Κίμων Ρηγόπουλος - Το βασίλειό μου για ένα νόημα

Είπα να σας μιλήσω σε χρόνο μέλλοντα
θα διαπράξω νοσταλγία που δεν είναι ο προθάλαμος θανάτου
αλλά το κόκκινο της ζωής που αφηνιάζει
Θα πιάσουμε τον κομμουνισμό απ’ την αρχή
κανείς δεν θα είναι ο κανένας όταν γίνουμε ένα
Δεν ξέρω αν θα έχουμε, αλλά θα είμαστε
με μονάδα μέτρησης τον έρωτα
χρόνος χαμένος δεν υπάρχει
Ας μείνει μετέωρο το στερέωμα και το αίνιγμά του
θα το μεταφράσουμε εμείς σε αίνιγμα της ποίησης
Θα σκάψουμε στα έγκατα του ουρανού και όπου γης
θα σκάψουμε μέσα μας βαθιά να βρούμε τα ίχνη του ανθρώπου
να βρούμε εκείνον τον θεό που δεν δωροδοκείται
Θα πολιορκήσουμε το μάταιο μέχρι να παραδοθεί
μέχρι το τιποτένιο να βρει το νόημά του
Γέρνουν οι εποχές από το βάρος μιας αόριστης λύπης
τι να την κάνεις την άνοιξη που δεν μυρίζει άνοιξη;
Αυτό είναι το πρόγραμμα της ψυχής μου
η αθωότητα στον θρόνο της
αυτό που τώρα φαντάζει γραφικό θα είναι το γραφτό μας

Κίμων Ρηγόπουλος

Πηγή:https://prin.gr/2021/03/%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%ba%ce%af%ce%bc%cf%89%ce%bd-%cf%81%ce%b7%ce%b3%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%85/?fbclid=IwY2xjawMOZ-BleHRuA2FlbQIxMQABHnWyrQ6NKPbJtSIUEv-K2tQLvmwi9Q902nr3lT4cexBmnQJbCikEXz9ik5--_aem_KTvJsPb7x5M07jC2m21xrg

Κίμων Ρηγόπουλος - Η ανθοφορία της φθοράς

Τώρα ας κοιτάξει ο καθένας τα δικά του γεράματα
πόσες λιακάδες του έμειναν, πόσες έχει ξοδέψει
το δύσκολο σταυρόλεξο θέλει ασκημένους λύτες
ο αφαιρέτης βάλθηκε να μηδενίσει τον αφαιρετέο
και όλα δείχνουν ότι η επιμονή του θα δικαιωθεί
Δουλειά κι αυτή!
να υπάρχεις λιγότερο όσο περισσότερο ζεις
Πρόσωπα άλλοτε φυσικά, τα έκανε ο φόβος κέρινα
πρόσωπα κρυμμένα πίσω από πληθυντικούς που έχουν σκορπίσει
Ξεμείναμε από αγωνίες άλλες πλην του σαρκίου μας
μια εξ απήνης συγκίνηση δεν βρίσκεται να μας πάρει και να μας σηκώσει
Το έσχατο τεκμήριο ζωής είναι όπως λένε η φθορά
και είναι καλό αυτό;
Ναι, κάποιες φορές και η φθορά ανθίζει
όταν εγείρει απορίες παιδικές κι αρνείται να διδάξει.

Πηγή: Ό,τι μπόρεσα να πάθω, Αθήνα, Εκδόσεις ΚΨΜ 2024.

Κίμων Ρηγόπουλος - Δεν θα πάψει να κτυπάει η καρδιά

 Θα σας μιλήσω για εκείνον τον γενναίο αφηγητή
ποτέ δεν τον μέθυσαν οι λέξεις που έβγαιναν απ' το στόμα του
ποτέ τα παραμύθια του δεν είχαν καλό τέλος
Έδινε φωνή στα πράγματα όταν κινδύνευαν να τη χάσουν 
και αμυνόταν σθεναρά στους κατά μέτωπο επαίνους
σε αυτόν οι κόλακες είχαν βρει το δάσκαλό τους
Δεν προσπερνούσε τα παράπονα των γέρων
τα ξεφλούδιζε απ' την γκρίνια τους κι έμενε η σοφία
Μάθαινε στα παιδιά πρώτα να σκοντάφτουν στον έρωτα
κι ύστερα να τον συλλαβίζουν
Κανείς δεν πάτησε στην ενδοχώρα του
τους επέτρεπε μόνο να πλατσουρίζουν στα παράλια
να τον αντιγράφουν αδέξια και να τον ερμηνεύουν χωρίς πίστη
Όταν βρήκε εκείνο το επαίσχυντο διάταγμα
να πάψει να κτυπάει η καρδιά
με την καρδιά ταμπούρλο αυτός το έσκισε στην αγορά
κόσμο πολύ ξεδίψασε με την καθάρια λύπη του
Κατάφερε και άλλα πολλά μα στέκομαι στο πιο τρανό:
να  συγκινήσει δούλο χωρίς την έγκριση του αφεντικού του

Πηγή: Ό,τι μπόρεσα να πάθω, Αθήνα, Εκδόσεις ΚΨΜ 2024.

Κίμων Ρηγόπουλος - Η ποίηση μπορεί να περιμένει*

Κι ενώ έγραφα ή νόμιζα ότι έγραφα ένα ποίημα

εισπνέοντας ρύπους αόριστους για να τους διυλίσω σε οριστική ομορφιά

ψάχνοντας το αναγκαίο για την περίσταση ρίγος

αυτό που διασώζει τα πράγματα πριν συνθλιβούν από άλλα πράγματα

Κι ενώ βουτούσα χωρίς εξοπλισμό σε έναν βυθό με λέξεις αδοκίμαστες

για να αποκτήσει νόημα η ανάδυση

να μη γυρίσω στην στεριά πάλι με χέρια αδειανά

έτοιμος πάντα να προστατεύσω το εύλογο απ’ την απλούστευσή του

Εκβάλλω άρα υπάρχω, σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή

πώς να εκβάλω την αγωνία μου στο μεγάλο ποτάμι της αδιαφορίας σας

πώς να κατορθώσω μια φιλία που δεν επιζητεί την επιείκεια

Κι ενώ ρωτούσα αναπάντητα

αφού είμαστε όλοι προδομένοι, ποιος είναι αυτός που μας πρόδωσε;

έσκασε σαν κρατήρας η είδηση και μου έκαψε το μυαλό

ένα ασημένιο μενταγιόν έτρεχε να σωθεί

κι ένας λαιμός με τατουάζ κύλαγε στον γκρεμό

όλα τα έλιωνε το τραίνο καθώς έλιωνε

Έβγαλε η ποίηση τον σκασμό και πήρε τα βουνά

για να μείνει η οργή ακατέργαστη

τραχύ τραγούδι άτεχνο ο θυμός

*Τέμπη, 28/02/2023

Πηγή: Ό,τι μπόρεσα να πάθω, Αθήνα, Εκδόσεις ΚΨΜ 2024.

Κίμων Ρηγόπουλος -Το μόνο που ξέρω

Θλίψη μου εσύ
προστάτιδα των μεστών ημερών
της μνήμης φίλτρο μαγικό και γνώση μου στερνή
σ' εκείνες τις αραιές επισκέψεις στον εαυτό μου σε συναντώ
Μπαίνεις απρόσκλητη στο δοκιμαστήριο των στίχων μου και
με βρίσκεις γυμνό
γυμνό από έπαρση και ρούχα κυριακάτικα
εσύ αποφασίζεις κάθε φορά ποια λύπη θα φορέσω
Είσαι η πρώτη ύλη των ιδεών, θλίψη
στραβώνεις με το φως σου το μάταιο
κι αυτό ξεστρατίζει στην ομορφιά
Μια χειρονομία εις πείσμα του φόβου μας είναι η γραφή
κι αυτό εσύ μου το δίδαξες
να είναι το χέρι σταθερό όταν θα τρέμει η καρδιά
Τελικά μόνο ο θάνατος είναι προς θάνατον;
μου απαγόρευσες αυστηρά να απαντήσω με ένα ναι ή ένα όχι
όπως και σε όλες τις άλλες ερωτήσεις που εκβιάζουν την προπέτεια
το μόνο που ξέρω, μου έγνεψες, είναι ότι θα πεις το νερό νεράκι
μέχρι να γίνει η ποίηση δημόσιο αγαθό

Πηγή: Ό,τι μπόρεσα να πάθω, Αθήνα, Εκδόσεις ΚΨΜ 2024.

