Μες στο κορμί μου ο ρυθμός. Καίει η ψυχή το θάμα
της κόκκινης ταχύτητας ο μυστικός παλμός
δαιμονικός και άγιος, ήχος βροχής ή κλάμα
καθώς στα στήθη σκίζεται και φέγγει ο διχασμός
που ξάφνιασε και τέντωσε τη γλώσσα και τα φρένα
και σκάβω μες στο μέτωπο, στο στέρνο το σφυγμό
της γύμνιας μου, της πείνας μου, της στέγνιας – «όχι εμένα,
δεν μ' έσπρωξε η ανάσα του. Κι αντέχω τον γκρεμό».
Νά η μηχανή! Το έμβρυο μέσα απ’ τη σπίθα Εκείνου
του χτίστη του πυκνού καιρού, θεμελιωτή ώς τα πέρατα.
Νά η γέννα μαύρης Άνοιξης και ξεσκισμένου κρίνου
που ύπνους ταράζει μιας ζωής μες σε κλεισμένα φέρετρα.
Το κύτταρο που ανοίγεται βαθύ ώς τον πυρήνα
που με ακοίμητους ρυθμούς το μάτι του παίζει αιώνια
κρυφές οι ελπίδες τρέμουνε στην ιερή του ίνα
μ’ άχρωμα γέλια σέρνουνται τρελά τα ουδετερόνια.
Κι είναι οι μεγάλοι ρυθμιστές του θεϊκού φορτίου
που άγνωστο λάμνει σ' άγνωστη τυφλή κι ουράνια τάξη.
Κι ο νους, τις πύλες κρούοντας του αρχαίου ιερατείου
ορμά με πύρινα κλειδιά τα αινίγματα ν’ αλλάξει.
Και νά κι ο χρόνος, ταραχή σ' άγρια φωτιά που απάρθενα
όρια γύρω σφίγγανε τη φύση και τη μάχη
και τ' όραμα και τη στιγμή, κι από τους ίσκιους μάθαινα
«εγώ, δεν είμαι εγώ Θεός, Θεός υπάρχει».
ΚΟΡΑΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ (1935 - 1976).
Σε άλλο φως, Ίκαρος, 1967
