Eικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα,
κ' είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα.
Oνείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα,
σαν περιστέρι στη σπηλιά μ' ετάραξαν για σένα.
Kίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε·
τ' αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται να κλαίνε.
Nα σε χαρή κ' η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια,
οπού 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια (!)
Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια·
στα χείλη σου τα ρόδινα πού τά 'βρες τα φαρμάκια;
Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ' έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει.
Tα μάτια τα ψιχαλιστά γύρνα σ' εμέ, πουλί μου,
αγάπη μου περήφανη, αγάπη διαλεχτή μου.
Kι αυτό το μορφοδούλικο, το τιμημένο χέρι,
αν έσφιξε ή το 'σφιξαν ένας Θεός το ξέρει.
Tη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστής, αρνί μου,
αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.
Συμπεριλαμβάνεται στο διήγημα: «Θέρος - Έρος»
Ορφέας Περίδης - Εικόν' αχειροποίητη
Σωκράτης Μάλαμας - Στα Μάτια Τα Ψιχαλιστά