Κίμων Ρηγόπουλος - [άτιτλο]

 Άφησε τον Θεό να κάνει την δουλειά του
τη δική σου εσύ
Αυτός ποτέ δεν απελπίζεται 
όταν εσύ παράγεις υψηλή απελπισία
Ένας καταμερισμός εργασίας είναι κι αυτός, δεν είναι δράμα

Κίμων Ρηγόπουλος - Η ιστορία γυμνή δεν αντέχεται

 Οι παππούδες με τα αρειμάνια μουστάκια μιλούσαν απλά
δεν προσπαθούσαν να πείσουν
ούτε και να συγκινήσουν ήθελαν
έτσι, για να περάσει η ώρα
ώσπου να νυστάξουμε κι εμείς
να περάσουν κι αυτοί στον ήσυχο θάνατο
Δεν ξοδεύονταν σε άχρηστες ιδέες και νοσταλγίες νωθρές
τους έφτανε η σκοτούρα τους για τη σοδειά
τίποτα δεν συμβόλιζαν τα πράγματα αφού ήτανε πράγματα
μετά το θέρος έχουμε φθινόπωρο κι αυτό δεν αλλάζει
Εμείς κρεμόμασταν στις σιωπές τους
τις μεταφράζαμε σε έρωτες και σεισμούς
ενώ αυτοί τις είχανε ανάγκη για να βάλουν ένα ξύλο στη φωτιά ή
να γεμίσουνε την πίπα τους καπνό
Μια παρεξήγηση που εντελώς δεν λύθηκε ποτέ
γιατί και η ιστορία γυμνή δεν αντέχεται

Στο πλήρωμα του τρόμου

Κίμων Ρηγόπουλος - Ό,τι μπόρεσα να πάθω

Επιγραφή 1

Στο χείλος της αβύσσου ο κόσμος όλος

τι σαρκώδη χείλη, θεέ μου

να συγκρατούν τόσους αιώνες βάρος ασήκωτο!

*

Ημέρες χωρίς ρίγος

Κατέρρευσε του Μανιχαίου η σιδηρά μεσοτοιχία

κόλαση και παράδεισος έγιναν ένα

ημέρες χωρίς το ρίγος της εσπέρας

την υπόσχεση του πρωινού

τι να σημαίνει η Δευτέρα αν δεν σημαίνουν οι Κυριακές;

όταν ο λόγος διασύρεται τι να σου κάνει ο υπαινιγμός;

Χρειαζόμαστε την υπερβολή

τον όλεθρο του έρωτα

την αγωνία ευρύχωρη προ πάντων

κάθε μορφή του στεναγμού που δεν θα γίνει κλάμα

Μια πίστη τοις μετρητοίς χρειαζόμαστε και όχι επί πιστώσει

πίστη που αγριεύει για να εκβάλει στην τρυφερότητα

Όχι άλλες ιστορίες απ' το στρατό

ας σωπάσουμε αν δεν έχουμε κάτι να πούμε

αν μας καταδικάζουν στον τρόμο η θέα του μέλλοντος και

του γείτονα τα παράθυρα τα κλειστά

Για να φροντίζουμε τα νώτα μας

ξεχάσαμε το πρόσωπό μας

αυτός ο ξένος μέσα μας τι θέλει τέτοια ώρα;

