Θεραπευμένος γύρισα στο πατρικό το σπίτι μου
κατόρθωσα σιγά-σιγά πρόβατα λίγα ν’ αποκτήσω
τα βόσκω μοναχός στην εξοχή
τ’ αρμέγω, τα κουρεύω
τα σαλαγάω, τα χαίρομαι
τους έχω δώσει ονόματα: Μαρία, Μαριγώ, Ειρήνη…
Κανέναν δεν συναναστρέφομαι
(στους ζωντανούς εξάλλου δεν με λογαριάζουν)
η “Μήδεια” ανολοκλήρωτη με βασανίζει
Η μάνα μου το σπίτι κάθε μέρα θυμιατίζει
και καταστρέφει κάπου-κάπου τα έργα μου
«αυτά φταίνε γι’ όλα», λέει
και βγαίνω έξω βουρκωμένος στην αυλή
προσπαθώ να μη με δει
που κλαίω και μαλώνω με τις πέτρες
Στο τέλος κατεβαίνω στο εργαστήρι
Πουλάει κανά πρόβατο
και μου το κρύβει
μου λέει, «Χάθηκε»
και τότε παίρνω να γυρίζω
τρέχω από ʼδω, τρέχω από ʼκεί
φωνάζω «Μαριγώ!..», φωνάζω «Ειρήνη!..»
μες στις βαθιές χαράδρες του μυαλού μου
χορτάριασαν τα αγάλματα
μα πάλι ξάφνου λάμπουν
Πέτρος Γκολίτσης
από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου, 2013
Ενότητα : Πορτρέτα εκτός κάδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου