Δημήτρης Λεοντζάκος - Απλή ενοχή

Τίποτα δίκαιο δεν έχει η αυγή.

Τίποτα δίκαιο δεν έχουν τα δέντρα.

Τα κίτρινα φύλλα

τα πουλιά που πέφτουν -

που φεύγουν βουβά.

Κατακόκκινα προς το κόκκινο.

Τα ουρλιαχτά μες στην νύχτα -

μες στο κόκκινο αποδημητικά.

Τίποτα δίκαιο δεν έχουν -

όλα τα ποιήματα 

είναι εις βάρος μας. 

      Περπατώντας / μερικά ποιήματα για το τίποτα,  Υποκείμενο, 2020 

Γιάννης Αγγελάκας - Δικαιοσύνη

Είμαι φτηνός, πολύ φτηνός, είμαι φτηνός

για λίγα ψίχουλα μπορώ να γίνω δούλος καθενός.

Είμαι φριχτός, πολύ φριχτός, είμαι φριχτός

την καταδίκη σας αξίζω να υπομένω διαρκώς.

Είμαι φτωχός, πολύ φτωχός, είμαι φτωχός

για την αρρώστια μου αυτή δε θα βρεθεί ποτέ γιατρός.

Θεέ μου που μας ορίζεις κι όλους μας βλέπεις ένα

δεν είναι όπως νομίζεις

δεν είναι όλα όπως νομίζεις εδώ κάτω μοιρασμένα

δεν είναι όλα, δεν είναι όλα, δεν είναι όλα μοιρασμένα.

Μα εσύ που μας φροντίζεις σαν πρόβατα σφαγμένα

στείλε μου αν θέλεις λίγη

μόνο λίγη, τόση δα, δικαιοσύνη και για μένα.

Είμαι μικρός, πολύ μικρός, είμαι μικρός

και μες στα μάτια σου φαντάζω κάθε μέρα πιο μικρός.

Είμαι νεκρός, σχεδόν νεκρός, είμαι νεκρός

τη θεραπεία σας αντέχω να υπομένω διαρκώς.

Είμαι ζεστός, πολύ ζεστός, είμαι ζεστός

μέσα απ τα στήθια μου φυσάει ένας άνεμος καυτός.

Θεέ μου που μας ορίζεις κι όλους μας βλέπεις ένα

δεν είναι όπως νομίζεις

δεν είναι όλα όπως νομίζεις εδώ κάτω μοιρασμένα

δεν είναι όλα, δεν είναι όλα, δεν είναι όλα μοιρασμένα.

Μα εσύ που μας φροντίζεις σαν πρόβατα σφαγμένα

στείλε μου αν θέλεις λίγη

μόνο λίγη, τόση δα, δικαιοσύνη και για μένα...

Σόλων - Ευνομία

                            Ποτέ δε θα χαθεί η πόλη μας.

                            Τέτοια η βούληση του Δία

                            και τέτοια μοίρα οι μακάριοι αθάνατοι

                            της όρισαν.

                            Τα χέρια της Παλλάδας Αθηνάς

                            τη σκέπουν,

                            της μεγαλόψυχης, που κραταιός

                            τη γέννησε πατέρας.

                            Μα οι ίδιοι οι άνθρωποί της

                            τη μεγάλη πόλη

                            να χαλάσουν βούλονται,

                            τοις χρήμασι πειθόμενοι οι μωροί,

                            κι ο νους ο άδικος των ηγεμόνων της.

                            Ώστε αναπόφευκτο, από την ύβρι τους

                            πάθη μεγάλα να τους βρουν.

                            Την απληστία τους δεν ξέρουν

                            να τη χαλινώνουν,

                            μηδέ και κόσμια τα τερπνά συμπόσια

                            να χαίρονται. 

                            Καν τα ιερά τα κτήματα δε σέβονται,

                            καν τον δημόσιο πλούτο.

                            Μόνο να κλέβουν και ν' αρπάζουν,

                            χλευάζοντας τους ιερούς θεσμούς

                            της Δίκης.

                            Σωπαίνει η Δίκη. Μα ξέρει όσα

                            γίνονται, 

                            και τα παλιά και τα μελλούμενα.

                            Κι έρχεται ώρα και άφευκτη πέφτει

                            η τιμωρία της.

                            Πληγή όλ' αυτά αγιάτρευτη, πληγή

                            και τρώει την πόλη, 

                            που γρήγορα δουλώνεται 

                            ταπεινωμένη,

                            ή στην εμφύλια πέφτει έριδα,

                           ξυπνάει ο πόλεμος από τον λήθαργό του,

                           δρέπει τα παλικάρια στον ανθό τους.

                           Δρουν οι εχθροί, και γρήγορα

                           η αγαπημένη πόλη

                           από τις φατρίες ταλανίζεται,

                           προς τέρψη των αδίκων. 

                           Πολλούς φτωχούς στα ξένα τους πουλάνε

                           με ατιμωτικά δεσμά καθηλωμένους,

                          και στης σκλαβιάς τους ζεύουν

                          τον βαρύτατο ζυγό.

                          Κοινή η συμφορά, κουρσεύει 

                          όλα τα σπίτια,

                          έξω δεν την κρατούν οι αυλόπορτες,

                          τον φράχτη δρασκελίζει,

                          κι ακόμα και στον πιο κρυφό σου 

                          θάλαμο αν κουρνιάσεις,

                          θα σε γραπώσει.

                          Να τι μου λέει η καρδιά μου

                          τους Αθηναίους να διδάξω:

                          Δεινά πολλά γεννάει στην πόλη

                          η Δυσνομία.

                         Η Ευνομία στην αρμονία

                         λαμπρύνεται, στην τάξη,

                        και στους άδικους περνάει χειροπέδες.

                         Ό,τι τραχύ, θα το λειάνει' φραγμό

                         στην απληστία υψώνει,

                        συντρίβει την αλαζονεία,

                        και τα ζιζάνια της αφροσύνης

                        τα μαραίνει'

                        στον ίσιο δρόμο το δίκιο ξαναφέρνει,

                        και την υπεροψία ταπεινώνει.

                        Παύει την έριδα και την εμφύλια οργή της 

                        την ολέθρια

                        - κι όλα στον ίσκιο της αρμονικά

                        και φρόνιμα.   

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας