Σάπια σταφύλια μισοπατημένα μεθούν το χώμα
Κι οι χτυπημένες απ' το ανεμόβροχο ελιές το λιπαίνουν
Ξυπνάει η μνήμη σε μυρωδιά σαπίλας ακαθόριστη
Οι συκοφάγοι έφυγαν
Και τα ορτύκια σώζουν κάτι απ' τον καιρό
Μέσα στην υγρασία δύο άπληστα ρουθούνια απ' τον αέρα
Έχουν ανακαλύψει του παιδιού που ήταν στον ντορό
Το ανοιγμένο ρόδι στο χώμα, μισοφαγωμένο από ποντίκια
Θα μπορούσε να σκορπίζει ρουμπίνια παντού
Αντ' αυτών σπαταλημένα τα χρόνια επιμένουν να γεμίζουν
Τη μνήμη κάπνα και αιθάλη και να λασπώνουν το νερό.
Πρόσωπο με τη Γη, Γαβριηλίδης 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου