Σωκράτης Λ. Σκαρτσής - Καλυβα (απόσπ.)

Σαμακια στη θαλασσα

στημενα καλυβα ανοιχτη

στον κοσμο και στους ανθρωπους.

Περνουσαν πουλια και ψαρια

κι η γη πλαταινε

κι ετσι εβγαινα στην αμμουδια

κι ακολουθουσα τα κυματα πανω της

και τις γραμμες τους

προς τη ζωη αγορι νεος αντρας

στον ιδιο αερα

να με περναει σωμα και ψυχη

ελευθερος στο δεος της απλας

αφοβος κι ευτυχισμενος.

Μελετουσα λοιπον τις γραμμες και τα ματια μου

κι oλα τα πραγματα

μεσα κι εξω απ’ την καλυβα

εγω και μονος

να ενας ανθρωπος.

(από τη συλλογή Κούρος του Νόστου, 1978)

Σωκράτης Λ. Σκαρτσής - Τρία ποιήματα

ΠΕΤΡΕΣ

Τα γεγονοτα κυλανε
χρωμα των ματιων μου
δακρυα λαμπερα
μοναχα σαν τις σταγονες του νερου
αυτης της αφης μου
που με βρεχει αρχη
της πράξης
την ωρα αυτη
που βρισκει τις πετρες
σκληρες.

ΝΕΡΑ


Ματια νεα της ιδιας ανασας
ως την απλα της παλιας νεότητας
να ειμαι παντα
όπως το νερο κυματα θαλασσα
μπρος απ' τη σκέψη τα ματια
και τ’ ορθιο κοριτσι
του ηλιου και των αστρων
μ’ αυτα τα νεα ματια
του ιδιου δεμενου άλλου κοσμου
που μου είναι
νεο παντα.

[Η έλλειψη τόνων συνιστά εκδοτική επιλογή του ποιητή]

Πηγή: Ταξίδια, 1998, στη συγκεντρωτική έκδοση Η όλη ποίηση, Ιδιωτική Έκδοση 2019.

.......................................................................................................................................................................

Δε ζητώ τίποτα,
μονάχα να τελειώσουν τα δάχτυλά μου στο φως
κι ένα κόμπο νερό για να μείνω
δε ζητώ τίποτα,
μόνο μια θέση κι ένα τόπο να σταθώ
για να μείνω στον κόσμο
να περπατώ πάνω στο χώμα κοντά στα νερά·
δε ζητώ τίποτα,
ν’ αγγίζω μονάχα τον κόσμο με δικά μου δάχτυλα
κι ούτε κόκκο χώμα δεν παίρνω
δε χάνω σταγόνα νερό·
δε ζητώ τίποτα,
μονάχα το χρυσό πρόσωπο το μοναχικό πουλί
και να τελειώσει η μοναξιά μου στο φως
μονάχα την ανάσα μου έξω απ’ τον κόσμο
κι όλο τον έρωτα της καρδιάς μου
μονάχα την αλήθεια πως είμαι,
η αλήθεια είναι νίκη, μονάχα να νικήσω.

Σωκράτης Λ. Σκαρτσής - [άτιτλο]

Δε ζητώ τίποτα,
μονάχα να τελειώσουν τα δάχτυλά μου στο φως
κι ένα κόμπο νερό για να μείνω
δε ζητώ τίποτα,
μόνο μια θέση κι ένα τόπο να σταθώ
για να μείνω στον κόσμο
να περπατώ πάνω στο χώμα κοντά στα νερά·
δε ζητώ τίποτα,
ν’ αγγίζω μονάχα τον κόσμο με δικά μου δάχτυλα
κι ούτε κόκκο χώμα δεν παίρνω
δε χάνω σταγόνα νερό·
δε ζητώ τίποτα,
μονάχα το χρυσό πρόσωπο το μοναχικό πουλί
και να τελειώσει η μοναξιά μου στο φως
μονάχα την ανάσα μου έξω απ’ τον κόσμο
κι όλο τον έρωτα της καρδιάς μου
μονάχα την αλήθεια πως είμαι,
η αλήθεια είναι νίκη, μονάχα να νικήσω.

 Σωκράτης Λ. Σκαρτσής (Πάτρα, 1936) 

Ενότητα: «Μέλι στο νερό, σήμερα» (1973), Σωκράτης Λ. Σκαρτσής, Η όλη ποίηση: (https://www.academia.edu/72077840/%CE%97_%CE%9F%CE%9B%CE%97_%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%97%CE%A3%CE%97)