Ευαγγελία Τάτση - [άτιτλο]

Εκεί που ζούμε

να φυσήξει ένας ξαφνικός άνεμος

να κλείσει τη μισάνοιχτη πόρτα

να μας τσακίσει τα δάχτυλα.

Ιούλιο, απόγευμα Κυριακής

να έρθει το αεράκι

που θα μας συγχωρέσει

για όλες τις Κυριακές της ζωής μας.

Εκεί που ζούμε

ένας αέρας να επιστρέψει στους ανθρώπους τη θάλασσα.

να επιστρέψει στη θάλασσα τους ανθρώπους.

Εκεί που ζούμε

να φυσήξει μνήμη.

Μίλτος Σαχτούρης-Φρέκεν Τζουλί

Έρχεται έρημος με φωτιά ο Ιούλιοςνα κάψει τις μοναχικές ψυχές μέσα στην πόληόλοι οι δολοφόνοι φύγαν για τις εξοχέςέμειναν τα ποδήλατα οι ψύλλοι και οι σκύλοι έμεινε η νονά μουέμειναν τα ψωριάρικα ρολόγια τα βρόμικα ποτήριατα τέρατα εγώ με το αόρατο δροσερό ραβδί μουο Αύγουστος Στρίντμπεργκ με το τριαντάφυλλο Το σκεύος

Κ.Π. Καβάφης-Να μείνει

 

Η ώρα μια την νύχτα θα ’τανε,ή μιάμιση. Σε μια γωνιά του καπηλειού·πίσω απ’ το ξύλινο το χώρισμα.Εκτός ημών των δυο το μαγαζί όλως διόλου άδειο. Μια λάμπα πετρελαίου μόλις το φώτιζε.Κοιμούντανε, στην πόρτα, ο αγρυπνισμένος υπηρέτης. Δεν θα μας έβλεπε κανείς. Μα κιόλαςείχαμεν εξαφθεί τόσο πολύ,που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις. Τα ενδύματα μισοανοίχθηκαν — πολλά δεν ήσανγιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας. Σάρκας απόλαυσις ανάμεσαστα μισοανοιγμένα ενδύματα·γρήγορο σάρκας γύμνωμα — που το ίνδαλμά του είκοσι έξι χρόνους διάβηκε· και τώρα ήλθενα μείνει μες στην ποίησιν αυτή. [1918, 1919*]  Κ.Π. Καβάφης, Τα ποιήματα, εκδόσεις Ίκαρος.

Νίκος Καρούζος - Αλλόφρονας Ιούλιος

ο γενέθλιός μου μήνας στα θολερά
λιοπύρια του Καρκίνου
μ’ έναν απρόκοφτον ίσκιο που αναβλύζει
δονούμενος από φευγαλέα
φωνήματα κληματαριάς- τι άρια
ο θάνατος ή η έβδομη κοίμηση…
Σα να αισθάνομαι το σώμα μου στον ιδρώτα
λουσμένο μουσείο
Οπού ‘χει να δείξει σωζόμενες αστραπές
τη μεγάλη του πόνου προσωπογραφία.
Μοναστήρι παμπάλαιο τούτος- εδώ ο ύπερος.
Δεν επιτρέπω υπολειπόμενα δάκρυα
προχωρώντας με χαυλιόδοντες αταραξίας
ανάμεσα στα μελανθή με φως ανήμερο
να κατακάψω και τις πέντε ηπείρους.
Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας.


Ν. Καρούζος, Ο ζήλος του μη-σχετικού με παροράματα, στη συγκεντρωτική έκδοση:Τα ποιήματα, τ. Β΄, Ίκαρος

Οδυσσέας Ελύτης- Μυρίσαι το άριστον [VIII]

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.

Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που 'ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Kι από τη φύση - αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

(από το O μικρός ναυτίλος, Ίκαρος 1985)