Οκτώβριος 2023.
Πάντα υπάρχει δρόμος για να βρεις και να ξεφύγεις τον γκρεμό όπου παραφυλάει ο βράχος, κρανία να τσακίσει και αυχένες.
Ν' αγκαλιαστείς το πρόβατο, με δόλο τη μέθη τον μονόφθαλμο φθόνο ν' αποφύγεις, κοπαδιαστά και με βελάσματα στην οίσυπο συνεσταλμένος να κρυφτείς.
Και σαν κατσίκι από σχισμή σ' άλλη σχισμή στους βράχους χοροπηδώντας να κατρακυλήσεις για να γεννηθείς.
Υπογράφοντας φαρδιά πλατιά με τ' όνομά σου την περιπέτεια της ζωής.
Κρατήρας, Πόλις 2023.
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Σάπια σταφύλια μισοπατημένα μεθούν το χώμα
Κι οι χτυπημένες απ' το ανεμόβροχο ελιές το λιπαίνουν
Ξυπνάει η μνήμη σε μυρωδιά σαπίλας ακαθόριστη
Οι συκοφάγοι έφυγαν
Και τα ορτύκια σώζουν κάτι απ' τον καιρό
Μέσα στην υγρασία δύο άπληστα ρουθούνια απ' τον αέρα
Έχουν ανακαλύψει του παιδιού που ήταν στον ντορό
Το ανοιγμένο ρόδι στο χώμα, μισοφαγωμένο από ποντίκια
Θα μπορούσε να σκορπίζει ρουμπίνια παντού
Αντ' αυτών σπαταλημένα τα χρόνια επιμένουν να γεμίζουν
Τη μνήμη κάπνα και αιθάλη και να λασπώνουν το νερό.
Πρόσωπο με τη Γη, Γαβριηλίδης 2012
Δεν ήταν τόσο οι Απόκρηες
Όσο αυτό το βαθύ αίσθημα άνοιξης
Που απ’ τον αέρα περνούσε
Στις κλειδώσεις
Σαν τράνταγμα ελευθερίας
Που απογείωνε την υγρασία
Κι έκανε τον βοριά ν’ αναστατώνει
Την χειμέρια νάρκη του κορμιού
Δεν ήταν καθόλου οι Απόκρηες
Το αποκορύφωμα που πνίγοντας
Μέσα στο κρασί, θα αφάνιζε
Την κούραση και τον φανατισμό
Μόνο ένα αίσθημα απογείωσης
Ένα αίτημα αποκαθήλωσης
Απ’ τη σιωπή σε ένα ξέσπασμα
Στην υποψία του ακόμα ξέφρενο
Σε ένα αίνιγμα βλάστησης
Και άφρονης λαχτάρας
Στα ερείπια του χρόνου ελλοχεύει η Άνοιξη
Κλώθεται ο μίτος της φθοράς κι ανοίγει
Νέος κύκλος, το χώμα αργεί κι υπνοβατεί η πέτρα
Μια νεκρική Ερέτρια περιμένει μητρική
Να προσαράξει η γύρις των σωμάτων στο νερό
Σ’ ευδόκιμο ταξίδι μνηστευμένω
Λανθάνοντας παρόντες από καταβολής δρόσου
Αλέθουμε στη μνήμη το άρωμα της γονιμότητας
Αντέχουμε στο χώμα να χωνεύει βήματα
Η υγρασία που απλουστεύει χάδια
Στο θήλυ κλίμα του κορμιού της αληθεύει η Άνοιξη
Και παραθέτει εκ βαθέων ένα σώμα γεύμα
Ανακαλώντας άγνωστη πορεία φυσική
Εμείς ως ζωντανοί θα χαιρετάμε, νεύματα ανέμου
Με λίγο έλαιον φως θ’ αποκαλύπτουμε τη μέρα
Από καταβολής δρόσου, Καστανιώτης 1991, 1999
Μέσα της μόνο
Τα εξαρθρωμένα λόγια μου έβρισκαν ξανά
Τη μουσική
Και το ασύμφορο νόημά τους
Από καταβολή δρόσου, 1991, 1999 Εκδόσεις Καστανιώτη.
Αξημέρωτα κυνήγι του λαγού. Απόγευμα κυνήγι της πέρδικας, του τρυγονιού, του ορτυκιού. Πρωί-πρωί της πάπιας και της μπεκάτσας. Απομεσήμερο του συκοφάγου, του τσαλαπετεινού, της τσίχλας. Του αγριογούρουνου πρωί, στο καρτέρι. Μόνο των ανθρώπων το κυνήγι ολημερίς κι ολονυχτίς, χωρίς παύση, χωρίς έλεος, με κάθε όπλο και με κάθε μέσο, κάθε στιγμή και κάθε ώρα. Στον κόσμο των ωραρίων τους αυτό στερείται ωραρίου. Στο οργανωμένο σύμπαν των ανθρώπων το κυνήγι του ανθρώπου είναι δίχως κανόνες και νόμους, δίχως μετερίζι και μέτωπο. Στον εξημερωμένο και στον αξημέρωτο κόσμο το ίδιο και το αυτό. Το κυνήγι της αλεπούς και του λύκου και της αρκούδας ωχριούν εμπρός του. Το δικό του κυνήγι δεν έχει όρους και όρια. Λυμαίνεται κάθε χώρο και κάθε χρόνο. Κρέμονται σαν μαραμένα κοτσάνια τα κεφάλια τους. Και το αίμα στον λαιμό και στον κρόταφο καθώς σήπεται βγάζει την αποφορά του. Μυρωδιά του σάπιου δέρματος, μυρωδιά της καταχνιάς του αίματος παραδίδεται στον κόσμο τον οργανικό μέχρι τον μυελό του ανόργανου.