*

Ό,τι μπόρεσα να πάθω

Το μετόχι μιας μονής που δεν υπάρχει

μια εκκλησιά χωρίς μητρόπολη είναι το ποίημα

ξεκλείδωσέ το με το κλειδί της λύπης

κι άναψε ένα κερί στην αγρύπνια μου

Είμαι για σένα ο ευρύτερα άγνωστος

αυτός που εκβιάζει με λόγια έναν καλό σου λόγο

Όλα τα θέλω μου τα κάνει θα ήθελα η επίγνωση

παροιμιώδης η αστοχία υλικών

Αφού με πληροφορήσεις για το νόημα της ζωής σου

είμαι πρόθυμος να δεχτώ και το νόημα του θανάτου μου

Σου μιλώ στον ενικό και σε πρώτο πρόσωπο

είναι αργά για προσχήματα

έγινε πόνος η γραφή και η γραφή γραφτό μου

Μια μορφή μόνο ζητώ

αυτήν που αναγκάζει τις λέξεις να πουν την αλήθεια τους

Σε ό,τι μπόρεσα να πάθω

αρκούμαι σε αυτό

τα υπόλοιπα ωραιολογίες και αέρας κοπανιστός

Ανάμεσα στο βέλασμα και το ουρλιαχτό

εκτείνονται τα ίχνη του ανθρώπου, ίχνη της σιωπής

*

Να λυθεί επιτέλους η παρεξήγηση

Πρόκειται για μεγάλη παρεξήγηση που κάποτε πρέπει να λυθεί

καταδικασμένος στη δημόσια φλυαρία

ζήτησα έλεος

και μου δόθηκε σαν χάρη μια κατ' οίκον σιωπή

Εδώ μέσα σε εγκαταλείπει η πίστη σου

όπως σε εγκαταλείπουν οι αισθήσεις σου

το σπίτι παριστάνει τη θάλασσα κι εγώ τον ναυαγό

άλλοτε παριστάνω το απότιστο χωράφι που εκβιάζει τον καρπό

ρόλοι σε θέατρο ερείπιο και χαλασμένο σκηνικό

πρόβες και πάλι πρόβες χωρίς τη φιλοδοξία της πρεμιέρας

Να προλάβω τουλάχιστον, να προλάβω

να φυγαδεύσω κάποιες ιδέες που ο ήλιος δεν τις έχει δει

να τις στείλω μακριά στα εύκρατα κλίματα

φορτωτική με έξοδά μου, προσοχή εύθραυστον

αποστολή του πανικού σε άγνωστο παραλήπτη

Ύστερα θα πιάσω φιλίες με τον έξω κόσμο

θα με θυμούνται άραγε;

τι κάνετε, πώς είστε, τέλειωσαν το σχολείο τα παιδιά;

τα έργα προχωρούν, ιδρύθηκε ο άνθρωπος;

πότε θα το γιορτάσουμε να βάλω τα καλά μου και να βγω;

*

Τα μαστορέματα

Ας αρχίσουμε λοιπόν από την έρημη γειτονιά

για να φτάσουμε κάποτε και στην έρημη χώρα

από την καθ' ημάς αλήθεια στον ξένο πόνο

Πες μου Γεράσιμε

μπορεί να γίνει αναδάσωση με τις ψυχές καμένες;

Πλαστικοί χειρουργοί μας ανέλαβαν

σβησμένες ρυτίδες, σβησμένες χαρακιές σε πρόσωπα σβησμένα

τσίγκινα δικαιώματα

και δέρμα του τοίχου ατάραχο

ούτε ένα ρίγος δεν σου χαρίζεται

έτσι να μοιραστείς αυτήν τη νύχτα που έχει τον ατελείωτο

Παρείσακτοι ή ακατάδεχτοι, Γεράσιμε

ή μήπως είναι το ίδιο;

οι ένοπλες δυνάμεις μας γιατί πάντα γυρίζουν άοπλες;

Μια φορά τον μήνα θα πληρώνουμε τον λογαριασμό του τηλεφώνου

μια φορά τον μήνα θα έχουμε να σκεφτόμαστε ότι έχουμε

να πληρώσουμε

τον λογαριασμό του τηλεφώνου

έτσι ασκείται η μνήμη, Γεράσιμε Λυκιαρδόπουλε;

για να χτυπάει μια φορά τον μήνα το τηλέφωνο;

Παλέψαμε να μην έχουμε για να είμαστε

αλλά βρεθήκαμε πολύ άκρη για να βρούμε την άκρη

Γράφουμε ποιήματα και τα διαβάζουμε στο χαλασμένο ηχείο

του φωταγωγού

μαστορεύουμε το απούλητο κληρονομικό, αγαπημένε Γεράσιμε

Κίμων Ρηγόπουλος

Ό,τι μπόρεσα να πάθω

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΚΨΜ

2024

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη

Κίμων Ρηγόπουλος - Να ήξερες πόσο μοιάζουμε

Είμαστε οι μέρες που δεν θα έρθουν

οι σκαπανείς στην περιοχή του λάθους

η ξεδιάντροπη υπομονή που αντέχει τις προσβολές

ο Σίσυφος ο κουτσός είμαστε

Είμαστε τα πράγματα που έχουν συμβεί χωρίς να μας ρωτήσουν 

η ομίχλη που ταξιδεύει τον φόβο στην ειρωνεία 

Μετράμε τους κάλυκες από σφαίρες αδέσποτες

κι εμείς παριστάνουμε τους κυνηγούς 

ποιον κοροϊδεύουμε;

