Πέτρος Γκολίτσης-Στο σπίτι της νεκρής

Είναι νωρίς για να συμφιλιωθώ

είμαι στο σπίτι της νεκρής
για να χτενίσω τα μαλλιά της
είναι νωρίς
για να χτενίσω τα μαλλιά της

αμήχανα γυρίζω το κεφάλι μου

γυαλίζουν τα παπούτσια μου μικρού παιδιού
στέκομαι πλάι μου με πόδια γυρισμένα
−πόδια παιδικά−
τόσο αφύσικα γυαλίζουν τα παπούτσια
παράξενο μικρό παιδί να στέκομαι ακίνητος
για τόσην ώρα
παράξενο
είναι γεμάτα λάσπες τα παπούτσια μου
γεμάτος χώμα θα ʼναι ο ουρανός
κι απόψε

Πέτρος Γκολίτσης

από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου, 2013

Ενότητα : Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά) 

Πέτρος Γκολίτσης-Il padre e morto και τα κρεβάτια των ετοιμοθάνατων

Γυρίζω απ’ την κηδεία τού πατέρα

έβαλε και μας μοίρασαν
τραγούδια παιδικά
παράξενα αλλοιωμένα
πάνω σε μια κούνια τραγουδά
μικρό παιδί ο ίδιος

η κούνια δεν τρίζει

ο κόσμος γυρίζει
φυτρώνουμε για λίγο

στάχυα −ξερά–

μας κρατούν τα παιδιά
 για λίγο στο χέρι

(στο ενδιάμεσο)

περιφέρομαι

σε ετοιμοθάνατων κρεβάτια
τα τελευταία τους λόγια καταγράφω
κουράστηκα, μπερδεύτηκα, άρχισα να φωνάζω:

 «Ο επόμενος, ο επόμενος παρακαλώ

να δούμε τι θα μας πει κι αυτός, παρακάτω»

(«Την έγνοια του για τη ζωή που φεύγει, καημένε

κι αν φεύγει ξαφνικά την έγνοιά του για τους δικούς του»)

προετοιμάζομαι, διακριτικά να πεθάνω

σαν άλλος σκύλος του Σελίν
δίχως να παραπονεθώ
και δίχως θέατρο προπάντων
απλά
όπως ο θάνατος συμβαίνει
κι εκεί που το σχεδιάζω
σκοτώνομαι σε ατύχημα
χωρίς ποτέ μου να το μάθω

Παράξενο που σας μιλώ

Παράξενο

Πέτρος Γκολίτσης
από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου, 2013
Ενότητα : Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)

Διαβάζουν: ο Ακανθος και η Τζούτζη Μαντζουράνη, εκδόσεις Μανδραγόρας 2013.

Πέτρος Γκολίτσης-Η επιστροφή

Θεραπευμένος γύρισα στο πατρικό το σπίτι μου
κατόρθωσα σιγά-σιγά πρόβατα λίγα ν’ αποκτήσω
τα βόσκω μοναχός στην εξοχή
τ’ αρμέγω, τα κουρεύω
τα σαλαγάω, τα χαίρομαι
τους έχω δώσει ονόματα: Μαρία, Μαριγώ, Ειρήνη…

Κανέναν δεν συναναστρέφομαι

(στους ζωντανούς εξάλλου δεν με λογαριάζουν)

η “Μήδεια” ανολοκλήρωτη με βασανίζει

Η μάνα μου το σπίτι κάθε μέρα θυμιατίζει

και καταστρέφει κάπου-κάπου τα έργα μου

«αυτά φταίνε γι’ όλα», λέει

και βγαίνω έξω βουρκωμένος στην αυλή

προσπαθώ να μη με δει

που κλαίω και μαλώνω με τις πέτρες

Στο τέλος κατεβαίνω στο εργαστήρι

Πουλάει κανά πρόβατο

και μου το κρύβει

μου λέει, «Χάθηκε»

και τότε παίρνω να γυρίζω

τρέχω από ʼδω, τρέχω από ʼκεί

φωνάζω «Μαριγώ!..», φωνάζω «Ειρήνη!..»

μες στις βαθιές χαράδρες του μυαλού μου

χορτάριασαν τα αγάλματα

μα πάλι ξάφνου λάμπουν

Πέτρος Γκολίτσης

από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου, 2013

Ενότητα : Πορτρέτα εκτός κάδρου

Πέτρος Γκολίτσης- Η μνήμη του χαρτιού

Μικρά παιδιά ο χρόνος και ο θάνατος

γδύνουνε πράγματα, ξηλώνουνε νήματα απόμερα

τα πλένουν στη θάλασσα

παίζουν και αφήνουν πίσω τους

ερείπια και οστά

εκλιπόντα νοήματα

τα σκεπάζουν πρόχειρα με χώμα

και ετοιμάζονται για τον επόμενο τρόπο

      Η μνήμη του χαρτιού, Σαιξπηρικόν, 2009  

Διαβάστε περισσότερα: https://poets.gr/el/poihtes/golitsis-petros/732-i-mnimi-tou-xartioy/1854-o-xronos-kai-o-thanatos