Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2023
Eugenio Montale - Ποιος ξέρει αν κάποια μέρα θα πετάξουμε τις μάσκες
Πέμπτη 16 Μαρτίου 2023
Eugenio Montale - Διαβάζοντας Καβάφη
Ενώ ο Νέρων κοιμάται ήσυχος και ακμαίος
μέσα στο εξαίσιο σφρίγος της ομορφιάς του
οι μικροί του Λάρητες που έχουν ακούσει
Έτσι μίλησε ο Ποιητής.
Εγώ μονάρχης του τίποτα, ούτε του ίδιου μου
πέρα από την καθημερινή.
Ούτε έχω να διατάξω κάποιον δούλο
να μου κόψει τις φλέβες. Τίποτε δεν με ταράζει. Ακούω
το τρέξιμο ενός ποντικού. Παγίδες
δεν είχα στην κατοχή μου ποτέ.
Μετάφραση: Νάσος Βαγενάς
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2022
Eugenio Montale - Να περνάς το μεσημέρι ωχρός
Να περνάς το μεσημέρι ωχρός κι απορροφημένος,
πλάι σε κήπου ολόφλογο τοίχο ακουμπισμένος.
Ν'αγροικάς,μες από αγκάθια και τσουκνίδια,
κοτσυφιών σφυρίγματα,σουρσίματα από φίδια.
Μες σε ανοίγματα της γης ή στο βίκο απάνου,
να θωρείς των κόκκινων μερμηγκιών ακόμα
τις σειρές,που τώρα σπουν,τώρα ξαναφτιάνου-
ντ'ένα γύρο από μικρές θημωνιές στο χώμα.
Του πελάγου να κοιτάς,μέσα από τα φύλλα,
τη λεπιδοτρέμουλη μακρινήν ασπρίλα,
ενώ γύρω υψώνονται των τζιτζικιών τριξίματα
από των γυμνών κλαριών τα φαλακροσχήματα.
Και,πηγαίνοντας στον ήλιο,που θαμπώνει,
μ'έκπληξη πικρή να νιώθεις 'γάλια-αγάλια,
πως κι ολάκερη η ζωή μας κ'η λαχτάρα της
δεν είν'όπως πας κι αυτή,παρά ένας τοίχος
που' χω κοφτερά γυαλιά στη ράχη από μπουκάλια.
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Εκδόσεις Διόσκουροι
Αναδημοσίευση από: https://ennepe-moussa.gr/%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CF%89%CF%87%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B5?fbclid=IwAR09SW-VS9LHyU_61WlvB9KGgFgdPQ1oHwSi0ZW6ypOXWgnxPlboYhfMQ-8
Δευτέρα 20 Ιουνίου 2022
Eugenio Montale-Συχνά τη δυστυχία της ζωής συνάντησα
Συχνά τη δυστυχία της ζωής συνάντησα:
ένα ρυάκι στραγγαλισμένο που κόχλαζε,
ένα φύλλο στεγνό που ζάρωνε,
ένα άλογο σωριασμένο.
Καλό δε γνώρισα, εκτός από το θαύμα
που αποκαλύπτει τη θεία Αδιαφορία:
το άγαλμα μες στη νύστα
του μεσημεριού, και το σύννεφο, και το γεράκι να πετά ψηλά.
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2021
Eugenio Montale- Ίσως ένα πρωϊνό καθώς θα περπατώ
Ίσως ένα πρωϊνό έτσι καθώς θα περπατώ, μεσ' τον αέρα
από γυαλί, ξηρό
γυρνώντας πίσω μου αντικρύσω το θάμμα που θα γίνεται:
Το τίποτα στις πλάτες μου, πίσω από μένα το κενό,
με τρόμο μεθυσμένου.
Έπειτα σαν σε οθόνη επάνω, ξαφνικά, σπίτια και λόφοι
και πουλιά να ενορχηστρώνονται για τη συνηθισμένη
απάτη.
Όμως θα είναι πια πολύ αργά: κι εγώ στον κόσμο μέσα
σιωπηλός, που δεν γυρίζει
με το δικό μου μυστικό θα προχωρώ.
Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021
Eugenio Montale-Χωρίς αιφνίδιες μεταβολές
Οι εποχές είναι σχεδόν εξαφανισμένες.
Ήταν όλα μια απάτη των Πνευμάτων του Αιθέρα.
Δεν μπορεί να είναι ζωντανοί
σε στιγμές, σε σκιρτήματα, σε φυγή και απόδραση
μακρές και βραχύες
Ή ζωντανοί ή νεκροί,
η αιώρα δεν μπορούσε να διαρκέσει
πέρα από την αιώνια φευγαλέα παιδική ηλικία.
Τώρα ξεκινά ο κύκλος της στασιμότητας.
Οι εποχές αποχαιρέτισαν χωρίς υποκλίσεις ή γιορτές, κουρασμένες από τις εναλλαγές.
Δεν θα είμαστε πιο λυπημένοι ή ευτυχισμένοι,
πουλιά της αυγής ή της νύχτας.
Δε θα ξέρουμε ούτε πια είναι η γνώση και πια η άγνοια,
ζωή ή σχεδόν ή τίποτα ακριβώς.
Είναι νωρίς είπε, τα υπόλοιπα θα τα δούμε όταν θα γίνουν
μετάφραση Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος
Πέμπτη 14 Μαΐου 2020
EUGENIO MONTALE - ΑΡΧΑΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΕΧΩ ΜΕΘΥΣΕΙ
Αρχαία θάλασσα, με τη φωνή έχω μεθύσει
που βγαίνει από τα στόματά σου όταν ανοίγονται
σαν πράσινες καμπάνες και ξαναρίχνονται
πίσω και σπάνε.