Είμαστε η μνήμη που η ζωή χρηματίζει για να της βουλώσει το στόμα 

η δίκη που συνεχώς αναβάλλεται, η ερημιά και η ερημοδικία 

Είμαστε η κακιά στιγμή αιωνίως

οι συγγενείς και οι φίλοι στο μνημόσυνο του ξεχασμένου

και γι' αυτό συγχωρεμένου

Τα κόλλυβα έχουν νοτίσει από υποκρισία

το πένθος προβάλλεται σε δεύτερη προβολή και

μπορούμε επιτέλους να γελάσουμε χωρίς παρεξήγηση

Οι άλλα λόγια να πορευόμαστε είμαστε

εκείνος ο θάνατος ο παλιός με το τριμμένο κοστούμι το κυριακάτικο

Άλλο ήθελα να γράψω, εκδόσεις ΚΨΜ, 2021

Κίμων Ρηγόπουλος - Το παιδί έγινε άντρας

Η πόκα είναι δίκαιο παιχνίδι 

το άτακτο παιδί μπλοφάρει

υποδύεται τον βασιλιά

βαρέθηκε να το αγαπούν για την αδυναμία του και

αποφάσισε να τον φοβούνται 

Φυλλάρει αργά, τραβάει μια ρουφηξιά

Αν θέλετε να αποκαλύψετε τη γύμνια μου, πληρώστε επιτέλους 

σε αυτή την υπόγεια λέσχη που ο τολμών συνήθως χάνει 

η απορία θα σας στοιχίσει κάποια καταραμένα δευτερόλεπτα 

αλλιώς θα μείνετε με την απορία

Γιατί τρέμει το χέρι σας; 

Είπα τα ρέστα μου και σας προκαλώ

όλα τα σκήπτρα μου εμένα η τσιγγουνιά σας

Εκ γενετής το ήξερα ότι ο παίζων χάνει και τι μ' αυτό;

Τώρα προσκυνήστε στο θάρρος μου 

ο άσος της απελπισίας είναι το τελευταίο μου χαρτί

Η υποψία του βασιλικού μου φλος σας παγώνει

κι εγώ παίρνω την ατυχία στα χέρια μου

Παριστάνω άρα υπάρχω

κοπιάστε στον κίνδυνο νοικοκυραίοι μου

η αλητεία είναι η μισή μου αρχοντιά

η άλλη μισή είναι η πίστη μου ότι

απόψε θα βγείτε από δω ταπεινωμένοι

κι ας έχω μόνο δυο οχτάρια

Άλλο ήθελα να γράψω, εκδόσεις ΚΨΜ, 2021

Κίμων Ρηγόπουλος - Δεν...δεν προλαβαίνουμε

Δεν είναι η γη που τρέμει κάτω από τα πόδια μας
είναι ο ουρανός που γκρεμίζεται
κι εμείς δεν προλαβαίνουμε να σωθούμε
έτσι σκυφτοί που βαδίζαμε στη μοίρα μας
μετρώντας τις μικρές μας απώλειες,
ένα δόντι που έσπασε,
μια γυναίκα που χάθηκε,
ένα πουλόβερ ολόμαλλο που το έφαγε ο σκώρος πριν προλάβουμε να το χαρούμε
Στριμωγμένοι σ' αυτό το τραίνο της σιωπής
σε ράγες στέρεες από το φόβο μας
κραδαίνοντας το εισιτήριο στον έλεγχο του κάθε ελεγκτή
πειστήριο της άνευ όρων υποταγής
ταξιδεύοντας τη μνησικακία μας χωρίς προορισμό
Δεν προλαβαίνουμε να σωθούμε
μόνο να τραγουδήσουμε φάλτσα τον όλεθρο μπορούμε 
κουτάβια ανήμπορα που δεν τα έπνιξε η σκύλα 
γιατί ήξερε ότι η αναπηρία μας είναι η μισή των αρχόντων αρχοντιά 
Δούλοι αδυσώπητοι
στον άθλιο κανόνα τους μετρούσαμε το μπόι μας 
ό,τι εξέχει εξαιρείται και έξω απ' το παράθυρο 
έτσι εργάζεται η μηχανή σε διπλοβάρδια 
για πιο ψηλά, πιο δυνατά, πιο μακριά 
εντός του κόσμου του μικρού που δεν γίνεται μέγας 
έξω από κάθε μέτρο που η ψυχή ορίζει
έξω από κάθε όνειρο που ο δίκαιος ύπνος μπορεί να συλλαβίσει

