Δεν είναι η γη που τρέμει κάτω από τα πόδια μας
είναι ο ουρανός που γκρεμίζεται
κι εμείς δεν προλαβαίνουμε να σωθούμε
έτσι σκυφτοί που βαδίζαμε στη μοίρα μας
μετρώντας τις μικρές μας απώλειες,
ένα δόντι που έσπασε,
μια γυναίκα που χάθηκε,
ένα πουλόβερ ολόμαλλο που το έφαγε ο σκώρος πριν προλάβουμε να το χαρούμε
Στριμωγμένοι σ' αυτό το τραίνο της σιωπής
σε ράγες στέρεες από το φόβο μας
κραδαίνοντας το εισιτήριο στον έλεγχο του κάθε ελεγκτή
πειστήριο της άνευ όρων υποταγής
ταξιδεύοντας τη μνησικακία μας χωρίς προορισμό
Δεν προλαβαίνουμε να σωθούμε
μόνο να τραγουδήσουμε φάλτσα τον όλεθρο μπορούμε
κουτάβια ανήμπορα που δεν τα έπνιξε η σκύλα
γιατί ήξερε ότι η αναπηρία μας είναι η μισή των αρχόντων αρχοντιά
Δούλοι αδυσώπητοι
στον άθλιο κανόνα τους μετρούσαμε το μπόι μας
ό,τι εξέχει εξαιρείται και έξω απ' το παράθυρο
έτσι εργάζεται η μηχανή σε διπλοβάρδια
για πιο ψηλά, πιο δυνατά, πιο μακριά
εντός του κόσμου του μικρού που δεν γίνεται μέγας
έξω από κάθε μέτρο που η ψυχή ορίζει
έξω από κάθε όνειρο που ο δίκαιος ύπνος μπορεί να συλλαβίσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου