Δώρα Μοάτσου - Αύγουστος

Σκορπά το κλήμα γύρω τους χυμούς του

Τρυγούν μέσα στ' αμπέλι τα σταφύλια.

Κι' απ' τη γυρτή του μπαλκονιού μας γρύλλια,

Μέσα σταπομεσήμερο τ' Αυγούστου,

Η μυρουδιά του πατημένου μούστου

Στην κάμαρά μας μπαίνει την ανήλια,

Κ' ηδονικά χαϊδεύει μου τα χείλια

Το κλήμα με τους ώριμους καρπούς του.

Τριγύρω μας απλώνει πονηρά

Τη μέθη με τα φλόγινα φτερά.

Δε φταίμε μεις αν μέσα στις καρδιές μας

Ξυπνούν αμαρτωλές οι επιθυμιές μας...

Ζεστό τ' απομεσήμερο τ' Αυγούστου,

Μεθυστικιά κ' η μυρουδιά του μούστου.

Δώρα Μοάτσου - Σε παρθεναγωγείο του παλιού καιρού

Όξω χιονίζει, κ' είναι πέντε η ώρα...

Ανάψαν μέσ' στο διάδρομο το γκάζι.

Εδώ μέσα η ζωή μας όλων μοιάζει

σαν έξω από τον τόπο κι απ' τη χώρα.

Παρθένες, καρτεράμε τ' άξια δώρα

να 'ρθούνε σ' όλες όπως μας ταιριάζει.

Τα βράδια την ψυχή μας την ταράζει

της ηδονής η αναμονή κι η γνώρα.

Τι να 'ναι της αγάπης το μυστήριο;

Και το κορμί μου τρέμει με τη σκέψη

και το μυαλό δε θέλει να δουλέψει

και γίνεται σωστό βασανιστήριο.

Δε θα βρεθεί κανείς να με κοιτάξει;

Μέσ' σ' ένα χρόνο κλείνω τα δεκάξι.

Ποιήματα, 1962

Δώρα Μοάτσου-Ο Γεροδάσκαλος

Ο δάσκαλος που γέρασε στην τάξη,

είν’ όλο νεύρα κι όλο φασαρία.

Όλα τού φταιν: Το τζάμι το σπασμένο

κ’ εκείνη η αμελέτητη η Μαρία.

Φτερνίζεται και βήχει το χειμώνα,

το καλοκαίρι πάλι όλο καψώνει.

Σαν έρθει στολισμένη στο σχολείο

αρπάζει απ’ τα μαλλιά την Αντιγόνη.

Σκύβει, τα ματογυάλια του γλιστράνε,;

σιγά-σιγά τού πέφτουν απ’ τη μύτη.

Τότες ακόμα πιο πολύ νευριάζει,

τα βάζει με την άταχτη Αφροδίτη.

Το βράδυ μες στην άθλια κάμαρά του

μαζεύεται νωρίς-νωρίς κι αρχίζει

εξήντα δυο τετράδια να διορθιώνει.

Το κάθε λάθος πόσο τόν φουρκίζει!

Δουλεύει στο τραπέζι του σκυμμένος

αργά τη νύχτα, κάποτε ως τη μια.

Χαρά μέσα στην άχαρη ζωή του

ως τώρα δεν εγνώρισε καμμία.

Στον ύπνο του κ’ εκεί δεν ησυχάζει.

Έρχονται και τόν ζώνουν σαν δαιμόνοι

και χαχανίζουν γύρω στό κρεβάτι

Μαρία και Αφροδίτη και Αντιγόνη.

Δώρα Μοάτσου-Πρώτη Μόνωση

 

Απ'το μισόγυρτο παράθυρο,

μεσ' στ΄ανοιξιάτικο το δείλι,

γλιστρούνε γέλια, ξεφαντώματα

κι όλη η μυρουδιά τ΄Απρίλη

Πα στ΄άστρα τα κρεββατοσέντονα,

δεκατριώ χρονώ παιδούλα,

νιώθει μες στ΄ άγουρο κορμάκι της

μια πρωτογνώριστη τρεμούλα.

Ανασηκώνει τα μαλλάκια της

με τα κρινόλευκα χεράκια,

λές τη φιλούν με την ανάσα της

τριανταφυλλάκια και ζαμπάκια

Μα μές στην κάτασπρη ψυχούλα της,

με τη χαρά φωλιάζει η λύπη

μες στο μεθύσι τ'ανοιξιάτικο

νιώθει σαν κάτι να της λείπη.

Σε ποιον να πη το πόσο είναι όμορφα

τα λούλουδα και τα πουλάκια

και στο λαιμό σαν αδερφούλα του

να ρίξει τ΄άσπρα της χεράκια;

Και στ΄άνοιξιάτικο σουρούπωμα,

που οι μυρωδιές τηνε κυκλώνουν

στο πρωτογνώρισμα της μόνωσης

τα αθώα ματάκια της βουρκώνουν.

ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 15/4/1927 Τεύχος 1