Κίμων Ρηγόπουλος - Τρία ποιήματα

 Ποτέ δεν ξαναρματώσαμε

να μιλήσουμε ίσια στα μάτια

χωρίς του φόβου τις πανουργίες, τα γλέντια και τα λόγια τα μισά,

χωρίς τη μέθη την ασυνάρτητη,

τις μεταστάσεις του τίποτε στο τιποτένιο.

.............................................................................................................................................................

Τόσα ηλιοστάσια χαμένα, τόσα παπούτσια τρύπια

αυτό που θα συντελεστεί έχει ήδη παλιώσει

τσαγγάρική των ξυπόλυτων, ραπτική των γυμνών

σκεβρωμένοι στο μεροδούλι του εφικτού

τους έχει σχεδόν αγιάσει η επανάληψη

...........................................................................................................................................................

Μονάχα εμείς οι λίγοι σκοτωμένοι μοχθούμε ακόμα

διασαλεύουμε την αταξία τους πού και πού

αλλά πολύ φοβάμαι με τα ίδια υλικά

Κίμων Ρηγόπουλος

Κίμων Ρηγόπουλος - Χοροθέατρο Ροές προσφύγων

Απρόσιτες ζωές από ανθρώπου μάτι μοχθηρό

ασκημένο στων μικρών οριζόντων την τεμπελιά

Ο μέγας χορογράφος σχεδιάζει τον όλεθρο και την άκρα ταπείνωση

ενώ οι θεατές παρακολουθούν τις έγχρωμες κακουχίες μέχρι θανάτου

όχι του δικού τους θανάτου αλλά των χορευτών

που βρέθηκαν άκοντες στη σκηνή χρεωμένοι το θέαμα

Λουσμένο στων προβολέων το τόσο φως

το κοινό στραβώθηκε και πού να βγάλει συμπέρασμα

Ένας πόλεμος χωρίς πολεμικά ανακοινωθέντα

βουβές γκρεμίζονται οι ζωές όταν τα λόγια γίνονται φτώχεια

μοιάζει το λάδι στο καντήλι της πίστης να σώθηκε

κι έμεινε μαύρο το γυαλί και μια στεγνή κακία

Το θέαμα όμως προχωρεί κατά τη χορογραφία

και ο καπνός που καταπίνει τώρα τους χορευτές

δεν αιφνιδιάζει τους μυημένους στα εφέ ούτε και τους πτοεί

καπνός χωρίς φωτιά, ψιθυρίζουν στους διπλανούς τους

Στο διάλειμμα οι μύστες θα ξεφυλλίσουν το πρόγραμμα

τις μέσα σελίδες, τα επεισόδια των μαχών, τον αυτοτελή ηρωισμό

Λείπει βέβαια το εξώφυλλο, το όνομα του συγγραφέα και ο παραγωγός

μικρές παραλείψεις που ενισχύουν το μυστήριο και

κορυφώνουν υπέροχα τη διαδραστική αφασία

Μόνο ο δεύτερος εξώστης ίσως μπορεί

αυτός να χαλάσει το θέαμα

όχι με μιαν ευχή ή μια κατάρα

αλλά σαν ούριος άνεμος που παίρνει

φωτιά

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Νίκου Γεωργόπουλου

Κίμων Ρηγόπουλος - Τι σημασία μπορεί να έχει;

Ο άνθρωπος που ήθελε να πεθάνει από έρωτα ξαφνικό στα ογδονταπέντε του

ποτίζει τον κήπο του όταν δεν έχει ύπνο

στύβει το μυαλό του τώρα στα εκατό να θυμηθεί τι έφταιξε.