Των μακρινών καλοκαιριών μου το σπίτι
πλάι σου ήτανε, το ξέρεις,
εκεί στη χώρα που ψήνει ο ήλιος
και σύννεφο είναι
τα κουνούπια στον αέρα.
Όπως τότε έτσι και σήμερα πετρώνω με την παρουσία σου,
θάλασσα, μα δεν αξίζω πια, πιστεύω,
της ανάσας σου την επίσημη
προειδοποίηση. Εσύ μού πες πρώτη πως
της καρδιάς μου η πρόστυχη μαγιά
δεν ήταν παρά μόνο μια ροπή
της δικής σου· πως μου ήταν κατά βάθος
ο ριψοκίνδυνος νόμος σου: τεράστιος να είμαι και διάφορος,
και σταθερός συνάμα:
και να κενώνομαι από κάθε ρύπο
όπως εσύ που χτυπάς στ’ ακρογιάλια
ανάμεσα σε φελλούς φύκια αστερίες
τ’ άχρηστα της αβύσσου σου ερείπια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020
Eugenio Montale-Μεσόγειος
Θάλασσα παλιά, με μέθυσε η φωνή
που από τα στόματά σου βγαίνει, σαν ανοίγουν
πράσινες καμπάνες, κι ύστερα ξανά
πισωδρομούν και σβήνουν.
Το σπίτι των αλλοτινών καλοκαιριών μου
κοντά σου ήταν, το ξέρεις,
εκεί στη χώρα όπου ο ήλιος ψήνει
και τα κουνούπια συννεφιάζουν τον αέρα.
Σαν και τότε σήμερα πέτρα γίνομαι μπροστά σου,
θάλασσα, μα πια δεν λογαριάζομαι άξιος
για το προμήνυμα το επίσημο
που κλει η αναπνοή σου: Συ πρώτη μου ’χες πει
πως η μικρούλα η ζύμωση
μέσ’ στην καρδιά μου ήταν μια στιγμή
της δικής σου· πως ήταν ριψοκίνδυνος
για μένα κατά βάθος ο δικός σου νόμος:
να είμαι πλατύς και πολυπρόσωπος
κι ωστόσο σταθερός
κι έτσι από καθετί ακάθαρτο ν’ αδειάζω
όπως συνήθειο το ’χεις συ που ρίχνεις στις ακτές
ανάμεσα σε φελλούς, σε φύκια και σταυρούς
τ’ άχρηστα απορρίμματα του αβυσσαλέου βυθού σου.
*
Να μπορούσα τουλάχιστο να κλείσω
σ’ αυτό μου το ρυθμό που αγκομαχά
κάτι απ’ το παραμιλητό σου·
να μου δινόταν να ταιριάσω
στις δικές σου φωνές την τραυλή μιλιά μου, –
εγώ που ονειρευόμουν να σου κλέψω
τα λόγια τ’ αρμυρά
όπου φύση και τέχνη γίνονται ένα,
για να διαλαλήσω πιο καλά τη μελαγχολία μου
γερασμένου παιδιού που δεν έπρεπε να συλλογάται.
Κι ωστόσο δεν έχω άλλα απ’ τα φθαρμένα γράμματα
των λεξικών, και τη σκοτεινή
φωνή που για έρωτα μιλεί, σβήνει,
γίνεται αξιοθρήνητη φιλολογία.
Δεν έχω άλλα από τα λόγια αυτά
που σαν δημόσιες γυναίκες
προσφέρονται σ’ όποιον τις θέλει·
δεν έχω άλλες απ’ τις κουρασμένες τούτες φράσεις
που κι αύριο μπορεί να μου τις κλέψουν
ρέμπελοι φοιτητές γι’ αληθινούς στίχους.
Κι η βοή σου αυξαίνει, κι απλώνεται
γαλάζιος ο νέος ίσκιος.
Μ’ αφήνουν οι σκέψεις μου για δοκιμή.
Αισθήσεις δεν έχω, ούτε νου. Δεν έχω όρια.
Εουτζένιο Μοντάλε (12 Οκτωβρίου 1896 – 12 Σεπτεμβρίου 1981)
μτφρ. Δημήτρης Νικολαρεΐζης
(1908-1981)
http://ebooks.edu.gr/
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019
Eugenio Montale-Η γλώσσα του θεού
Ἂν ὁ Θεὸς εἶναι γλώσσα, ὁ Ἕνας ποὺ τόσες ἄλλες ἔφτιαξε
γιὰ νὰ τὶς μπερδέψει ὕστερα,
πῶς θὰ τοῦ ἀποταθοῦμε καὶ πῶς
θὰ πιστέψουμε ὅτι ὁμίλησε καὶ ὅτι ἐσαεὶ θὰ ὁμιλεῖ
ἀναποκρυπτογράφητα, μολονότι τοῦτο
ἀπὸ τὸ τίποτα καλύτερο εἶναι. Σίγουρα
κάτι καλύτερο ἀπ᾽ τὸ τίποτα εἴμαστε κι ἐμεῖς
ποὺ ἔχουμε ξεμείνει νὰ τραυλίζουμε. Κι ἀλίμονο
ἂν μιὰ μέρα οἱ φωνὲς λυθοῦν ἢ ἀκυρωθοῦνε. Ἡ γλώσσα,
εἴτε εἶναι εἴτε δὲν εἶναι τίποτα,
εἶναι πανούργα, εἶναι πολύτροπη.
EUGENIO MONTALE, Μετ: Γιῶργος Κεντρωτής.