Κοραλία Θεοτοκά - Δύο ποιήματα

 ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

Καθώς αμίλητη αντιστέκεσαι
με το Θεό στα χείλη,
με τις αισθήσεις τεντωμένες,
καθώς αμείλικτη αντιστέκεσαι
κι άσβηστη και ανέλπιδη
μπρος στη μελλοντική πολιορκία,
χρέος σου
πριν σε κυλήσει αδιάφορα η νύχτα
στην τύχη, στη σιωπή,
χρέος σου
να τραγουδήσεις δυνατά
έναν ωραίο ύμνο.

Πηγή: Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία Παπύρου, Δύο Αιώνες Νεοελληνικής Ποίησης

ΟΡΙΟ

Ίσκιε, πικρό μου όριο,
σπατάλησα τη δύναμή μου πλησιάζοντας
πώς να περάσω από τα μάγια, πώς.
Πέρα από σένα το είδωλό μου μες στο φως
κι εγώ την ύπαρξή μου σέρνω αλλάζοντας.

Ορμάς κρυφά και δένεσαι μαζί μου,
με κυνηγάς, ασάλευτα με φράζεις,
με κυριεύεις καθώς μάχομαι για ν’ αποδράσω·
πιστή φρουρά που καταδιώκεις τη φυγή μου
και τ’ όραμά μου αναίσθητα ταράζεις.

Ίσκιε, πικρό μου όριο, κι αν δε σε φτάσω
θα κοιμηθώ απλά στη γη και συ σιμά θα μείνεις
ώσπου να γίνω μόριο τέφρας, πνοή μιας σκέψης.
Τότε, σκιά μου, μόριο και συ στο φως θα τρέμεις,
τότε θα θες στο σώμα πια να επιστρέψεις.

Νεα εστια, τ. 75, Σελίδα 274