Όλα τα είχε καλά κανονισμένα

η χλεύη των γνωστών λίγο τον ένοιαζε

γεροντοέρωτας, ναι, αλλά έρωτας

θα τους έλεγε όταν ερχόταν η στιγμή.

Ποιο ήταν αυτό που ξέχασε, τι δεν ετοίμασε σωστά;

Ήθελε ένα...πώς να το πει; πώς να το πω;

ήθελε κάτι στέρεο και όχι της νιότης γδαρσίματα μικρά

ήθελε να το χτίσει με της ζωής του το υστέρημα και όχι με δανεικά.

Μια ιδέα μόνο τον βασάνιζε από μικρό

την ιδέα του για τον έρωτα πώς θα την κάνει έρωτα.

Γιατί δεν έγινε;

Τι ήταν αυτό που ξέχασε; ποιο δεν εσκέφτηκε σωστά;

Στο πλήρωμα του τρόμου, εκδόσεις ΚΨΜ

Κίμων Ρηγόπουλος - Ασφαλώς

Νοικοκυρεμένες ψυχές, κοιμούνται ήσυχες

σε ασφαλή συμπεράσματα έχουν ήδη καταλήξει

εσύ είσαι εσύ άρα εγώ είμαι εγώ

αλλά εγώ θα είμαι εγώ κι όταν εσύ δεν θα είσαι εσύ

Έξω λυσσομανάει ερωτηματικά

καίγεται το πελεκούδι, καίγεται ο αμίαντος από το χαλασμό

καταργούνται ζωές με αναγκαστικά διατάγματα

μένουν ατρύγητες οι εποχές, δεν έχει χέρια

χέρια κομμένα απ' τον καρπό την ώρα της καρποφορίας

Μια γκαστρωμένη θλίψη γυρνάει στους δρόμους και φοβερίζει τα παιδιά

και τους μεγάλους φοβερίζει

αλλά αυτοί δεν την έχουν ανάγκη για να φοβηθούν

αυτοί πια ξέρουν να φοβούνται

Νοικοκυρεμένες ζωές και τα σκυλιά δεμένα

οι μπόερς συμπεραίνουν ασφαλώς πίσω από πόρτες ασφαλείας

για τους απ' έξω μόνο μαστίγιο τώρα, άρα τέρμα τα καρότα

άρα και επομένως και συνεπώς και διά ταύτα

πάμε για ύπνο και όπως έστρωσε ο καθείς ας κοιμηθεί

Εσείς οι απ' έξω; Εσείς οι απ' έξω, λέω;

Στο πλήρωμα του τρόμου, εκδόσεις ΚΨΜ.

Κίμων Ρηγόπουλος - Ποιήματα

  Των προσχημάτων εγκώμιον

Χωρίς το πρόσχημα του λόγου λόγος πώς να υπάρξει;

πώς να διαβείς ξυπόλητος τον αγέλαστο κόσμο;

Αυτό το πρόσχημα λοιπόν υπηρετώ

μια παρτιζάνικη άμυνα στην καταγραφή επιχειρώ

με λέξεις έτοιμες να συντριβούν από το ιππικό των ασύντακτων συμβάντων

Μόνο έτσι το αναβράζον ανακτά την ηρεμία του

τα πράγματα κατακτούν την στιλπνότητά τους και

η ανδρική αμηχανία πλάθεται σώμα τρωτό και ευάλωτο

Το πρόσχημα είναι της ντροπής η εγρήγορση

η δεύτερη σκέψη της αθωότητας

με αυτό οι συνάψεις γίνονται σχέσεις

το γραφτό γίνεται βίωμα ιδρωμένο και τίμιο βιογραφικό

Το πρόσχημα είναι τα χείλη της πουτάνας που δεν τα δίνει σε φιλί

μέχρι να θριαμβεύσει το σαρκώδες εκτός συναλλαγής

θα χορέψει με πέπλα επτά για να αξιωθεί ο νυμφίος την αλήθεια γυμνή

..............................................................................................................................................................

Μονάχα εμείς οι λίγοι σκοτωμένοι μοχθούμε ακόμα διασαλεύουμε την αταξία τους πού και πού αλλά πολύ φοβάμαι με τα ίδια υλικά

......................................................................................................................................................................

[Μόσχα 22/3/2024]

Νοικοκυρεμένες ψυχές, κοιμούνται ήσυχες

σε ασφαλή συμπεράσματα έχουν ήδη καταλήξει

εσύ είσαι εσύ άρα εγώ είμαι εγώ

αλλά εγώ θα είμαι εγώ

κι όταν εσύ δεν θα είσαι εσύ.

Έξω λυσσομανάει ερωτηματικά

καίγεται το πελεκούδι,

καίγεται ο αμίαντος από το χαλασμό

καταργούνται ζωές με αναγκαστικά διατάγματα

μένουν ατρύγητες οι εποχές,

δεν έχει χέρια

χέρια κομμένα απ' τον καρπό την ώρα της καρποφορίας.

Μια γκαστρωμένη θλίψη γυρνάει στους δρόμους και φοβερίζει τα παιδιά

και τους μεγάλους φοβερίζει

αλλά αυτοί δεν την έχουν ανάγκη για να φοβηθούν

αυτοί πια ξέρουν να φοβούνται.

Νοικοκυρεμένες ζωές και τα σκυλιά δεμένα

οι μπόερς συμπεραίνουν ασφαλώς

πίσω από πόρτες ασφαλείας

για τους απ' έξω μόνο μαστίγιο τώρα,

άρα τέρμα τα καρότα

άρα και επομένως και συνεπώς και διά ταύτα

πάμε για ύπνο και όπως έστρωσε ο καθείς ας κοιμηθεί.

Εσείς οι απ' έξω; Εσείς οι απ' έξω, λέω;

Είναι καλά στην αφαίρεση

Για πάντα εκεί στην αφαίρεση στην ιερή πράξη της γνώσης στην ευλογία της απραξίας που εξανθρωπίζει στο σεπτό καταφύγιο της αριθμητικής όταν δεν αξιώνει. Να μου λείπει η διαίρεση πράξη εγωιστική που αποφασίζει για δικαίους και αδίκους αμνούς και ερίφια. Στη θαλπωρή της αφαίρεσης λοιπόν, αφαιρετέος μαζί αμνοί και ερίφια αφαιρέτης το Πάσχα που μας περιμένει και στο υπόλοιπο μηδέν. Ένα μηδέν καταπράσινο όπου όλα τα επί της γης παίζουν αμέριμνα και βόσκουν ό,τι βρουν χωρίς έγνοια καμιά για τις πράξεις τους

Ευελιξία

Περίκλειστο με το αζημιωτο στην άλλοτε ουτοπία

θωρακισμένοι και αλεξίσφαιροι 

εδώ και χρόνια ώρα ο ου τόπος, εντός σχεδίου οικόπεδο με θέα,

δώσε τώρα που γυρίζει και ούτω βοήσωμεν.

Ρεαλισμός που σπάει κόκκαλα

αλώβητοι αυτοί

χειραψίες κερδοφόρες και μια ζωή την έχουμε

παντός καιρού, παντός συρμού και καθεστώτος.

Ποια ουτοπία;

θεραπαινίδα προσκυνημένων με άποψη

[άτιτλο]

Και όλο, θυμάμαι, μου έλεγες "δεν ξέρεις να ζεις" λες και θα μάθαινες εσύ πώς να πεθάνεις Και όλο απεφεύγες, λαθραίε των ημερών, την μοιραία μετωπική με την μοίρα σου καθισμένος στ' αυγά σου στο δίκροκο τίποτα Από ακατάσχετη ησυχία αποδήμησες

[άτιτλο]

Πολλοί σπουδαίοι μαζευτήκαμε πολλά ευρύματα ακούω γι' αυτή την τρύπα στο νερό γιατί εμείς ούτε να πνιγούμε ούτε να σταθούμε όρθιοι είμαστε ικανοί. Ο καθείς κι ο κόσμος του που καταρρέει

Κίμων Ρηγόπουλος

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Νίκου Γεωργόπουλου